ေရွးေခတ္ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ အဓိက လက္နက္တစ္ခုျဖစ္တဲ႔ ငွက္ျကီးေတာင္ ဓါး

Nay Minn Naing

ဓါး ပုံစံမွာ အရင္းတြင္ လက္ႏွစ္သစ္သာရွိ၍ အဖ်ားတြင္ လက္သုံးသစ္မွ လက္ေလးသစ္ခန္႔ ရွိသည္။ ငွက္ အေတာင္ကဲ့သုိ႔ အရင္းမွ အဖ်ားဘက္သုိ႔ ေကာ့ၿပီး တက္သြားေသာေၾကာင့္ ငွက္ႀကီးေတာင္ဟု ေခၚဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ ခုတ္ဓါးလုိလည္း သုံးႏုိင္သည္။ ထုိးဓါးလုိလည္း သုံးႏုိင္သည္။ ပုိင္းဓါးလုိလည္း သုံးႏုိင္သည္။ ေပါက္ဓါးလုိလည္း သုံးႏုိင္သည္။ ဓါး အရွည္ မွာ အသြား တေတာင့္၊ တထြာ၊ တစ္မုိက္ (၃၃ လက္မခန္႔)၊ အရုိး တထြာ (၁၀ လက္မခန္႔) ရွိသည္။

ဓါးရုိး(ဓါးေႏွာင့္)
ဓါး တလက္ ၏ အသက္မွာ ဓါးရုိးျဖစ္သည္။ ဓါးသြားေကာင္းျပီး ဓါးရုိး မေကာင္းပါက ဓါးကၽြတ္ ထြက္သြား မည္ ျဖစ္သည္။ ဓါးရုိးကုိ ေၾကး၊ ေငြ၊ ေရႊ မိမိတုိ႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလုိ ျပဳလုပ္ၾကသည္။
လက္ကုိင္ မကၽြတ္ထြက္ေစရန္ ဓါးရုိး သံကုိ ဓါးေႏွာင့္ႏွင့္ ၿမဲေအာင္ တခါထဲ သက္ရုိက္ထားသည္။

ဓါး လက္ကုိင္
(ဓါးရုိး) ၏ အဆုံးတြင္ ေရႊ၊ ေငြ၊ မုိးႀကိဳးသြား တုိ႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ငယ္ ဟုေခၚသည့္ ဘုခၽြန္ေလး ရွိသည္။ ဓါးျပီး၊ တုတ္ျပီးေသာ သူမ်ားအား ထုိ ငယ္ျဖင့္ ထုရုိက္ပါက ေသေလသည္။

ဓါးေကာင္း သတ္မွတ္ပုံ
ဓါး ၏ အေလးခ်ိန္မွာ အတိအက် မရွိေသာ္လည္း ဓါး အလယ္မွ ကုိင္ကာ လက္ဖ၀ါးေပၚ တင္ပါက ျငိမ္ေနရမည္။ အေရွ႕ဘက္ ကုိ ညြတ္က်ပါက ဦးေလးေသာ ဓါးျဖစ္ျပီး၊ အေနာက္ဘက္ကုိ
ညြတ္ပါက ဓါးေႏွာင့္ေလးေသာ ဓါးျဖစ္ သည္။
ထုိသုိ႔ေသာ ဓါးမ်ဴ ိးမ်ားသည္ ဓါးေကာင္း စာရင္း မ၀င္ပါ။ အေေရွ႕ေနာက္ မညြတ္ဘဲ ျငိမ္ေနသည့္ ဓါးမ်ဴ ိးမွ ဓါးေကာင္းစာရင္း၀င္သည္။ ျမန္မာ သမုိင္းေၾကာင္း တေလွ်ာက္ ငွက္ၾကီးေတာင္ ဓါးရဲ႕ အစြမ္းကုိ ရန္သူတုိင္းက ေလးစားခဲ့ရသည္။

ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ သံုးခဲ့ေသာဓါးမ်ား
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

 
⚔မင္းႀကီးရန္ေနာင္၏ ယိမ္းႏြဲ႕ပါးဓါး
(ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကုိ သတ္ျဖတ္သည့္ သုိဟန္ဘြား၏ ေခါင္းေဆးမဂၤလာပြဲတြင္ သုိဟန္ဘြားကုိ ခုတ္ရာ ဦးေခါင္းႏွင့္တကြ ခင္းထားသည့္ ၀ါးပုိး၀ါး ၾကမ္းခင္းမွ ၀ါး ၅လုံးပါ ျပတ္သည္) *

⚔ဒြတၱေပါင္မင္းၾကီး၏ ဓါး (တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ ႏြားလည္ပင္း အကြင္းလုိက္ ျပတ္သည္။) *

⚔စစ္ကုိင္းမင္း အသခၤယာေစာယြန္း ၏ ညိဳေရာင္ဓါး (ဆင္လည္ပင္းကုိ ျဖတ္ႏိုင္သည္။) *

⚔ပထမ မင္းေခါင္(မင္းေဆြ)၏ စိန္သြားေရာင္ဓါး (ႏွစ္မုိက္ခန္႔ရွိေသာ ေငြတုံးကုိ ျပတ္သည္။) *

⚔ဗ်ည္းႏြဲ႔၏ဓါး (ေက်ာက္ထု တစ္ေတာင္ကုိ ျပတ္သည္။) *

⚔မကၡရာမင္းသားႀကီး၏ မကၡရာဓါး (ဓါး ဓါးျခင္း ခုတ္လွ်င္ ရန္သူ႔ဓါးထက္ပုိင္း ျပတ္သည္။)

✅ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးျဖင့္ ကစားရေသာ ဓါးသိုင္းပညာရပ္မ်ားတြင္ ဓားႀကီး (၄)ပါး ႏွင့္ ဓားစံု (၁၀)ခ်င္းသည္ ၃၇ ခ်င္း၏ အေျခခံဓားကြက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ၃၇-ခ်င္းဟုသာ ဆိုေသာ္လည္း ဓားေရး တစ္ခ်င္းလွ်င္ အပိုဒ္ခြဲေပါင္းမ်ားစြာ ပါ၀င္ေနပါသည္။ ၃၇-ခ်င္းဓားတြင္ ဓားကြက္မ်ားမွာ မ်က္ႏွာအနီး၊လည္ပင္းအနီး စသည္ျဖင့္ ပြတ္ကာ သီကာ ကစားရေသာအကြက္မ်ား ၊ ဘယ္ႏွင့္ညာ တျပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ မတူညီေသာ ဓားကြက္မ်ား ပါ၀င္သည္။ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္တြင္ ဓါးေရး ၃၇ ခ်င္း တတ္မွသာ တပ္မွဴ းအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ တပ္ဗုိလ္အျဖစ္ လည္ေကာင္း ခန္႔အပ္သည္။

ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္ ျပာသုိလ ျမင္းခင္းသဘင္ပြဲတြင္ ယွဥ္ျပိဳင္ရေသာ ဓါးၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ ဓါးေရး ၃၇ ခ်င္းျဖင့္ အစြမ္းျပခဲ့ၾကသည္။

ထုိဓါးေရး ၃၇ ခ်င္းမွာ

 
1. ဓားခ်ီ
2. ဓားခင္း
3. မ်က္ႏွာကာ
4. ဓားလွ
5. ဓားလွ်ိဳး
6. ေမွာက္ထိုးရပ္
7. ရင္ခြဲ
8. အသားလွန္
9. ဓားခုတ္
10. ဇင္ေယာ္သုတ္
11. တဖက္ထိုး
12. ေရွ႕လွည္း
13. ေနာက္လွည္း
14. ေရႊႏႈတ္ျမြက္ယာလွ
15. ေရႊႏႈတ္ျမြက္၀ဲလွ
16. စြန္သုတ္
17. ပါးကပ္
18. ပန္းကံုးျဖတ္
19. ဓားလႊင့္
20. ပန္းကံုးသီ၊
21. ဆက္ရက္ခုန္
22. မီးတိုင္ျပ
23. ပိုးခ်ည္လႊား
24. သက္တင္ေရေသာက္
25. ေရႊဘယက္ လည္ေလ်ာက္
26. ေဒါင္းၿမီးကာ
27. က်ားၿမီးဆြဲ
28. ဓားရြက္
29. လက္ေကာက္၀တ္
30. ေမာင္းကပ္
31. ေရႊႏႈတ္လည္ေလ်ာက္
32. ေနာက္လည္ေလ်ာက္
33. ဓားသြဲ႕
34. ဓားျပ
35. တဖက္ႏႈတ္
36. ႏွစ္ဖက္ႏႈတ္
37. ေနာက္လွည့္ တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။

(ယခုေခတ္တြင္ ျမန္မာ့ဓါးေရးအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားသူ နည္းပါးသြားၾကသျဖင့္ ဗဟုသုတအလို႔ငွာ ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
credit to original uploader
မူရင္းေရးသားသူအား ေလးစားစြာျဖင့္ အမ်ားသူငွာသိရန္အလို႔ငွာ ျပန္လည္ တင္ျပေပးပါသည္