ထီးမပါတဲ့ကေလးဟာ မိုးထဲမွာ ပိုအေျပးျမန္ပါတယ္

သိပ္ေကာင္တဲ့စာပါ ခုေခတ္ကေလးေတြကို ဖတ္ျပလိုက္ပါ

ထီးမပါတဲ့ကေလး......

ဟုုတ္ပါတယ္၊"ထီးမပါတဲ့ကေလးဟာ မိုုးထဲေလထဲမွာ ပိုုအေျပးျမန္တတ္ပါတယ္"

ဖခင္ျဖစ္သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုုက္ပါတယ္။ ေခ်းယူလာတဲ့ ၄၅၃၃ ယြမ္ ( က်ပ္ေငြ ဆယ္သိန္းခန္႔ ) သားလက္ထဲထည့္ေပးလိုုက္ပါတယ္။ သားျဖစ္သူ အဲဒီပိုုက္ဆံကိုု တုုန္တုုန္ရင္ရင္နဲ႔ လက္ခံလုုိက္ပါတယ္။ သားျဖစ္သူ သိလိုုက္တယ္။ ေက်ာင္းလခ ယြမ္ေငြ ၄၁၀၀ က်ပ္သြင္းၿပီးရင္ စားဖိုု႔ေနဖိုု႔အတြက္ ၄၃၃ ယြမ္သာက်န္ပါေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုုခရီးဆက္သြားရမလဲ။ ဖခင္ျဖစ္သူ အတတ္ႏိုုင္ဆံုုး ႀကိဳးပမ္းခဲ႔ၿပီးၿပီဆိုုတာ သူေကာင္းစြာနားလည္ပါတယ္။ ပိုုက္ဆံရစရာလမ္း ဒီထက္မပိုုႏိုုင္ေတာ့ဘူးဆိုုတာ သူေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။

“ ေဖေဖ စိတ္ခ်ပါ။ က်ေနာ့မွာ ေျခေတြလက္ေတြ ရိွပါေသးတယ္။” အေဖ့ကိုု ျပန္ႏွစ္သိမ့္ရပါတယ္။ ၀မ္းနည္းပူေဆြးေပမဲ့ အတတ္ႏိုုင္ဆံုုး ဖခင္ျဖစ္သူကိုု သူၿပံဳးၿပီးႏူတ္ဆက္ပါတယ္။ ႏူတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ထဲကေန တစ္ခ်ဳိးတည္း ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ခႏၶာကိုုယ္ကိုု လွည့္ၿပီး သူထြက္ခြာလာတဲ့အခိုုက္မွာ မ်က္ရည္ေတြ မ်က္နာတစ္ျပင္လံုုး ယိုုဆင္းလာပါတယ္။ သူငိုုသြားပါတယ္။ ဖခင္ကိုု မခြဲရက္တာပါတယ္။ ေရွ႕ ပညာသင္ရမဲ့ခရီးအတြက္ ပူေဆြးတာလည္းပါပါတယ္။

ေက်ာပိုုးအိတ္ကိုုလြယ္ၿပီး ေတာင္ေပၚလမ္းေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ကိုု ေျပးဆင္းပါတယ္။ သူမိုုင္ေပါင္း ၆၀ ခန္႔ ခရီးရွည္ ေလွ်ာက္လိုုက္ပါတယ္။ ကားခ ၆၈ ယြမ္နဲ႔ ကားဂိတ္မွာ ဘတ္စ္ကားေျပာင္းစီးပါတယ္။ သူအႏွစ္ႏွစ္အလလ တက္ေရာက္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ျပည္နယ္တကၠသိုုလ္ကိုု ေရာက္ရိွခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းေပါက္၀ေရာက္ၿပီ၊ ကားခရွင္းလိုုက္တယ္၊ လက္ထဲမွာ ၃၆၅ ယြမ္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။

ပထမ Semester ၅ လေက်ာင္းတက္ရပါမယ္။ ယြမ္၃၀၀ ေက်ာ္နဲ႔ ဘယ္လိုုခရီးဆက္မလဲ၊

ပတ္၀န္းက်င္ကေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ထိုုေခတ္ထိုုအခါမွာ MP4 ကိုုလည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကပါတယ္။ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္၀တ္ဆင္ထားၾကပါတယ္။ သူ႔ကိုုၿပံဳးျပၾကပါတယ္။ သူလည္း ျပန္ၿပံဳးျပပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားယိုုဆင္းေနျပန္ပါၿပီ။

ထမင္းကိုု တစ္ရက္ ႏွစ္နပ္ပဲစားပါတယ္။ တစ္နပ္စားရင္ ( ၂ ) ယြမ္ေပးရပါတယ္။ ဒါသူ႔ကိုုယ္သူ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အနိမ့္ဆံုုး အသံုုးစားရိပ္ပါ။ ဒီလိုုဆက္သြားရင္လည္း Semester ကုုန္ဆံုုးတဲ့အထိ ပိုုက္ဆံမေလာက္ပါ။

ညမွာ သူအိပ္မေပ်ာ္ပါ။ အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစားႀကံဆေနရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ သူအံတစ္ခ်က္က်ိတ္ၿပီး ဆံုုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုု ခ်လိုု္က္ပါတယ္။ က်န္ရိွတဲ့ ပိုုက္ဆံ ၃၀၀ ေက်ာ္ထဲက သူယြမ္ ၁၅၀ နဲ႔ လက္ကိုုင္ဖုုန္းတစ္ခုု ၀ယ္လိုုက္ပါတယ္။ လက္ကိုုင္ဖုုန္းအေဟာင္းပါ။ ဖုုန္းေျပာလိုု႔ရတယ္၊ စာတိုု message ပိုု႔လိုု႔ရတယ္၊ အျခားဘာ function မွမပါတဲ့ ဖုုန္းမ်ဳိးပါ။

ေနာက္တစ္ရက္ အေဆာင္နံရံေတြမွာ၊ ဓါတ္တိုုင္ေတြမွာ၊ ေၾကာျငာပုုဒ္ေတြမွာ သူေၾကာ္ျငာငယ္ေလးတစ္ခုု ကပ္ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္က

“ သင္၀န္ေဆာင္မူ လိုုအပ္ပါသလား” တဲ့၊

“ အကယ္၍ သင္ထမင္းဟင္း၀ယ္လိုုတယ္၊ ေရေႏြးခပ္ခ်င္တယ္၊ ဖုုန္းေၾကးသြင္းခ်င္တယ္ဆိုုရင္၊ ေအာက္ပါ နံပါတ္ xxxxxxxx ကိုုဆက္သြယ္လိုုက္ပါ။ ေက်ာင္းတြင္း၀န္ေဆာင္မူ ၁ ယြမ္၊ ေက်ာင္းျပင္ပ ၀န္ေဆာင္မူ တစ္ကီလိုုပိုုေ၀းတိုုင္း ၂ ယြမ္၊ က်ေနာ္သင့္ကိုု ၀န္ေဆာင္မူ ျပဳပါရေစ ” လိုု႔ ေရးထားပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး သူ႔ဖုုန္းမအားလပ္ေတာ့ပါ။  စတုုတၱႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦး သူ႔ကိုုဖုုန္းဆက္လာပါတယ္၊ “ ငါဆိုုတဲ့လူက ပ်င္းတယ္၊ အိပ္ယာထေနာက္က်တယ္၊ ထမင္း၀ယ္တဲ့ကိစၥ မင္းေန႔တိုုင္းငါ႔ကိုုကူညီပါ။” တဲ့၊

“ စိတ္ခ်ပါ။ ခင္ဗ်ားအေဆာင္အထိ က်ေနာ္မနက္တိုုင္း အခ်ိန္မွီ မနက္စာ ပိုု႔ေပးမယ္။”  ဒါသူရဲ႕ ပထမဆံုုးေသာ ၀န္ေဆာင္မူျဖစ္ပါတယ္။ေနာက္ေက်ာင္းသားတစ္ဦး စာတိုုပိုု႔လာပါတယ္။

“ ခင္ဗ်ားက်ေနာ့ကိုု ဖိနပ္၀ယ္ေပးလိုု႔ ရမလား၊ အခန္း ၅၀၄ ကပါ။ ဖိနပ္နံပါတ္က ၄၁၊ တံဆိပ္က xxx ”

အားလံုုးအဆင္ေျပသြားပါတယ္။

သူဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ၀န္ေဆာင္မူ ေပးတာ သိပ္ေတာင္မၾကာေသးဘူး၊ သူတစ္ခုုသတိထားမိသြားတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အတန္းႀကီးေလ၊ အျပင္မထြက္ခ်င္ေလ၊ အခန္းပုုန္းမ်ားေလ ဆိုုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ အခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ အတန္းသြားမတက္တဲ့အျပင္ အိမ္ေပၚကေန အိမ္ေအာက္ေတာင္ မဆင္းခ်င္ၾကဘူး၊ သူတိုု႔ အခန္းထဲမွာ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းေတြေဆာ့ေနတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ Chatting ထိုုင္ရိုုက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားမ်ား သူ႔ရဲ႕ ပင္မေဖါက္သည္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ေတာင္ေပၚကလာတဲ့ကေလးပီပီ၊ က်န္းမာသန္စြမ္းတယ္၊ သြက္လက္တယ္၊ ေျပးႏိုု္င္လႊားႏိုုင္တယ္၊ အေဆာင္က ငါးထပ္ေျခာက္ထပ္ျဖစ္ေနတာေတာင္မွ သူမမူဘူး၊ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မညည္းဘူး၊ သူတအားတက္ၾကြတယ္။ တစ္ခုုခုုမွာလိုုက္ရင္ မိႏွစ္( ၃၀ ) အတြင္း အေရာက္လာပိုု႔တယ္။

သူ႔ကိုု ၅ ယြမ္ေပးတယ္၊ ၿမိဳ႕ ျပင္၀န္ေဆာင္မူမိုု႔လိုု႔ သူ ၂ ယြမ္ယူတယ္၊ ၃ ယြမ္ခ်က္ခ်င္းျပန္အမ္းတယ္၊ ျပန္အမ္းဖိုု႔ အႏူတ္မရိွဘူးဆိုုတာမ်ဳိး သူလံုုး၀ အျဖစ္မခံဘူး၊ သူအဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ အၿမဲအႏူတ္ေဆာင္ထားတယ္။ သူဂတိတည္တယ္၊ ၿပီးေအာင္လုုပ္တယ္၊ အခ်ိန္ျမန္တယ္၊ တိက်တယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအၾကားမွာ သူအေတာ္နာမည္ရလာတယ္။ ေနာင္ဘာပဲလိုုလိုု၊ ကိုုယ္တိုုင္ထြက္မ၀ယ္ႏိုုင္ရင္ သူ႔ကိုုပဲ အရင္သတိရၾကတယ္။

သူဒီေလာက္အလုုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုုတာ ေမ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါဘူး၊ အတန္းဆင္းဆင္းခ်င္း ဖုုန္းဖြင့္လိုုက္တာနဲ႔ အလုုပ္ကအၿမဲ သူ႔ကိုုေစာင့္ေနပါၿပီ။

တစ္ရက္က်ေတာ့ မိုုးအႀကီးအက်ယ္ရြာသြန္းတယ္၊ သူဖုုန္းမီလာျပန္ၿပီ၊ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဆီကျဖစ္တယ္။ သူမိုုးထဲမွာခ်က္ခ်င္းေျပးထြက္သြားတယ္၊ ေက်ာင္းသူမွာတဲ့ထီးကိုု ခ်က္ခ်င္းပိုု႔ေပးလိုုက္တယ္။ အခန္းတံခါးေခါက္ၿပီး ထီးေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသူက သူ႔ကိုုေက်းဇူးတင္လြန္းလိုု႔ တစ္ခ်က္သိုုင္းဖက္လိုုက္တယ္။ ဒါပထမဆံုုးအႀကိမ္ သူမိန္းခေလးရဲ႕ သိုုင္းဖက္ခံရတာပဲ၊ သူမ်က္ရည္က်သြားပါတယ္။

ေနာက္ပိုုင္းမွာ သူေတာ္ေတာ္ အလုုပ္မ်ားသြားပါတယ္၊ အတတ္ႏိုုင္ဆံုုး ၀န္ေဆာင္မူကိုု ျပည့္၀ေအာင္ သူႀကိဳးစားရွာပါတယ္။ ပထမ Semester ၿပီးဆံုုးသြားပါတယ္။

ေဆာင္းရာသီေက်ာင္းပိတ္ပါၿပီ၊ သူျပန္သြားပါတယ္။ သူ႔ဖခင္က သူ႔ေက်ာင္းစားရိပ္အတြက္ ပူပင္ေသာက ေရာက္ေနဆဲပါ။ သူဖခင္ကိုုႏွစ္သိမ္႔ပါတယ္၊ ဖခင္လက္ထဲကုုိ ပိုုက္ဆံယြမ္ ၁၀၀၀ ကန္ေတာ့ႏိုုင္ခဲ့ပါတယ္။

“ အေဖ၊ သားက သူမ်ားလိုု မခ်မ္းသာေပမဲ့၊ အေဖက သားကိုုအေျပးျမန္တဲ့ေခ်ေထာက္အေမြေပးထားတယ္ေလ၊ ဒါအဲဒီေျခေထာက္ကိုု အားကိုုးၿပီး ဒီထက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေျပးအုုံးမွာ ” လိုု႔ သူရွင္းျပပါတယ္။

ဒုုတိယ Semester သူတစ္ေယာက္တည္း မေျပးလြားေတာ့ပါ။ ဘ၀တူ ေက်ာင္းေနဘက္မ်ားကိုု စုုစည္းလိုုက္ပါတယ္။ တစ္ေက်ာင္းလံုုးကိုု ၀န္ေဆာင္မူ စတင္ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းျပင္ပ ၀န္ေဆာင္မူ ကိုုယ္စားလွယ္ အလုုပ္ကိုု စတင္လုုပ္ပါတယ္။

၀န္ေဆာင္မူ ဧရိယာ တစ္ျဖည္းျဖည္းက်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ ေတာက္တိုုမယ္ရ ေန႔စဥ္လိုုအပ္တဲ့ သြားတိုုက္တံသြားတိုုက္ေဆး၊ ေက်ာင္းသံုုးကရိယာကအစ၊ ကြန္ျပဴတာ အပိုုပစၥည္း၊ လ်ပ္စစ္ပစၥည္းအစ ပါ၀င္လာပါတယ္။

စာသင္ႏွစ္တစ္နွစ္ၿပီးဆံုုးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကိုုယ္ပိုုင္ကြန္ျပဴတာ ၀ယ္ႏိုုင္သြားပါတယ္။ အင္တာနက္ ကြန္ယက္ကိုု အသံုုးျပဳၿပီး သူ႔ Customer အုုပ္စုု ေတာ္ေတာ္ႀကီးမားလာပါတယ္။ Online Shopping ကုုမၼဏီတစ္ခုု သူ႔ကိုု ေက်ာင္းတြင္းကိုုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ပါတယ္။

ေျပးတယ္၊ ေျပးတယ္၊ ဆက္ေျပးတယ္၊ သူေအာင္ျမင္တဲ့ လမ္းေပၚကိုုစတင္တက္လွမ္းေနပါၿပီ။

သူစတုုတၱႏွစ္ၿပီးဆံုုးတဲ့အခါမွ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရံုုသာမက သူ႔အတြက္ ပထမအရင္းအနီးကိုု စုုမိေဆာင္းမိေနပါၿပီ၊

သူ႔ရဲ႕ ကနဦး ရင္းနီးမတည္ေငြဟာ ယြမ္ေငြ ငါးသိန္း ( က်ပ္ေငြ သိန္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ ) ျဖစ္ပါတယ္။ သူနာမည္ He Jia Nan ဟိုုက်ားနံ ျဖစ္ပါတယ္။ တရုုတ္ျပည္ အေရွ႕ ေျမာက္ပိုုင္း Hei Long Jiang ျပည္နယ္မွာရိွတဲ့ Da Xing An Ling ေက်းလက္ေဒသမွ ေပါက္ဖြားလာတဲ့ လုုပ္ငန္းရွင္ေလာင္းတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။

အခုုသူတကၠသိုုလ္နယ္ေျမတစ္ခုုလံုုးရဲ႕ အေရာင္းကိုုယ္စားလွယ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ သူရိုုးရိုုးရွင္းရွင္းပံုုစံအတိုုင္း ေနထိုုင္ေနဆဲပါ။ အလုုပ္ႀကိဳးစားတယ္၊ သြက္လက္တယ္၊ ေရေႏြးတစ္ဘူးခပ္တိုုင္း တစ္ယြမ္ယူေနဆဲပါ။ သူေျပးလြားေနဆဲပါ။

သင္သာ သူ႔ေနရာမွာ ရိွခဲ့ရင္ ဘယ္လိုုတံုု႔ျပန္မလဲ ၊ မိဘဆင္းရဲတာကိုု ၀မ္းနည္းေနမွာလား၊ ျပစ္တင္ေနမွာလား၊ ေခတ္အခါကိုု၊ အစိုုးရကိုု အျပစ္ေျပာေနမွာလား၊

ထီးမပါတဲ့ကေလးဟာ မိုုးထဲမွာ ပိုုအေျပးျမန္ပါတယ္။

ဒီေဆာင္းပါး က်ေနာ့စိတ္ကိုု ေတာ္ေတာ္ထိပါတယ္။ အမ်ားဖတ္ရူ႕ ႏိုုင္ဖိုု႔ ဘာသာျပန္လိုုက္ပါတယ္။ လူငယ္လူရြယ္မ်ားအားလံုုး ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ရပ္တည္လိုုစိတ္ ရိွႏိုု္င္ၾကပါေစ။ မိဘထံလက္ျဖန္႔တဲ့ဘ၀မွ လြတ္ႏိုုင္ၾကပါေစ၊ ဘ၀တိုုးတက္မူခရီးလမ္းမွာ အေျပးျမန္ႏိုု္င္ၾကပါေစ။

Ref: we chat 

#AungKoLatt

ေလးစားစြာျဖင့္

    Copy **  flower **