အစမွာ အာနာပါန ၊ အဆံုးမွာ နိဗၺာန္

၁၉၅၁ခုႏွစ္ေလာက္က ရဟႏၱာဟုေက်ာ္ၾကားေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးတပါးသည္
ျမန္မာေရဒီယုိမွ တရားေတာ္တစ္ပုဒ္ (အသံသြင္းထားေသာဓာတ္ျပား)ထုတ္လႊင့္ခဲ့ရာ
ထုိတရားေတာ္ထဲတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား နိဗၺာန္ႏွင့္ေ၀းရျခင္းအေၾကာင္းကုိ
 ဤကဲ့သုိ႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့၏။



ဒကာၾကီးတုိ႔၊ ဒကာမၾကီးတုိ႔….နိဗၺာန္နဲ႔ (ဘာေၾကာင့္) ေ၀းေနတယ္ဆုိတာ သိၾကရဲ႔လား?
သင္တုိ႔မွာ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ၊ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိမဟုတ္ဘဲ
 သား သရဏံ ဂစၦာမိ၊သမီး သရဏံ ဂစၦာမိ၊ ခင္ပြန္း  သရဏံ ဂစၦာမိ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္
 နိဗၺာန္ႏွင့္ ေ၀းေနတာျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူ၏။

ထုိေခတ္အခ်ိန္အခါက ဒါန သီလ သမထအားေကာင္း၍ ၀ိပႆ  နာပြားမ်ားသူ
အေရအတြက္နည္းေသးရကား ထုိ တရားေတာ္ကုိေဟာသူဆရာေတာ္ၾကီးမွာ
ရဟႏၱာမေထရ္ၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း လူအခ်ဳိ႔ သံသယရွိၾက၍ ဦးႏုအစုိးရက
၀ါဒျဖန္႔ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆၾကသူမ်ားလည္း မနည္းေပ၊
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ရဟႏၱာျဖစ္ဘုိ႔ရန္ အလြန္ခဲယဥ္းသည္ဟု
 ယူဆေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

၎တရားကုိေဟာၾကားသူမွာ ကမၻာေက်ာ္စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ၾကီးျဖစ္၏။
ထုိတရားေတာ္ကုိ နာၾကား၍ သဒၶါပသႏၷျဖစ္ကာ ဖူးေမ်ွာ္လုိသူကား
ႏုိင္ငံေက်ာ္လကၡဏာပညာရွင္ဆရာစျႏၵျဖစ္၏။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကာစ ခရီးသြားလာရခက္ခဲၿပီး ေရာင္စုံသူပုန္မ်ားေနရာအႏွံ ့
ရိွေနေသာ အခ်ိန္တြင္ဆရာစျႏၵသည္ ဆရာေတာ္ၾကီးအားဖူးေမွ်ာ္ရန္ ျမင္းျခံသုိ႔
အေရာက္သြားေလ၏။

နံနက္ပုိင္း(၈)နာရီေလာက္ကပင္ အညာေႏြသည္ပူျပင္းလ်က္ရွိရာ
စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ေရာက္ေသာအခါ
ခႏၶာကုိယ္တခုလုံး အလြန္ေအးျမေသာ အေအးဓာတ္ကုိ ခံစားရ၍
သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ေမတၱာဓာတ္ကုိ ႏွလုံးသားထဲမွ ခံစားသိရွိေလေတာ့၏။

နံနက္(၉)နာရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္
ဓမၼာရုံအတြင္းသုိ႔ၾကြေရာက္ၿပီး တရားပလႅင္ေပၚတြင္သီတင္းသုံးေနေတာ္မူ၏။
 ဆရာစျႏၵသည္ ဆရာေတာ္ၾကီးအားကပ္လွဴရန္ယူေဆာင္လာေသာ
ပရိကၡရာရွစ္ပါးႏွင့္တကြ ရန္ကုန္သုိ႔ျပန္ရန္ခရီးစရိတ္သာခ်န္၍
ပါလာေသာေငြမ်ားကုိ န၀ကမၼအျဖစ္ဆရာေတာ္ၾကီးအား လွဴဒါန္းၿပီးေသာအခါ--

“ဆရာေတာ္ဘုရား.. တပည့္ေတာ္အား သနားေတာ္မူ၍ တပည့္ေတာ္လွဴသည့္
တိစီ၀ရိတ္သကၤန္းကုိ ယခုပင္လွွ်င္ ၀တ္ရုံေတာ္မူပါဘုရား” ဟုေလ်ာက္ထားေလ၏။
ထုိအခါဆရာေတာ္ၾကီးက ကပ္လွဴေသာ သကၤန္းမ်ားကုိ၀တ္ရုံေတာ္မူၿပီး..
“သူေတာ္ေကာင္းလုပ္ရတာ ေအာက္ဆုံးကဘဲ” ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။

ဆရာေတာ္၏ စကားကုိၾကားရေသာအခါ ဆရာစျႏၵက..
“ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ သြားလာရခက္ခဲ၍ဆူပူေနေသာ
ေခတ္ၾကီးတြင္ ေ၀းလံေသာရန္ကုန္ၿမဳိ႔မွဆရာေတာ္ၾကီးကုိ ဖူးေမွ်ာ္ကန္ေတာ့ရန္
လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္ဘုရား” ဟု၀မ္းနည္းစြာေလ်ာက္ထားေလ၏။

ထုိအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးက..“ ေအးေလ..ယခုသကၤန္းကုိ ၀တ္ပါဆုိတဲ့အတုိင္း
ငါ၀တ္ၿပီးၿပီမဟုတ္လား? သူေတာ္ေကာင္းဆုိတာ သူမ်ားအလုိကုိ လုိက္ရတယ္၊
အစစ သည္းခံရတယ္၊ မင္း ျခင္,သတ္ရဲလား? ဟု ေမးေလ၏၊

“မသတ္ရဲပါဘုရား”  ဟု ျပန္ေလ်ာက္ထားေသာအခါ..
“သိတယ္မဟုတ္လား?သူေတာ္ေကာင္းဆုိတာ ျခင္, ကုိေတာင္အရွဳံးေပးရတယ္၊
ေအာက္ဆုံးကဘဲမဟုတ္လား”  ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏၊ အလြန္ရွင္းေသာတရားျဖစ္၏။

ဆရာေတာ္ၾကီး၏ လကၡဏာေတာ္ကုိ ႏွိပ္ယူခြင့္ျပဳရန္ေလ်ာက္ထားေသာအခါ
ခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏။

ထုိ႔ေနာက္ဆရာေတာ္ၾကီးက..“မင္းဂူထဲကုိသြား၊အာနာပါနအားထုတ္၊
ထိတဲ့ေနရာအၿမဲသိေန၊ ဂူထဲသြားအားထုတ္ပါ” ဟု မိန္႔ေတာ္မူေသာေၾကာင့္
ဂူထဲ၀င္ၿပီးတရားအားထုတ္စဥ္(၁၅)မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ
 အလြန္ထူးျခားမွဳတခုကုိ ေတြ႔ေလေတာ့၏။

ၾကီးမား၍ အလြန္ၾကည္လင္ေသာ အျဖဴလုံးၾကီးတလုံးသည္ နဖူးတြင္ကပ္ေနသည္ဟု
ထင္ရ၏၊ ေမွာင္ေနေသာဂူထဲတြင္လည္း လင္းထိန္လ်က္ေတြ႔ရ၏။
အတန္ၾကာတရားအားထုတ္ၿပီး၍ ဆရာေတာ္ၾကီးအား သြားေရာက္ကန္ေတာ့ေသာအခါ
 ဆရာေတာ္ၾကီးက.. “မင္း ဘာေတြေတြ႔ခဲ့သလဲ” ဟု ေမးေလ၏။

အလြန္ထူးျခားေသာ အလင္းဓာတ္ၾကီးကုိ ေတြ႔ခဲ့ေၾကာင္း ေလ်ာက္ထားေသာအခါ..

“မင္းက ပါရမီထူးတဲ့သူဘဲ၊ငါ့ေက်ာင္းမွာ တလအားထုတ္၊တရားထူးတရားျမတ္ရႏုိင္သည္” ဟု မိန္႔ေသာအခါ ငယ္ရြယ္သူလည္းျဖစ္ ဘာသာေရးအသိဥာဏ္လည္း
နည္းေသာေၾကာင့္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ..“တပည့္ေတာ္ ပညာဓိကဘုရားဆုပန္ထားပါသည္ဘုရား၊ ဒီဘ၀မွာ မဂ္တရား ဖုိလ္တရားမ်ားမလုိခ်င္ ေသးပါဘုရား” ဟု
ေလ်ာက္ထားေလ၏၊

“မင္း သတၱိေကာင္းတဲ့ေကာင္ဘဲ၊ခံေပဦးေတာ့” ဟု မိန္႔ေလ၏။

“တုိ႔ကေတာ့ ေအးရာေအးေၾကာင္းကုိ ျမန္ျမန္သြားခ်င္ၿပီ၊ ေအးတဲ့ေနရာအေကာင္းဆုံးဘဲ”
 ဟု ဆက္လက္မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ဆရာေတာ္ၾကီးေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္ စံေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ၾကြေသာအခါ
တေယာက္ထဲလုိက္သြားၿပီး သိလုိသည္မ်ားကုိ ေမးေလ်ာက္ခြင့္ရေလ၏။

 “ဆရာေတာ္ဘုရား နိဗၺာန္ဆုိသည္မွာ အုိျခင္း နာျခင္း ေသျခင္းကင္းရာနိဗၺာန္ဟု
တပည့္ေတာ္ ငယ္ငယ္ထဲက ၾကားဘူးပါသည္၊လက္ေတြ႔အားျဖင့္ မည္ကဲ့သုိ႔ရွိသည္ကုိ
မိန္႔ေတာ္မူပါဘုရား”
 “မင္းလက္ေပးစမ္း” ဟုမိန္႔ေတာ္မူၿပီးလ်င္ လက္ေမာင္းကုိ ညင္သာစြာ ဆိတ္ေလ၏။
“နာသလား?
“နာပါတယ္ဘုရား”
ထုိ႔ေနာက္ ညင္သာစြာဆိတ္ထားေသာလက္ကုိလြတ္လုိက္ၿပီးေနာက္..
“ကဲ..မင္းအခုနာေသးလား” ဟုေမးျမန္းေလ၏။
“မနာေတာ့ပါဘုရား” ဟု ျပန္ေလ်ာက္ေသာအခါ-
“အဲဒါ နိဗၺာန္ဘဲ” ဟု အမိန္႔ရွိေလ၏။

ဆရာေတာ္ၾကီး၏တရားကုိနာရေသာအခါ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္
တခဏျခင္းနားလည္သြားေလေတာ့၏။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ နာျခင္းဟူေသာဒုကၡခမ္သိမ္းတုိ႔မွ ကင္းၿငိမ္းသြားျခင္းသည္
နိဗၺာန္ဟု နားလည္သြား၏၊ ၀ိမုတၱရသ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊၊ဒုကၡဟူသမွ် ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းသည္
နိဗၺာန္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေလေတာ့၏။

“ဆရာေတာ္ဘုရား… ေရွးကဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက  ရဟႏၱာျဖစ္ဘုိ႔ဆုိသည္မွာ
လြယ္သည္မဟုတ္၊ ၀ိသုဒိၶခုႏွစ္ပါးတြင္ စိတၱ၀ိသုဒိၶလုိ႔ေခၚတဲ့ စိတ္စင္ၾကယ္ဘုိ႔ရန္
ခက္ခဲေၾကာင္း ေဟာေျပာၾကပါ တယ္ဘုရား၊ ၀ိသုဒိၶခုႏွစ္ပါးႏွင့္ျပည့္စုံႏုိင္ပါသလားဘုရား”
ဟုေလ်ာက္ထားေသာအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးက…

“ကဲ.. မင္း အာနာပါနအားထုတ္စမ္း၊ထုိင္၊မ်က္စိကုိမွိတ္၊ထိတဲ့ေနရာမွာသိမွတ္ေန
၊ကဲ လုပ္စမ္း”  ဟု မိန္႔ေလ၏။

ဆရာေတာ္ၾကီးအမိန္႔ရွိသည့္အတုိင္း ထိေသာေနရာေလးကုိ သိမွတ္ေနရသည္၊
ထုိအခ်ိန္တြင္ သိမွတ္ေနေသာစိတ္မွတပါး အျခားေသာစိတ္မ်ား မလာေတာ့ေပ၊
ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးက ေမး၏၊

“မင္း အခု အာနာပါနအားထုတ္ေတာ့ ထိတဲ့ေနရာေလးသိမွတ္ေနေတာ့
မင္းမ်က္စိက ၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိေသးလား၊ နားကလည္းနားေထာင္ခ်င္ေသးလား၊
မင္းစိတ္ထဲကေရာ စားခ်င္တဲ့စိတ္၊ သြားခ်င္တဲ့စိတ္၊ လုိခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေသးလား၊

စကၡဳ ေသာတာ ဃာနစတဲ့ အာရုံငါးပါးမရွိ၊ ငါးပါးအာရုံပိ္တ္ေနသည္၊
စိတ္လုံျခဳံေနသည္၊ ေလာဘစိတ္၊ေဒါသစိတ္၊ေမာဟစိတ္ေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊
အဲဒီလုိ အာရုံငါးပါးမွလုံျခဳံေနျခင္းကုိပင္ ဣျႏၵိယသံ၀ရသီလလုံျခဳံေနျခင္းျဖစ္သည္၊
ထုိ႔ေၾကာင့္စိတၱ၀ိသုဒိၶျဖစ္သည္၊

အဲဒီလုိ ဆက္လက္ၾကဳိးစားလွွ်င္ ၀ိသုဒိၶခုႏွစ္ပါးျပည့္စုံၿပီး မဂ္ဖုိလ္သုိ႔ေရာက္ႏုိင္ေၾကာင္း”
 မိန္႔ေလ၏။ တသက္လုံး မၾကားဘူးေသာတရားမ်ားကု ိနာၾကားရသျဖင့္
ကံေကာင္းလွေပေတာ့၏။ “ဆရာေတာ္ဘုရား.. နိေရာဓသမာပတ္အေၾကာင္း
ေဟာျပေတာ္မူပါဘုရား” ဟုေလ်ွာက္ထားေသာအခါ..

“ နိေရာဓသမာပတ္ဆုိတာ အစုိးရလခစားမ်ား အလုပ္ပင္ပန္းေသာေၾကာင့္
ခြင့္ယူၿပီးလွ်င္အိမ္မွာအနားယူသကဲ့သို႔ျဖစ္သည္၊ ဒီခႏၶာကုိယ္ၾကီး၏တာ၀န္မွာ
အလြန္ပင္ေလးလံသည္၊ ေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔ျဖင့္ႏွိပ္စက္သည္၊ ဆာေလာင္မွဳ
ေရခ်ဳိးခ်င္မွဳမွစ၍ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးသည္၊ ခႏၶာကုိယ္ဒုကၡမွေခတၱသက္သာရာ
 ရေစရန္ရည္စူးၿပီး နာမ္သာရွိၿပီးရုပ္မရွိေသာ ေန၀သညာနာသညာရတနဘုံသုိ႔
စိ္တ္ကေလးသြား၍ အနားယူျခင္းျဖစ္သည္။  

ခႏၵာကုိယ္ၾကီးကုိ အနားေပးထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ္မူ၏။
အလြန္ထူးဆန္းေသာ တရာေတာ္မ်ားကုိ နာၾကားရသျဖင့္လည္းေကာင္း၊
သိလုိသည္မ်ားကုိ ေလ်ာက္ထားခြင့္ရသျဖင့္လည္းေကာင္း ၀မ္းသာေက်နပ္လ်က္
ရွိေခ်ေတာ့၏။ ဒီေခတ္တရားအားထုတ္လုိ႔ တရားထူးမရႏုိင္၊
စာတတ္မွတရားအားထုတ္လုိ႔ရတယ္ စသည္ျဖင့္ ထင္ျမင္ယူဆၾက၍ ဒါန၊
သီလေလာက္သာ တြင္တြင္ျပဳလုပ္ေလ့ရွိေသာ ေခတ္အခါသမယတြင္
စာမတတ္ေသာ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ၾကီးက တရားထူးရႏုိင္ေၾကာင္း သက္ေသထူခဲ့၏။

“အာနာပါနအားထုတ္ရတာလြယ္ပါတယ္၊ထြက္ေလ ၀င္ေလကုိသတိနဲ႔
မွတ္ေနရုံသာျဖစ္သည္၊ ဒါကုိဘဲ ၾကဳိးစားမွတ္ပါ” ဟု ခ်ည္စက္စာေရးၾကီးဦးဘစံ၏
ညႊန္ၾကားခ်က္တုိတုိေလးျဖင့္ စတင္တရားအားထုတ္ခဲ့ရာမွ ရဟႏၱာအျဖစ္ ျဖစ္သည္အထိ
 ၾကဳိးစားအားထုတ္သြားေတာ္မူေသာ ျမင္းျခံၿမဳိ႔ စြန္းလြန္းဂူေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကီးကား
ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ ၾကည္ညဳိဘြယ္ရာ အံ့ၾသဘြယ္ရာ ထူးျခားေသာ
ဆရာေတာ္ၾကီးတပါးအျဖစ္ သာသနာ့ေမာ္ကြန္းထုိးခဲ့ေလၿပီတကား။

မွီျငမ္း=
ဘ၀ခရီးႏွင့္အေတြ႔အၾကဳံမ်ား
(ဆရာစျႏၵ)
အရွင္ပညာနႏၵ
ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္စစ္(USA)    
၇-၁၄-၂၀၁၇.
17,8,18
.
.
www.facebook.com/pahtanpuzawkyathumyar
https://pahtanpuzawkyathumya.blogspot.com