လြတ္လပ္တဲ႔သူဟာ မၾကြားေတာ့ဘူး

မ်က္မွန္ကို ဒီေန႔မွ စတပ္တဲ႔သူဟာ သူ႔ႏွာေခါင္းေပၚမွာ မ်က္မွန္ရွိေနတာကို အခ်ိန္ျပည့္
သတိထားမိေနတယ္။ ေနရတာ မလြတ္လပ္ဘူး။ ခဏခဏ မ်က္မွန္ကို ခြ်တ္ၾကည့္တယ္။
တပ္ၾကည့္တယ္။ မ်က္မွန္ကို မၾကာမၾကာ အဝတ္နဲ႔သုတ္တယ္။



ဒါေပမယ့္ မ်က္မွန္တပ္တာ ၾကာသြားတဲ႔အခါ မ်က္မွန္တပ္ထားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
 မ်က္မွန္ဟာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာရဲ႕အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုလို ျဖစ္သြားျပီ။ မ်က္မွန္တပ္ထားတယ္
ဆိုတာကို ေမ့ထားလို႔ရသြားျပီ။

စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔သူ ေစတနာေကာင္းတဲ႔သူဟာ သူ႔ကိုယ္႔သူ "ငါ စိတ္ေကာင္းရွိတယ္
ငါ ေစတနာ ေကာင္းတယ္"လို႔ မေတြးေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို ေတြးေနေသးတယ္ဆိုရင္
စိတ္ေကာင္း တကယ္မရွိေသးဘူး။

စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ အဆင့္မွာပဲ ရွိေသးတယ္။ လုပ္ယူေနရတဲ႔အဆင့္မွာပဲ
ရွိေသးတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိတာဟာ သူ႔ပင္ကိုယ္သဘာဝ မျဖစ္ေသးဘူး။

တကယ္ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔သူ ျဖစ္သြားတဲ႔အခါ သူစိတ္ေကာင္းရွိတာကို သူေမ့ထားလိုက္ျပီ။ မေတြးေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါမွာမွ သူဟာ တကယ္ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔သူ ျဖစ္သြားျပီ။

ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ႔သူဟာ ခြင့္လႊတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနတယ္။ "ငါ ခြင့္လႊတ္လိုက္တယ္"လို႔
မေတြးဘူး။ "ငါ ခြင့္လႊတ္တယ္ ငါခြင့္လႊတ္တယ္"လို႔ ခဏခဏ ေတြးေနရင္
ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ ေပါက္သလဲ။ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ အဓိပၸာယ္ေပါက္တယ္။
ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။

ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္လို႔ေတာင္ မေတြးေတာ့တဲ႔ အခ်ိန္မွာ တကယ္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ျပီ။

ေရာင့္ရဲတဲ႔သူဟာ ေရာင့္ရဲတယ္။ ဒါေပမယ့္ "ငါက ရတာနဲ႔ေရာင့္ရဲတယ္"လို႔ မေတြးဘူး။
ကိုယ္ ေရာင့္ရဲေၾကာင္းကို သူမ်ားကို မေျပာေတာ့ဘူး။ ငါက ေရာင့္ရဲတယ္လို႔
မၾကာခဏေျပာေနရင္ တကယ္ေရာင့္ရဲတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေရာင့္ရဲတယ္ဆိုတဲ႔ ဂုဏ္ကို
လိုခ်င္ေနေသးတယ္ ကိုယ့္ကို ေရာင့္ရဲတဲ႔သူလို႔ အမ်ားျမင္ေအာင္ သိေအာင္ လုပ္ေနတယ္။
အဲဒီလိုဂုဏ္ကို လိုခ်င္ေနေသးတာကိုက မေရာင့္ရဲေသးလို႔ပဲ။

အဲဒီလိုပဲ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။ တရားအားထုတ္တယ္။ အဲဒါကို လူေတြသိေအာင္
ေျပာေနတယ္ဆိုရင္ မလုပ္ခင္ကတည္းက လူသိေစခ်င္တဲ႔ဆႏၵ ရွိေနတယ္။
အဲဒီလို ဆႏၵရွိေနရင္ ေစတနာမမွန္ေသးဘူး။ အတၱစိတ္က လႊမ္းမိုးထားတုန္းပဲ။
အတၱစိတ္က လုပ္ေနတယ္။ ငါက သူမ်ားထက္ ပိုလုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ႔ မာနစိတ္က
လႊမ္းမိုးေနေသးတယ္။ အတၱစိတ္, မာနစိတ္တို႔ မရွိေတာ့ရင္ လုပ္ခ်င္တဲ႔ဆႏၵရွိလို႔
လုပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို မေျပာေတာ့ဘူး။ ေမးရင္ေတာင္ လိုတာထက္
ပိုမေျပာဘူး။ တိုတိုနဲ႔လိုရင္းပဲ ေျပာမယ္။

စားႏိုင္တာ ဂုဏ္တစ္ခု မဟုတ္သလို မစားဘဲေနႏိုင္တာလည္း ဂုဏ္တစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။
တခ်ိဳ႕က စားႏိုင္တာကို ၾကြားတယ္။ တခ်ိဳ႕က မစားဘဲေနႏိုင္တာကို ၾကြားတယ္။
ႏွစ္ဦးစလံုးဟာ မလြတ္လပ္တဲ႔သူေတြပဲ။

အေပ်ာ္အပါးေတြကို မ်ားမ်ားခံစားတဲ႔သူက သူ ခံစားႏိုင္တာကို ၾကြားတယ္။

အေပ်ာ္အပါးေတြကို မခံစားတဲ႔သူက သူ မခံစားတတ္တဲ႔အေၾကာင္းကို ၾကြားတယ္။

ႏွစ္ဦးစလံုးရဲ႕စိတ္ဟာ သဘာဝခ်င္းတူတူပဲ။ ၾကြားတာဟာ မလြတ္လပ္တာပဲ။

ေကာင္းတာကိုလုပ္တဲ႔အခါမွာ လူသိေစခ်င္ တဲ႔စိတ္ အားၾကီးေနရင္
လြတ္လပ္တဲ႔စိတ္နဲ႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။
တကယ္ေကာင္းတဲ႔သူဟာ "ငါ ေကာင္းတယ္" လို႔ေတာင္ မေတြးေတာ့ဘူး။

တရားဟာ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ထပ္တူျဖစ္ေနရင္ လုပ္ေနေပမယ့္ လုပ္ေနတယ္လို႔ မေတြး ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ပင္ကိုယ္သဘာဝ ျဖစ္သြားျပီ။ အသက္ရွဴေနသလို ျဖစ္သြားျပီ။
ႏွလံုးခုန္ေနသလို ျဖစ္သြားျပီ။

တမင္တကာ လုပ္ယူေနရရင္ သိေနတယ္။ ပင္ကိုယ္ျဖစ္သြားရင္ မသိေတာ့ဘူး။
လုပ္ေနရတယ္လို႔ မထင္ေတာ့ဘူး။

စာနည္းနည္းတတ္တဲ႔သူဟာ သူ႔ကိုလူေတြက စာေတာ္ေတာ္,တတ္တယ္လို႔
ထင္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အကိုးအကားေတြမ်ားမ်ားနဲ႔ ေျပာခ်င္တယ္။
ေရးခ်င္တယ္။ စာေပကို တကယ္ခ်စ္လို႔ ေလ့လာတဲ႔သူဟာ ႏွစ္ေတြၾကာေလေလ
သူသိတာဟာ နည္းနည္း ေလး မသိတာက အမ်ားၾကီးဆိုတာကို သိလာ လို႔
သူတတ္ေၾကာင္းကို မျပခ်င္ေတာ့ဘူး။
သူ႔ကို လူေတြအထင္မၾကီးမွာကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။
သူဟာ အထင္ၾကီးတာ အထင္ေသးတာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို လြန္ေျမာက္သြားျပီ။
သူဟာ သူစာတတ္တာကို ေမ့ထားလို႔ရသြားျပီ။
ဒါေၾကာင့္ စကားေျပာတဲ႔အခါ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ အကိုးအကားေတြကို မထည့္ေတာ့ဘူး။
ရိုးရိုးပဲေျပာတယ္။ ေမးလာမွေျဖတယ္။ မေမးဘဲ မေျဖဘူး။ သူ႔စိတ္ကို စာက
လႊမ္းမိုးမႈ မရွိေတာ့ဘူး။

ေငြမ်ားမ်ား မရဖူးတဲ႔သူဟာ ပထမအၾကိမ္ ေငြမ်ားမ်ားရလိုက္ရင္ အဲဒီေငြထုပ္ကို
ဘယ္ေနရာမွာထားရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။ မၾကာခဏ အဲဒီေငြထုပ္ကို ကိုင္ၾကည့္ေန
တတ္တယ္။ အဲဒီေငြထုပ္ကို စိတ္မခ်လို႔ အိပ္တာေတာင္ စိတ္မေျဖာင့္ႏိုင္ဘူး။
တစ္ေရးႏိုးေတာင္ သတိရေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြကိုမ်ားမ်ားရွာႏိုင္လာတဲ႔အခါ
ေငြကို ေမ့ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ေငြရဖို႔ အဓိကမထားေတာ့ဘဲ ကိုယ္တန္ဖိုး ထားတာကို
လုပ္ျဖစ္ဖို႔ အဓိကထားျပီး အလုပ္လုပ္တယ္။

ေငြနဲ႔ၾကြားတဲ႔သူ အိမ္နဲ႔ၾကြားတဲ႔သူ ကားနဲ႔ၾကြားတဲ႔သူ ပစၥည္းနဲ႔ၾကြားတဲ႔သူ စိန္ေတြ
ေရႊေတြနဲ႔ၾကြားတဲ႔သူဟာ တကယ္လူခ်မ္းသာ မဟုတ္ေသးဘူး။

တကယ္ခ်မ္းသာတဲ႔သူဟာ သူခ်မ္းသာတာကို ေမ့ထားလို႔ရသြားျပီ။

ျပည့္စံုေနတဲ႔စိတ္ရွိတဲ႔သူဟာ သူပိုင္ဆိုင္တာေတြကို ေမ့ထားလိုက္ျပီ။

ထမင္းဝေနတဲ႔သူဟာ ထမင္းစားဖို႔ အေၾကာင္းကို မေတြးေတာ့ဘူး။

ထမင္းစားျပီးေပမယ့္ ထမင္းအေၾကာင္းကိုပဲ ေတြးေနေသးတယ္ဆိုရင္
ဘယ္လိုယူဆမလဲ။ သူ႔စိတ္က ဆာေနေသးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေငြဘယ္ေလာက္ရွိရွိ ေငြအေၾကာင္း ကိုပဲ ေတြးေနရင္
သူ႔စိတ္ထဲက မြဲေနေသးလို႔။ သူဟာ မလြတ္လပ္ေသးဘူး။ ေငြရဲ႕ကြ်န္ ျဖစ္ေနေသးတယ္။

တကယ္ ရာထူးၾကီးၾကီးနဲ႔တန္တဲ႔သူဟာ ရာထူးအေၾကာင္းကို မေတြးေတာ့ဘူး။
သူနဲ႔ မတန္တဲ႔ရာထူးကို ရထားတဲ႔သူဟာ သူ႔ရာထူးအေၾကာင္းကို သူေမ့လို႔မရဘူး။

ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ေတြ႔ သူ႔ရာထူးကို တေလးတစား အၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚျပီး
သူ႔ကိုစကားေျပာေနမွ သူေက်နပ္တယ္။ သူ႔ရာထူးကိုမေခၚဘဲ သူ႔နာမည္ကို
ေခၚတဲ႔သူကို သူ,ရန္ျငိဳးထားေတာ့မယ္။ သူ႔စိတ္က သူ႔ရာထူးထက္ ျမင့္သြားတဲ႔အခါမွာ ေတာ့
သူ,ရာထူးကိုေမ့သြားျပီ။ တာဝန္ေက်ေအာင္ေတာ့ လုပ္မယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီရာထူးကို အဓိက မထားေတာ့ဘူး။

အဲဒီလိုလူမွ ရာထူးနဲ႔တန္တဲ႔သူ ျဖစ္သြားျပီ။ သူ႔အလုပ္ကိုသူ လြတ္လပ္တဲ႔စိတ္နဲ႔ လုပ္ႏိုင္ျပီ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုလူက သိပ္ရွားပါတယ္။

ရာထူးၾကီးတဲ႔သူေတြနဲ႔ သိေၾကာင္း ရင္းႏွီးေၾကာင္း ေျပာေနတဲ႔သူဟာ
ရာထူးကို သိပ္အထင္ၾကီးေနတဲ႔သူ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္ကိုသူ နည္းနည္း
အထင္ေသးတဲ႔စိတ္ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးေတြဟာ လြတ္လပ္တဲ႔စိတ္နဲ႔
ဆက္ဆံတဲ႔ ဆက္ဆံေရး မဟုတ္ဘူး။

ကိုယ့္အဆင့္အတန္းဆိုတာကို ေမ့ထားလို႔ ရတဲ႔သူ, သူ႔အဆင့္အတန္းဆိုတာကိုလည္း
ေမ့ထားလို႔ရတဲ႔သူမွသာ လြတ္လပ္တဲ႔စိတ္နဲ႔ ဆက္ဆံႏိုင္မယ္။

မရွိတာကိုလည္း ေမ့ထားႏိုင္မွ ရွိတာကိုလည္း ေမ့ထားႏိုင္မွ
လြတ္လပ္တဲ႔စိတ္နဲ႔ လုပ္သင့္တာကို ဆက္လုပ္ႏိုင္မယ္။

လြတ္လပ္တဲ႔သူဟာ သူလုပ္ႏိုင္တာကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ျပီး လူသိေအာင္ မၾကြားဘူး။

လြတ္လပ္တဲ႔သူ ရွားလိုက္တာ… ေနာ္။

 .… … …

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက(မဟာျမိဳင္ေတာရ)

"လြတ္လပ္ေသာစိတ္" စာအုပ္မွ

ေမတၱာျဖင့္မ်ွေဝပူေဇာ္သည္။
#myintmyintoo
.
.
www.facebook.com/pahtanpuzawkyathumyar
https://pahtanpuzawkyathumya.blogspot.com