ပုဂံ၌ က်စြာမင္းသည္ ၅၉၆ မွ ၆၁၂ ခုထိ မင္းျပဳ၏။ ဤမင္းသည္ သနားၾကင္နာတတ္ေသာ
စိတ္ရွိ၏။ ပိဋကတ္ သံုးပံုကို ကိုးေခါက္ တိတိ ျပန္၍ သင္ၾကားမိသျဖင့္
စာေပက်မ္းဂန္၌ အလြန္တတ္ေျမာက္ေတာ္ မူ၏။ ထိုအခါ ၿပိဳင္ဘက္မရွိသေလာက္ ျဖစ္၏။
ရဟန္း ၊ သံဃာ တို႕ကိုပင္ တစ္ေန႕လ်ွင္ ခုႏွစ္ႀကိမ္ စာပို႕ခ်ေတာ္မူ၏။
သဒၵဗိႏၵဳက်မ္း ၊ ပရမတၲဗိႏၶဳက်မ္း မ်ားကို ေရးသားေတာ္မူခဲ့၏။
တူးရြင္းေတာင္ေျခက က်ေသာေရကို ကန္ဆည္၍ တဲနန္းေဆာက္လုပ္ၿပီးလ်ွင္ စာေပပို႕ခ်ျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေစ၏။ စာေပလိုက္စားအား ႀကီးေလသျဖင့္ တိုင္ေရးျပည္မႈတို႕ကို ျပန္မၾကည့္နိုင္ဘဲ သားေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္း ဥဇနာကို ၾကည့္ရႈစီမံ ေစရ၏။
ထိုမင္း ဘုရားေစတီ တည္သည္မွာလည္း စာေပကိုသာ စိတ္ဝင္စားေနသျဖင့္ အစီအမံ ညံ့ေသာေၾကာင့္ မၿပီးမစီး ရွိေလ၏။ ဘုရားမွာ တည္မည္ဟု အုတ္စ၍ လုပ္သည္မွာ ျပႆ ဒါးေန႔ ၊ ပႏၷက္ခ်သည္မွာလည္း ျပႆ ဒါးေန႕ ၊ အုတ္ျမစ္ခ်သည္မွာလည္း ျပႆ ဒါးေန႕ ၊ အလံုးစံု စ၍ လုပ္သမ်ွမွာ ျပႆ ဒါးေန႕ က်ေလသျဖင့္ ' ျပႆ ဒါးဘုရား ' ဟု ေခၚတြင္သည္ ဆိုၾကသည္။
[မွတ္ခ်က္။ ။ မံုေရြးဆရာေတာ္ ေရးေသာ ေစတီယ ကထာ၌ကား ' ျပသာဒ္ဘုရား ' ဟု ပါရွိ၏။ ပါဠိေခၚ ပါသာဒ ၊ သသၤကရိုက္ေခၚ ျပာသာဒ ၊ ျမန္မာကမူ သသၤကရိုက္ ေနာက္သို႕လိုက္၍ ျပာသာဒ္ဟု ယခု ေခၚသည္။ ပါသာဒ ၊ ျပာသာဒ တို႕မွ လွပတင့္တယ္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ဟူေသာ အနက္သေဘာ ရွိေလရကား ဤက်စြာမင္း၏ ' ျပႆ ဒါး ' ဘုရားမွာ တင့္တယ္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေသာ ' ျပႆ ဒ = ျပာသာဒ္ဘုရား ' ဟု အမည္တြင္ရင္း ရွိဟန္တူသည္။ ျပႆ ဒါးရက္မ်ားႏွင့္ ဆိုင္ဟန္ မတူေလ။ ]
က်စြာမင္းႀကီးဆည္၍ စာခ်ရာျဖစ္ေသာ ျမကန္ဘြဲ႕လကၤာ
(ထိုမင္းလက္ထက္က ေရးဟန္တူသည္။)
ျမကန္သာ ၊
ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတး ၊ ေရဝင္ေျပးလွည့္ ၊
ေရေအးၾကည္စြာ ၊ ကန္ပိုင္မာလ်က္ ၊
ၾကာေပါင္းထံုထံု ၊ ငွက္မ်ိဳးစံုသည္ ၊
ဝတႎသာက ၊ နႏၵာေလာ တူစြာ ၊ ဟုတၲာ
ကန္ပိုင္ = ကန္ေပါင္။
ဟုတၲာ = ဟုတ္သည္ ၊ ဟုတ္သတည္း။
ဦးက်ည္ေပြ႕ေခၚ ရွင္ဒိသာပါေမာက္
ပုဂံျပည္ က်စြာမင္းႀကီး လက္ထက္၌ (၅၉၆ - ၆၁၂) အသက္ ၆၀ ရြက္ ရဟန္းအိုႀကီးတစ္ပါး ရွိ၏။ အမွတ္မဲ့ေနမိ၍ ပိဋကတ္စာေပ မတတ္ေလ။
ထိုရဟန္းႀကီးသည္ ေန႕တိုင္း သြားတိုက္ေသာ တံပူ (သြားတိုက္တံ) တို႕ကို ေက်ာင္းေအာက္ရွိ ေလးေတာင္မ်ွ နက္က်ယ္ေသာ တြင္းထဲသို႕ ပစ္ခ်ေလ့ရွိ၏။ ခ်ဖန္မ်ားေသာ္ ထိုတြင္းျပည့္ေမာက္သြားေလ၏။
တစ္ေန႕၌ ရဟန္းႀကီးသည္ ထိုတံပူတို႕ကို ၾကည့္၍ ဤသို႕ ေတြးေတာမိ၏။ " ငါသည္ တစ္ေန႕လ်ွင္ တံပူ တစ္ေခ်ာင္းမ်ွသာ တိုက္၍ ပစ္ခဲ့ရာ ယခု တြင္းျပည့္ေလၿပီ။ ဤမ်ွ ေသးငယ္ေသာ တံပူတို႕ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေန႕စဉ္မွန္မွန္ ပစ္ခ်၍ ကာလၾကာေသာ္ တြင္းတစ္ခုလံုး ျပည့္ေလၿပီတကား။ ငါသည္ ယခုအသက္ ၆၀ တိုင္ အမွတ္မဲ့ေနခဲ့၍ စာေပမတတ္ ရွိခဲ့သည္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕တြင္ ယခုတံပူေလာက္ အနည္းငယ္ စာေပသင္ခဲ့ပါလ်ွင္ ကာလၾကာေသာ္ မ်ားစြာတတ္ရန္ ရွိေပသည္ " ဟုေတြးေတာ သတိရေလ၏။
သတိရသည့္အတိုင္း စာေပ သင္ေတာ့အံ့ဟု က်စြာမင္းထံသို႕ ဝင္၍ ကံ့ကူဆံ အလႉခံေလ၏ (ေရွးက ပုရပိုက္တြင္ ကံ့ကူဆံႏွင့္ စာေရးၾကသည္)။ မင္းႀကီးက " အရွင္ဘုရား အသက္ႀကီးလွေလၿပီ ၊ ယခုမွ စာသင္၍ အဘယ္မွာ တတ္နိုင္ေတာ့မည္နည္း။ က်ည္ေပြ႕အတက္ေပါက္မွ စာတတ္လိမ့္မည္ " ဟု ျပက္ရယ္ဆို၍ ကံ့ကူဆံကို လႉလိုက္၏။
ရဟန္းႀကီးကား ျပက္ရယ္ျပဳသည္ကို စိတ္တြင္မွတ္၍ ထြက္ခဲ့၏။ မိမိၾကံစည္ရင္းအတိုင္း စာေပတို႕ကို တစ္ေန႕လ်ွင္ တံပူတစ္ေထာက္ (တစ္ထြာခန္႕) မ်ွသာ ေက်ေက် ေခ်ာေခ်ာ မိမိရရ ႀကိဳးစား၍ သင္ေလ၏။ ကာလမ်ား မၾကာမီပင္ အကယ္ စာေပတတ္ေျမာက္ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္ ျဖစ္ေလ၏။
ထိုအခါ ယခင္ က်စြာမင္းႀကီးက ျပက္ရယ္ဆိုလိုက္သည္ကို ျပန္၍ ေခ်ပလိုသည္ႏွင့္ ရဟန္းႀကီးသည္ က်ည္ေပြ႕ တစ္ခုတြင္ အတက္ ေပါက္ေနဟန္ သစ္ခက္စိမ္းမ်ား ပတ္ခ်ည္၍ လက္က ေျမွာက္ကိုင္ၿပီးလ်ွင္ နန္းေတာ္သို႕ ဝင္ေလ၏။
က်စြာမင္းႀကီးလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း ျပဳ၍ ဝင္လာေသာ ရဟန္းႀကီးကို မမွတ္မိ ၊ အံ့ဩစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနၿပီးမွ အေၾကာင္းျခင္းရာ တို႕ကို ေမးရေလ၏။
ထိုအခါမွ ရဟန္းႀကီးက " ဒါယကာ မင္းႀကီး တစ္ခါက ငါ့ကို ' က်ည္ေပြ႕ အတက္ေပါက္မွ စာတတ္လိမ့္မည္ ' ဟု ဆိုလိုက္သည္ကို မွတ္မိပါေသး၏ေလာ ၊ ေအး ယခု က်ည္ေပြ႕ အတက္ေပါက္လာၿပီ ၊ မျမင္သေလာ " ဟုဆိုကာ က်ည္ေပြ႕ကို ျပေလသည္။
မင္းႀကီးလည္း သတိရ ဝမ္းေျမာက္ ၾကည္ညဳိျခင္းျဖစ္၍ ေတာင္းပန္ေလ၏။ ရဟန္းႀကီးက ဆက္၍ " ငါယခု စာတတ္ၿပီ ၊ ေမးလိုရာ ေမးေလာ့ " ဟု ခပ္မာမာပင္ မိန္႕ဆိုေလ၏။ ထိုအခါ က်စြာမင္းႏွင့္တကြ ေနျပည္ေတာ္ ေလးျပင္ ေလးရပ္ရွိ စာတတ္ ေပတတ္ ဆရာေတာ္ အေက်ာ္အေမာ္တို႕က ခက္ခက္ခဲခဲ ႏွိဳက္ႏိွဳက္ခြ်တ္ခြ်တ္ စံုစမ္းေမးျမန္းၾကရာ အလံုးစံုကိုပင္ လ်င္ျမန္ေခ်ာေမာစြာ ေျဖဆိုနိုင္ေလ၏။
ထိုသည့္ေနာက္ ပညာဂုဏ္ေမာက္ေသာ ရဟန္းႀကီးက ထပ္ေလာင္း၍ ဆိုျပန္သည္ကား " ယခု ငါသည္ ေအးေအးေဆးေဆး ၊ ရႊင္ရႊင္ ၾကည္ၾကည္ ဉာဏ္ပြင့္လင္းေန၍ ေျဖရသည္မွာ လြယ္၏။ သို႕ေၾကာင့္ ငါ့ကို ေရတြင္ ႏွစ္ထားပါ။ မြန္းေလာက္သည္ရွိမွ ေဖာ္၍ ေပၚလ်ွင္ ေပၚခ်င္း မရႊင္မၾကည္ မရွင္းမလင္း ရွိစဉ္ အျမန္ေမးပါ ၊ ထိုအခါမွာပင္ ငါ ေျဖဆိုျပမည္ " ဟုဆိုေလ၏။
သည္အတိုင္း ကန္တစ္ခုတြင္ႏွစ္၍ ေဖာ္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေမးမည့္ပုဂၢိဳလ္က ေမးမည္ဟု မေမးမီ ' အဟမ္း ' ဟု ေခ်ာင္းဟန္႕ လိုက္သည္။ ရဟန္းႀကီးက ပါဠိဘာသာ ' အဟံ ' ကို ေမးသည္ထင္၍ ထို ' အဟံ ' ကို သဒၵါနည္းအရ အလ်င္အျမန္ပင္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ယုဂ္ ထြက္ျပလိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ ေမးသည့္ပုဂၢိဳလ္တို႕မွာ ျပံဳးရယ္၍ မေမးဝံ့ၾကေတာ့ဘဲ လက္ေလ်ွာ့လိုက္ၾက ေလ၏။ ၿပီးလ်ွင္ ရဟန္းႀကီးက " ငါ့ရွင္တို႕ ငါ့ကို ေမးၾကသည္မွာ မ်ားၿပီ ၊ ငါကလည္း ေမးပါရေစ " ဟု ဆို၏။ " ေမးပါေတာ့ " ဆိုၾကမွ ပုစၧာ တစ္ခုကို ေမးလိုက္ရာ မေျဖနိုင္ၾက ရွိေသာဟူ၏။
(ပုစၧာမွာ " အညသမန္း ေစတသိတ္၌ အည၏ အပါဒါန္ခံ၍ ျပၾကစမ္းပါ " ဟူသတည္း။)
ဤသို႕လ်ွင္ ရဟန္းႀကီး ေက်ာ္ေစာကာ မင္းႏွင့္တကြ အမ်ားျပည္သူတို႕ ကိုးကြယ္ၾက၏။ မင္းကလည္း " ဒိသာပါေမာကၡ " ဟူေသာ ဘြဲ႔တံဆိပ္ကို လႉေတာ္မူ၏။ က်ည္ေပြ႕ အတက္ေပါက္ ဆိုေသာစကား အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ စပ္၍ ' ဦးက်ည္ေပြ႕ ' ဟုလည္း သာ၍ပင္ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာေလသတည္း။
က်စြာမင္း ၊ သား ဥဇနာမင္း ၊ သား နရပေတ့ေခၚ တရုတ္ေျပးမင္း အထိ ဆက္၍ ကိုးကြယ္ၾက၏။
တရုတ္ေျပးမင္း လက္ထက္ ၆၄၆ ခုတြင္ တရုတ္စစ္ႀကီးေရာက္၍ တရုတ္ျပည္ တရုတ္ဘုရင္ထံသို႕ သံတမန္ ေစလႊတ္ရန္ ေပၚေပါက္လာေသာအခါ ဤစာတတ္ေပတတ္ နႈတ္ေရးေကာင္း၍ ပညာအေျမာ္အျမင္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အရွင္ ဒိသာပါေမာက္ကို လႊတ္ရ၏။ ထိုအရွင္သည္ တရုတ္မင္းႏွင့္ စကားေျပာပံု ၊ ေဆာင္ရြက္ပံုတို့မွာ အလြန္ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္း၏။ အေမာင္တို႕ ႀကီးေသာအခါ ထို (ရွင္ဒိသာပါေမာကၡ ေက်ာက္စာ) ကို ဖတ္ၾကည့္ၾကေလ။ ယခုအခါ ပုဂံၿမိဳ႕ ျပတိုက္တြင္ ထား၏။ ပံုႏွိပ္စာလည္း ရွိေလၿပီ။
တူးရြင္းေတာင္ေျခက က်ေသာေရကို ကန္ဆည္၍ တဲနန္းေဆာက္လုပ္ၿပီးလ်ွင္ စာေပပို႕ခ်ျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေစ၏။ စာေပလိုက္စားအား ႀကီးေလသျဖင့္ တိုင္ေရးျပည္မႈတို႕ကို ျပန္မၾကည့္နိုင္ဘဲ သားေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္း ဥဇနာကို ၾကည့္ရႈစီမံ ေစရ၏။
ထိုမင္း ဘုရားေစတီ တည္သည္မွာလည္း စာေပကိုသာ စိတ္ဝင္စားေနသျဖင့္ အစီအမံ ညံ့ေသာေၾကာင့္ မၿပီးမစီး ရွိေလ၏။ ဘုရားမွာ တည္မည္ဟု အုတ္စ၍ လုပ္သည္မွာ ျပႆ ဒါးေန႔ ၊ ပႏၷက္ခ်သည္မွာလည္း ျပႆ ဒါးေန႕ ၊ အုတ္ျမစ္ခ်သည္မွာလည္း ျပႆ ဒါးေန႕ ၊ အလံုးစံု စ၍ လုပ္သမ်ွမွာ ျပႆ ဒါးေန႕ က်ေလသျဖင့္ ' ျပႆ ဒါးဘုရား ' ဟု ေခၚတြင္သည္ ဆိုၾကသည္။
[မွတ္ခ်က္။ ။ မံုေရြးဆရာေတာ္ ေရးေသာ ေစတီယ ကထာ၌ကား ' ျပသာဒ္ဘုရား ' ဟု ပါရွိ၏။ ပါဠိေခၚ ပါသာဒ ၊ သသၤကရိုက္ေခၚ ျပာသာဒ ၊ ျမန္မာကမူ သသၤကရိုက္ ေနာက္သို႕လိုက္၍ ျပာသာဒ္ဟု ယခု ေခၚသည္။ ပါသာဒ ၊ ျပာသာဒ တို႕မွ လွပတင့္တယ္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ဟူေသာ အနက္သေဘာ ရွိေလရကား ဤက်စြာမင္း၏ ' ျပႆ ဒါး ' ဘုရားမွာ တင့္တယ္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေသာ ' ျပႆ ဒ = ျပာသာဒ္ဘုရား ' ဟု အမည္တြင္ရင္း ရွိဟန္တူသည္။ ျပႆ ဒါးရက္မ်ားႏွင့္ ဆိုင္ဟန္ မတူေလ။ ]
က်စြာမင္းႀကီးဆည္၍ စာခ်ရာျဖစ္ေသာ ျမကန္ဘြဲ႕လကၤာ
(ထိုမင္းလက္ထက္က ေရးဟန္တူသည္။)
ျမကန္သာ ၊
ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတး ၊ ေရဝင္ေျပးလွည့္ ၊
ေရေအးၾကည္စြာ ၊ ကန္ပိုင္မာလ်က္ ၊
ၾကာေပါင္းထံုထံု ၊ ငွက္မ်ိဳးစံုသည္ ၊
ဝတႎသာက ၊ နႏၵာေလာ တူစြာ ၊ ဟုတၲာ
ကန္ပိုင္ = ကန္ေပါင္။
ဟုတၲာ = ဟုတ္သည္ ၊ ဟုတ္သတည္း။
ဦးက်ည္ေပြ႕ေခၚ ရွင္ဒိသာပါေမာက္
ပုဂံျပည္ က်စြာမင္းႀကီး လက္ထက္၌ (၅၉၆ - ၆၁၂) အသက္ ၆၀ ရြက္ ရဟန္းအိုႀကီးတစ္ပါး ရွိ၏။ အမွတ္မဲ့ေနမိ၍ ပိဋကတ္စာေပ မတတ္ေလ။
ထိုရဟန္းႀကီးသည္ ေန႕တိုင္း သြားတိုက္ေသာ တံပူ (သြားတိုက္တံ) တို႕ကို ေက်ာင္းေအာက္ရွိ ေလးေတာင္မ်ွ နက္က်ယ္ေသာ တြင္းထဲသို႕ ပစ္ခ်ေလ့ရွိ၏။ ခ်ဖန္မ်ားေသာ္ ထိုတြင္းျပည့္ေမာက္သြားေလ၏။
တစ္ေန႕၌ ရဟန္းႀကီးသည္ ထိုတံပူတို႕ကို ၾကည့္၍ ဤသို႕ ေတြးေတာမိ၏။ " ငါသည္ တစ္ေန႕လ်ွင္ တံပူ တစ္ေခ်ာင္းမ်ွသာ တိုက္၍ ပစ္ခဲ့ရာ ယခု တြင္းျပည့္ေလၿပီ။ ဤမ်ွ ေသးငယ္ေသာ တံပူတို႕ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေန႕စဉ္မွန္မွန္ ပစ္ခ်၍ ကာလၾကာေသာ္ တြင္းတစ္ခုလံုး ျပည့္ေလၿပီတကား။ ငါသည္ ယခုအသက္ ၆၀ တိုင္ အမွတ္မဲ့ေနခဲ့၍ စာေပမတတ္ ရွိခဲ့သည္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕တြင္ ယခုတံပူေလာက္ အနည္းငယ္ စာေပသင္ခဲ့ပါလ်ွင္ ကာလၾကာေသာ္ မ်ားစြာတတ္ရန္ ရွိေပသည္ " ဟုေတြးေတာ သတိရေလ၏။
သတိရသည့္အတိုင္း စာေပ သင္ေတာ့အံ့ဟု က်စြာမင္းထံသို႕ ဝင္၍ ကံ့ကူဆံ အလႉခံေလ၏ (ေရွးက ပုရပိုက္တြင္ ကံ့ကူဆံႏွင့္ စာေရးၾကသည္)။ မင္းႀကီးက " အရွင္ဘုရား အသက္ႀကီးလွေလၿပီ ၊ ယခုမွ စာသင္၍ အဘယ္မွာ တတ္နိုင္ေတာ့မည္နည္း။ က်ည္ေပြ႕အတက္ေပါက္မွ စာတတ္လိမ့္မည္ " ဟု ျပက္ရယ္ဆို၍ ကံ့ကူဆံကို လႉလိုက္၏။
ရဟန္းႀကီးကား ျပက္ရယ္ျပဳသည္ကို စိတ္တြင္မွတ္၍ ထြက္ခဲ့၏။ မိမိၾကံစည္ရင္းအတိုင္း စာေပတို႕ကို တစ္ေန႕လ်ွင္ တံပူတစ္ေထာက္ (တစ္ထြာခန္႕) မ်ွသာ ေက်ေက် ေခ်ာေခ်ာ မိမိရရ ႀကိဳးစား၍ သင္ေလ၏။ ကာလမ်ား မၾကာမီပင္ အကယ္ စာေပတတ္ေျမာက္ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္ ျဖစ္ေလ၏။
ထိုအခါ ယခင္ က်စြာမင္းႀကီးက ျပက္ရယ္ဆိုလိုက္သည္ကို ျပန္၍ ေခ်ပလိုသည္ႏွင့္ ရဟန္းႀကီးသည္ က်ည္ေပြ႕ တစ္ခုတြင္ အတက္ ေပါက္ေနဟန္ သစ္ခက္စိမ္းမ်ား ပတ္ခ်ည္၍ လက္က ေျမွာက္ကိုင္ၿပီးလ်ွင္ နန္းေတာ္သို႕ ဝင္ေလ၏။
က်စြာမင္းႀကီးလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း ျပဳ၍ ဝင္လာေသာ ရဟန္းႀကီးကို မမွတ္မိ ၊ အံ့ဩစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနၿပီးမွ အေၾကာင္းျခင္းရာ တို႕ကို ေမးရေလ၏။
ထိုအခါမွ ရဟန္းႀကီးက " ဒါယကာ မင္းႀကီး တစ္ခါက ငါ့ကို ' က်ည္ေပြ႕ အတက္ေပါက္မွ စာတတ္လိမ့္မည္ ' ဟု ဆိုလိုက္သည္ကို မွတ္မိပါေသး၏ေလာ ၊ ေအး ယခု က်ည္ေပြ႕ အတက္ေပါက္လာၿပီ ၊ မျမင္သေလာ " ဟုဆိုကာ က်ည္ေပြ႕ကို ျပေလသည္။
မင္းႀကီးလည္း သတိရ ဝမ္းေျမာက္ ၾကည္ညဳိျခင္းျဖစ္၍ ေတာင္းပန္ေလ၏။ ရဟန္းႀကီးက ဆက္၍ " ငါယခု စာတတ္ၿပီ ၊ ေမးလိုရာ ေမးေလာ့ " ဟု ခပ္မာမာပင္ မိန္႕ဆိုေလ၏။ ထိုအခါ က်စြာမင္းႏွင့္တကြ ေနျပည္ေတာ္ ေလးျပင္ ေလးရပ္ရွိ စာတတ္ ေပတတ္ ဆရာေတာ္ အေက်ာ္အေမာ္တို႕က ခက္ခက္ခဲခဲ ႏွိဳက္ႏိွဳက္ခြ်တ္ခြ်တ္ စံုစမ္းေမးျမန္းၾကရာ အလံုးစံုကိုပင္ လ်င္ျမန္ေခ်ာေမာစြာ ေျဖဆိုနိုင္ေလ၏။
ထိုသည့္ေနာက္ ပညာဂုဏ္ေမာက္ေသာ ရဟန္းႀကီးက ထပ္ေလာင္း၍ ဆိုျပန္သည္ကား " ယခု ငါသည္ ေအးေအးေဆးေဆး ၊ ရႊင္ရႊင္ ၾကည္ၾကည္ ဉာဏ္ပြင့္လင္းေန၍ ေျဖရသည္မွာ လြယ္၏။ သို႕ေၾကာင့္ ငါ့ကို ေရတြင္ ႏွစ္ထားပါ။ မြန္းေလာက္သည္ရွိမွ ေဖာ္၍ ေပၚလ်ွင္ ေပၚခ်င္း မရႊင္မၾကည္ မရွင္းမလင္း ရွိစဉ္ အျမန္ေမးပါ ၊ ထိုအခါမွာပင္ ငါ ေျဖဆိုျပမည္ " ဟုဆိုေလ၏။
သည္အတိုင္း ကန္တစ္ခုတြင္ႏွစ္၍ ေဖာ္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေမးမည့္ပုဂၢိဳလ္က ေမးမည္ဟု မေမးမီ ' အဟမ္း ' ဟု ေခ်ာင္းဟန္႕ လိုက္သည္။ ရဟန္းႀကီးက ပါဠိဘာသာ ' အဟံ ' ကို ေမးသည္ထင္၍ ထို ' အဟံ ' ကို သဒၵါနည္းအရ အလ်င္အျမန္ပင္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ယုဂ္ ထြက္ျပလိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ ေမးသည့္ပုဂၢိဳလ္တို႕မွာ ျပံဳးရယ္၍ မေမးဝံ့ၾကေတာ့ဘဲ လက္ေလ်ွာ့လိုက္ၾက ေလ၏။ ၿပီးလ်ွင္ ရဟန္းႀကီးက " ငါ့ရွင္တို႕ ငါ့ကို ေမးၾကသည္မွာ မ်ားၿပီ ၊ ငါကလည္း ေမးပါရေစ " ဟု ဆို၏။ " ေမးပါေတာ့ " ဆိုၾကမွ ပုစၧာ တစ္ခုကို ေမးလိုက္ရာ မေျဖနိုင္ၾက ရွိေသာဟူ၏။
(ပုစၧာမွာ " အညသမန္း ေစတသိတ္၌ အည၏ အပါဒါန္ခံ၍ ျပၾကစမ္းပါ " ဟူသတည္း။)
ဤသို႕လ်ွင္ ရဟန္းႀကီး ေက်ာ္ေစာကာ မင္းႏွင့္တကြ အမ်ားျပည္သူတို႕ ကိုးကြယ္ၾက၏။ မင္းကလည္း " ဒိသာပါေမာကၡ " ဟူေသာ ဘြဲ႔တံဆိပ္ကို လႉေတာ္မူ၏။ က်ည္ေပြ႕ အတက္ေပါက္ ဆိုေသာစကား အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ စပ္၍ ' ဦးက်ည္ေပြ႕ ' ဟုလည္း သာ၍ပင္ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာေလသတည္း။
က်စြာမင္း ၊ သား ဥဇနာမင္း ၊ သား နရပေတ့ေခၚ တရုတ္ေျပးမင္း အထိ ဆက္၍ ကိုးကြယ္ၾက၏။
တရုတ္ေျပးမင္း လက္ထက္ ၆၄၆ ခုတြင္ တရုတ္စစ္ႀကီးေရာက္၍ တရုတ္ျပည္ တရုတ္ဘုရင္ထံသို႕ သံတမန္ ေစလႊတ္ရန္ ေပၚေပါက္လာေသာအခါ ဤစာတတ္ေပတတ္ နႈတ္ေရးေကာင္း၍ ပညာအေျမာ္အျမင္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အရွင္ ဒိသာပါေမာက္ကို လႊတ္ရ၏။ ထိုအရွင္သည္ တရုတ္မင္းႏွင့္ စကားေျပာပံု ၊ ေဆာင္ရြက္ပံုတို့မွာ အလြန္ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္း၏။ အေမာင္တို႕ ႀကီးေသာအခါ ထို (ရွင္ဒိသာပါေမာကၡ ေက်ာက္စာ) ကို ဖတ္ၾကည့္ၾကေလ။ ယခုအခါ ပုဂံၿမိဳ႕ ျပတိုက္တြင္ ထား၏။ ပံုႏွိပ္စာလည္း ရွိေလၿပီ။
Posted by မင္းအရိပ္
FROM - FB
No comments:
Post a Comment