ပန္း၀ါ၀ါနွဲ ့က်မ :)

 ပန္း၀ါ၀ါနွဲ ့က်မ :)

3 September 2013 at 23:00

ရံုးဆင္းျပီးရထားဂိတ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားေတာ့လမ္းထိပ္မွာ ဘုရားပန္းေရာင္းတဲ့အေဒၚၾကီးတေယာက္ကိုေတြ ့တယ္။ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ
 ပန္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကအ၀ါေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ေနတယ္ အဲ့ဒီပန္း၀ါ၀ါေတြ က်မမ်က္စိထဲေတာ္ေတာ္ေလးကိုလွေနတယ္။
မ၀ယ္မေနနိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြကသိပ္လွေနလို ့လြန္သြားျပီးမွျပန္လွည့္ျပီး တစည္း၀ယ္လိုက္တယ္။  ပန္းအ၀ါေလးေတြကိုရြက္လွပန္းအစိမ္းနွစ္ခက္ေလာက္နဲ့ရံျပီးစည္းထားတာေတာ္ေတာ္လွတယ္။
ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္ရင္ေၾကကုန္မွာဆိုေတာ့ တလမ္းလံုး ကိုင္ျပီးျပန္လာရမွာေပါ့ အလုပ္ရွဳပ္တယ္မထင္ပါဘူးေနာ္။ က်မက အရမ္း၀ယ္ခ်င္ေနတာကိုး။ က်မတို ့အခန္းမွာတင္ထားတဲ့
ဘုရားပန္းေတြက အရမ္းၾကီးမႏြမ္းေသးေပမယ့္လည္း က်မ ၀ယ္ဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြပိုက္ျပီး က်မအိမ္ျပန္ရမွာ ေပ်ာ္ဖို့ေတာင္ေကာင္းေနေသးလို့ေတြးမိတယ္။ တလမ္းလံုးပန္း၀ါ၀ါေတြ ၾကညျ့္ပီး ျပန္လာရတာၾကာတယ္လို့ေတာင္မထင္ပါဘူး။ ဒါနဲ့ေနဦး ေတြးမိတာတခုက က်မဘယ္တုန္းက ပန္း၀ါ၀ါၾကိဳက္တတ္သြားတုန္း။ ၾကိဳက္ေနတာေတာ့ၾကာျပီ ဘယ္တုန္းကလည္းဆိုတာ က်မကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိလိုက္ဘူး ။
ကိုယ္က နဂိုအသားမဲေတာ့ ငယ္ငယ္ကဆို ဆန့္က်င္ဘက္အေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြဆို
လံုး၀မၾကိဳက္ဘူး။ အဲ့ဒီအထဲမွာအ၀ါေရာင္က ထပ္ဆံုးကပါခဲ့တယ္။ အင္း ....... က်မထင္တာေတာ့က်မပန္း၀ါ၀ါၾကိဳက္တတ္သြားတာ ဖိလစ္ပိုင္မွာေက်ာင္းတက္တုန္းကထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အတန္းထဲမွာ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ကိုိထိန္းသိမ္းဖို ့အေၾကာင္းေဆြးေႏြးၾကတာထင္ပါတယ္။  အေယာက္စီတိုင္းကို ေက်ာင္း၀င္းထဲက အပင္တခုခုကို ကိုင္၊ တိုင္တည္ျပီး ပါတ္၀န္းက်င္အတြက္အသံုးတည့္မယ့္ ကတိတခုေပးရမည္လို ့ဆရာမကခိုင္းပါတယ္။အဲ့ဒီတုန္းက  က်မ ေ၇ြးလိုက္တဲ့ ျမက္ပန္းပင္ေလးက အ၀ါေရာင္ေလး ျပီးေတာ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြၾကားမွာေပါက္ေနတာ။ အဲ့ဒီအညတရျမက္ပန္းေလးကို ကိုင္ျပီး က်မတသက္ဘယ္ေတာ့မွသစ္ပင္မခုတ္ပါဘူးလို ့ကတိေပးခဲ့တဲ့ဖူးတာ ဘယ္ေမ့ပါ့မလဲ။
ဒါလည္းမေသခ်ာပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ အခု က်မ ပန္း၀ါ၀ါၾကိဳက္တတ္ေနျပီ။

မေတြးေတာ့ပါဘူး ရထားစီးျပီးကားဆက္စီးရမွာမို ့ကားဆက္ေစာင့္တယ္။ ကားကေတာ္ရံုနဲ့မလာပါဘူး လာျပန္ေတာ့လည္းလူေတြကေတာ္ေတာ္ၾကပ္ေနတာ ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြထဲက
တ၀က္ေလာက္ပဲတက္လို့ရတယ္ေလ က်မလည္းတိုးျပီးမတက္ပါဘူး ေနာက္ကားတစီးေစာင့္မယ္လို ့ဆံဳးျဖတ္လိုက္တယ္။ ပန္းေတြကိုၾကည့္ေနရတာ မပ်င္းပါဘူးေစာင့္ရလဲ ခဏေပါ့။ ဒီလိုနဲ့မၾကာပါဘူး နာက္ကားတစီးထပ္ေရာက္လာတယ္ ဒီကားက လူေတာ္ေတာ္ေလးေခ်ာင္တယ္။ အလုအယက္တက္စရာေတာင္မလိုဘူး။ လူ ၃။ ၄ ေယာက္ေလာက္ကလြဲရင္အားလံုးထိုင္ခံုအသီးသီးရၾကတယ္ က်မလည္း တခါးေပါက္နဲ့နီးတဲ့ ဒုတိယ အတန္းက ထိုင္ခံုတခံုမွာေနရာရတယ္။ က်မေရွ ့ကခံုမွာအမ်ိဳးသမီးတေယာက္နဲ့အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ထိုင္တယ္။
မၾကာပါဘူးေရွ့မွတ္တိုင္တခုမွာရပ္ေတာ့လူတခ်ိဳ့ထပ္တက္လာၾကတယ္ အသက္၅၀ေက်ာ္အရြယ္အေဒၚၾကီးတေယာက္ပါတယ္ က်မေရွ့ကေကာင္ေလးကခပ္သြက္သြက္ပဲအေဒၚၾကီးကိုေနရာဖယ္ေပးတယ္။ အေဒၚၾကီးက ေက်းဇူးတင္ပါတာ္သားရယ္ဆိုျပီးေကာင္ေလးရဲ့ခံုမွာ၀င္ထိုင္တယ္ ေကာင္ေလးကေတာ့ အေဒၚၾကီးထိုင္တဲ့ထိုင္
ခံုေက်ာမွီတန္းေလးကိုကိုင္ျပီးမတ္တပ္ရပ္စီးတာေပါ့။ ဒါနဲ့မျပီးေသးပါဘူးအေဒၚၾကီးကေကာင္ေလးကိုလက္တို့ျပီးလွမ္းေျပာတယ္ သားေက်ာပိုးအိတ္ေလးအေဒၚ့ကိုေပးပါ တဲ့ ေလးတယ္ အေဒၚကိုင္ထားေပးမယ္ေပါ့။ ေကာင္ေလးကလည္းျငင္းတယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး သိပ္မေလးပါဘူးဆိုျပီး အေဒၚၾကီးကိုေက်းဇဴးတင္စကားျပန္ေျပာတယ္။ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကို အစအဆံုးၾကည့္ေနတဲ့က်မလည္းမျပံဳးပဲမေနနိုင္ေအာင္အလိုလိုျပံဳးမိေနတယ္။ ျမင္ကြင္းက ပီတိျဖစ္ဖို ့ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာကိုး။
ျပံဳးျပီး ပန္းေတြကိုဆက္ၾကည့္ေနတာ ေနာက္မွတ္တိုင္တခုအရပ္မွာ အိတ္၂အိတ္နဲ့အေဒၚၾကီးတေယာက္ထပ္တပ္လာတယ္
က်မထိုင္တဲ့ထိုင္ခံုနားမွာလာရပ္ေတာ့မွသတိထားမိတယ္ က်မလည္းခ်က္ခ်င္းေနရာဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ အရင္အေဒၚၾကီးလိုပဲ
ေက်းဇူးတင္စကားေျပာပါတယ္။ က်မလည္း အေဒၚၾကီးကို ေဖာ္ ေဖာ္ေရြေရြပဲျပန္ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ က်မကေက်ာပိုးအိတ္တဖက္နဲ့ပန္းစည္းတဖက္နဲ ့ထိုင္ခံုလက္တန္းကိုကိုင္ရာတာနဲ့ဆိုေတာ့နဲနဲေတာ့
ဟန္ခ်က္မညီဘူးေပါ့။ အေဒၚၾကီးလည္းသူ ့မွာအိတ္၂အိတ္ပါတာေၾကာင့္က်မပန္းကိုကူမကိုင္ေပးနိုင္ဘူးေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မတို့အေနာက္မွာထိုင္ေနတဲ့ေကာင္ေလးတေယာက္ (က်မထက္ငယ္မယ္ထင္တယ္) ကသူထိုင္တဲ့ထိုင္ခံုေပၚကထျပီး က်မကို သြားထိုင္ဖို့ လက္တို့ျပီးေခၚတယ္။ က်မ မျငင္းပါဘူး က်မလည္းသူ ့ကိုႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပံဳျပျပီးသူ ့ထိုင္ခံုမွာသြားထိုင္လိုက္ပါတယ္။

က်မပန္း၀ါ၀ါေလးေတြကိုဆက္ၾကည့္ျပီး ထိုင္လိုက္လာတယ္ မ်က္နွာကေတာ့ျပံဳးေနမယ္ထင္တယ္။ဟုတ္တယ္က်မျပံဳးေနတယ္ပန္းေတြေၾကာင့္လား ေကာင္ေလးနဲ့ အေဒၚၾကီးေၾကာင့္လား ဘာ့ေၾကာင့္လား က်မေသခ်ာမသိဘူး
ေသခ်ာတာတခုက က်မျပံဳးေနတယ္။ ျပီးေတာ့ အခန္းျပန္ေရာက္ရင္ ပန္းေတြကိုဘုရားလွဴမယ္လို ့ေတြးမိေတာ့တယ္ အခန္းျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္လွျပီ။ ဗိဳုက္ကလည္းဆာလွျပီး။ မေန ့ညက အိပ္ေရးပ်က္ထားတာ ျပီးေတာ့ မနက္က အစာမရွိပဲ ေကာ္ဖီေတြ၂ခြက္ဆင့္ေသာက္တာ ဆန္ျပဳတ္စားတာ ျပီးေတာ့ ရင္ျပည့္ျပီး ၾကက္ဆီထမင္းပါ ထပ္စားလိုက္ေတာ့စားျပီးသားေတြအန္ထြက္ကုန္တာ။ အိပ္ေရးမ၀လို့ေခါင္းမူးေနတာအားနည္းေနတာ အဲ့ဒါေတြအားလံုး ခုေတာ့ဘာမွမဟုတ္သလိုပါပဲ။  က်မအခန္းပဲျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနမိေတာ့တယ္။ အခန္းေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေရမိုးခ်ိဳးျပီး က်မ ဘုရားပန္းလဲတယ္။ ဆုေတာင္းတယ္။ အခုဆို ပန္းေတြအားလံုး ထဲမွာအနာပါေနတဲ့ တပြင့္ကလြဲရင္က်န္တဲ့ပန္းပြင့္ေတြအားလံုး ဘုရားစင္ေလးေပၚမွာက်က္သေရရွိလို ့ေပါ့။ မယံုမရွိနဲ ့ေနာ္ က်မ ဒီစာကိုေရးေနရင္းဘု၇ားစင္က ပန္း၀ါ၀ါေတြကိုလွမ္းၾကည့္မိတာ ဘယ္နွစ္ခါမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။ :D
က်မေျပာခ်င္တာက က်မတို ့ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလွအပေတြနဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းေတြကို ရဖို ့အေ၀းၾကီးကိုလွမ္းၾကည့္ျပီး ရွာေဖြေနၾကတယ္ တကယ္ဆို အဲဒီ အလွအပတရားေတြနဲ စိ္တ္ခ်မ္းသာျခင္းေတြကို ၇ဖို ့အေ၀းၾကီးကို လွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္ေနစရာမလိုဘူး။ ။ က်မတို ့ေန့စဥ္လွဳပ္ရွားသြားလာရင္းနဲ့လည္းခြန္အားတခ်ိဳ ့ ပီတိတခ်ိဳ ့စားသံုးလို ့ရတယ္ဆိုတာကိုက်မေျပာျပခ်င္တာ။

အခုပဲၾကည့္ တကယ္ဆို က်မ ညေနစာ မစားရေသးဘူး  ဆာလည္းမဆာဘူး က်မရင္ေတြျပည့္ေနတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ခိုင္ခိုင္လံုလံုမရွိပါပဲနဲ့ က်မရင္ေတြျပည့္ေနတယ္။
ဟုတ္တယ္ က်မရင္မွာ ပီတိေတြျပည့္ေနတယ္။
အဲ့ဒါ ပန္း၀ါ၀ါေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
:) :) :)
္from - https://www.facebook.com/OnlineBurmaLibrary