အေဖလူသား
--------------
ဖခင္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားအမ်ားစုဟာ လုပ္ငန္းခြင္မွာဆို သားသမီးေတြအတြက္ ေဒါသေတြ၊ မာနေတြကို မၾကာခဏ မ်ိဳခ်တတ္ရပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေတြပီပီ သူတို႔ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အႀကိဳက္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ရပါတယ္။
--------------
ဖခင္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားအမ်ားစုဟာ လုပ္ငန္းခြင္မွာဆို သားသမီးေတြအတြက္ ေဒါသေတြ၊ မာနေတြကို မၾကာခဏ မ်ိဳခ်တတ္ရပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေတြပီပီ သူတို႔ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အႀကိဳက္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ရပါတယ္။
စကားမစပ္ ေျပာရရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာစြဲေသာက္လာတဲ့ ေဆးလိပ္ကို ေရာဂါေၾကာင့္
မဟုတ္ဘဲ ဒီအတိုင္း တိခနဲျဖတ္ဖို႔ဆိုတာဟာ အရမ္းခက္တယ္ဆိုတာ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိမွာပါ။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အေဝးမွာ အလုပ္လုပ္တုန္းက အဲ့ဒီႏိုင္ငံသား သူငယ္ခ်င္းဟာ သူ႔ရဲ႕ ၄ေယာက္ေျမာက္သမီးေလးကိုသူ႔ဇနီးက ေမြးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာတိခနဲ ျဖတ္လိုက္တာ
ျမင္ဖူးတယ္။
သူက စက္႐ံုမွာဆိုကင္တင္းဆင္းၿပီးကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူတူ ေဆးလိပ္ထြက္ေသာက္ေနက်၊ ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔႒ာနတူမို႔ အရင္က တစ္ေန႔ကို တစ္ဘူးနီးပါးေသာက္တတ္တဲ့သူ႔ကို ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ တအ့ံတၾသေမးမိေတာ့...
ေဆးလိပ္တစ္ဘူး ၁၀။ တစ္လ သံုးရာ။ ငါအကုန္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လစာက မတိုးေပမယ့္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ငါ့ေလာကထဲကို ထပ္ေရာက္လာၿပီ။ သူ႔အတြက္စားရိတ္ကိုငါ့စီးကရက္မေသာက္ေတာ့ဘဲစုထားရေတာ့မယ္လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေနာက္ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႔နားမွာေနရင္ ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ခ်င္မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ထမင္းစားခ်ိန္ေတြမွာဆို စားၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ေဝးရာ ခံုေလးတစ္ခံုမွာ တစ္က်ပ္တန္ပီေကေလးကိုၿမံဳ႕ရင္းသူတစ္ေယာက္တည္းႀကိဳးစားေနပါတယ္။
ေနာက္က်ေတာ့လည္းသားသမီးကိုခ်စ္စိတ္က ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္စိတ္ကို ေအာင္ႏိုင္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ကြၽန္ေတာ္မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ေတြးမိေသးပါတယ္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္စက သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရမလဲလို႔ပါပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့လည္း အသက္ ေလးဆယ့္ငါးေက်ာ္ ငါးဆယ္နားနီးေနတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူက ဧရာဝတီတိုင္းက။ ဒါေပမဲ့ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ထဲမွာ အသက္လိမ္ၿပီး အလုပ္လာလုပ္တာပါ။
စကားလည္း သိပ္မေျပာတတ္ေတာ့ သူ႔႒ာနမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြၾကား ခဏခဏ ေလွာင္ခံရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူသိပ္သည္းခံတယ္။ ထမင္းစားရင္လည္း စက္ရံုကေပးတဲ့ ထမင္းဖိုးနဲ႔ ကင္တင္းန္မွာေရာင္းတဲ့ ထမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ဝယ္မစားပါဘူး။ သက္သာေအာင္ဆိုၿပီး တစ္က်ပ္ဖိုး ေလးလံုးေလာက္ရတဲ့ ၾကက္ဥကို တစ္ေန႔တစ္လံုးျပဳတ္။ ေနာက္ အဲ့ဒီ ၾကက္ဥျပဳတ္ေလးတစ္လံုးကို ထမင္းဆီဆမ္းေလးနဲ႔ ေကာ္ထမင္းဘူးေလးထဲ သူ႔အေဆာင္ကေနထည့္လာၿပီး ၃ႏွစ္လံုးလံုး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ႀကံဳတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ အဲ့ဒီလို စားသြားသူပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ႀကံဳတိုင္းမေနႏိုင္လို႔ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ့္ပန္းကန္ထဲကဟင္းေတြ
ထည့္ေပးရင္ေတာင္မွ သူကမထည့္ေပးပါနဲ႔ဗ်ာ။ တစ္ခါစားရရင္ ေနာက္ စားခ်င္လာလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီအခါ ကြၽန္ေတာ္ပိုက္ဆံ အပိုကုန္လိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သမီးေလးက ဆယ္တန္းေအာင္ထားၿပီဗ်။ အမွတ္လည္းနည္းနည္းေကာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္လံုးရွိရဲ႕နဲ႔ သမီးေလးကို သူမ်ားအေထာက္အပံ့နဲ႔ မ်က္ႏွာငယ္ခံၿပီး ေက်ာင္းမတက္ေစခ်င္ဘူး။ သူ႔ေက်ာင္းစားရိတ္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားစုမွ ျဖစ္မွာ။ အသက္ကလည္း နည္းနည္းေထာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ဒီမွာလည္း ၾကာၾကာ မလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ။ သံုးႏွစ္တည္း ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုစားမွာပါ။ ၾကက္ဥျပဳတ္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္၊ ပဲပင္ေပါက္ေၾကာ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့မိန္းမခ်က္ေကြၽးတာကို ေကာင္းေကာင္းစားပါ့မယ္ဗ်ာ လို႔ ဟာသေလးနဲ႔ ေျပာသြားတာ ႀကံဳခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။
တကယ္ပါပဲ။
ေျပာရမယ္ဆို ဖခင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတို႔အျပင္မွာ နစ္နာခဲ့။ ဆံုးရံႈးခဲ့။ ေစာ္ကားခံခဲ့။ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတာေတြကို သားသမီးေတြမသိေအာင္ သိုဝွက္ခံစားတတ္ၾကတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါပဲ။ ေပးဆပ္ၾကတာေတြကိုလည္း သိပ္ထုတ္မေျပာခ်င္တတ္ၾကပါဘူး။
လူျမင္ေအာင္ သနားစဖြယ္ မ်က္ရည္မက်ေပမယ့္။ လူသိရွင္ၾကား ေဝဒနာေတြကို ေၾကျငာခြင့္မရၾကေပမယ့္၊ စြဲလမ္းမႈေတြကို တိတ္တဆိတ္ႀကိတ္ၿပီး စြန္႔လႊတ္လိုက္ရလို႔ ရူးသြပ္ခ်င္ေလာက္တဲ့ ခါးသီးစရာ အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ နာက်င္ဖြယ္ခံစားခ်က္ေတြ...
စတာေတြနဲ႔ တရိရိ အထပ္ထပ္မႊန္းခံရလို႔ သူတို႔ရဲ႕ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ရစရာေတာင္ ရွိရဲ႕လားလို႔ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ဖခင္တစ္ေယာက္ မျဖစ္ေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔သားသမီးေတြ အဆင္ေျပ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ဝဝလင္လင္စားရ၊ လွလွပပ ဝတ္ရတဲ့အခါျဖစ္လာတဲ့ ပီတိစိတ္က ေစာေစာကဒဏ္ရာေတြကို ျပန္ကုစားသြားသလားရယ္လို႔ အျခားတစ္ဖက္က စဥ္းစားမိရပါေသးတယ္။
က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာ သားသမီးေတြ စားဝတ္ေနေရး၊ ပညာေရး စတာေတြေၾကာင့္ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း ေစာစီးစြာ ေႂကြလြင့္သြားရတဲ့ ဖခင္ေတြလည္း ေလာကႀကီးထဲမွာ မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဒုနဲ႔ေဒးေနမွပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။
ထူးဆန္းတဲ့ လူသားေတြလို႔ ကြၽန္ေတာ္ျမင္မိ ေတြးမိတဲ့ အလႊာအသီးသီး၊ လုပ္ငန္းခြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးက ဖခင္စစ္စစ္ေတြဟာ အရင္ကလည္း ရွိခဲ့တယ္။ အခုလည္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ေနာက္လည္း ရွိေနခဲ့လိမ့္ဦးမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ယံုၾကည္ရင္းနဲ႔...
ေရး - ဏီလင္း ညိဳ
မဟုတ္ဘဲ ဒီအတိုင္း တိခနဲျဖတ္ဖို႔ဆိုတာဟာ အရမ္းခက္တယ္ဆိုတာ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိမွာပါ။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အေဝးမွာ အလုပ္လုပ္တုန္းက အဲ့ဒီႏိုင္ငံသား သူငယ္ခ်င္းဟာ သူ႔ရဲ႕ ၄ေယာက္ေျမာက္သမီးေလးကိုသူ႔ဇနီးက ေမြးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာတိခနဲ ျဖတ္လိုက္တာ
ျမင္ဖူးတယ္။
သူက စက္႐ံုမွာဆိုကင္တင္းဆင္းၿပီးကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူတူ ေဆးလိပ္ထြက္ေသာက္ေနက်၊ ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔႒ာနတူမို႔ အရင္က တစ္ေန႔ကို တစ္ဘူးနီးပါးေသာက္တတ္တဲ့သူ႔ကို ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ တအ့ံတၾသေမးမိေတာ့...
ေဆးလိပ္တစ္ဘူး ၁၀။ တစ္လ သံုးရာ။ ငါအကုန္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လစာက မတိုးေပမယ့္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ငါ့ေလာကထဲကို ထပ္ေရာက္လာၿပီ။ သူ႔အတြက္စားရိတ္ကိုငါ့စီးကရက္မေသာက္ေတာ့ဘဲစုထားရေတာ့မယ္လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေနာက္ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႔နားမွာေနရင္ ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ခ်င္မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ထမင္းစားခ်ိန္ေတြမွာဆို စားၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ေဝးရာ ခံုေလးတစ္ခံုမွာ တစ္က်ပ္တန္ပီေကေလးကိုၿမံဳ႕ရင္းသူတစ္ေယာက္တည္းႀကိဳးစားေနပါတယ္။
ေနာက္က်ေတာ့လည္းသားသမီးကိုခ်စ္စိတ္က ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္စိတ္ကို ေအာင္ႏိုင္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ကြၽန္ေတာ္မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ေတြးမိေသးပါတယ္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္စက သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရမလဲလို႔ပါပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့လည္း အသက္ ေလးဆယ့္ငါးေက်ာ္ ငါးဆယ္နားနီးေနတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူက ဧရာဝတီတိုင္းက။ ဒါေပမဲ့ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ထဲမွာ အသက္လိမ္ၿပီး အလုပ္လာလုပ္တာပါ။
စကားလည္း သိပ္မေျပာတတ္ေတာ့ သူ႔႒ာနမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြၾကား ခဏခဏ ေလွာင္ခံရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူသိပ္သည္းခံတယ္။ ထမင္းစားရင္လည္း စက္ရံုကေပးတဲ့ ထမင္းဖိုးနဲ႔ ကင္တင္းန္မွာေရာင္းတဲ့ ထမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ဝယ္မစားပါဘူး။ သက္သာေအာင္ဆိုၿပီး တစ္က်ပ္ဖိုး ေလးလံုးေလာက္ရတဲ့ ၾကက္ဥကို တစ္ေန႔တစ္လံုးျပဳတ္။ ေနာက္ အဲ့ဒီ ၾကက္ဥျပဳတ္ေလးတစ္လံုးကို ထမင္းဆီဆမ္းေလးနဲ႔ ေကာ္ထမင္းဘူးေလးထဲ သူ႔အေဆာင္ကေနထည့္လာၿပီး ၃ႏွစ္လံုးလံုး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ႀကံဳတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ အဲ့ဒီလို စားသြားသူပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ႀကံဳတိုင္းမေနႏိုင္လို႔ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ့္ပန္းကန္ထဲကဟင္းေတြ
ထည့္ေပးရင္ေတာင္မွ သူကမထည့္ေပးပါနဲ႔ဗ်ာ။ တစ္ခါစားရရင္ ေနာက္ စားခ်င္လာလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီအခါ ကြၽန္ေတာ္ပိုက္ဆံ အပိုကုန္လိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သမီးေလးက ဆယ္တန္းေအာင္ထားၿပီဗ်။ အမွတ္လည္းနည္းနည္းေကာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္လံုးရွိရဲ႕နဲ႔ သမီးေလးကို သူမ်ားအေထာက္အပံ့နဲ႔ မ်က္ႏွာငယ္ခံၿပီး ေက်ာင္းမတက္ေစခ်င္ဘူး။ သူ႔ေက်ာင္းစားရိတ္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားစုမွ ျဖစ္မွာ။ အသက္ကလည္း နည္းနည္းေထာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ဒီမွာလည္း ၾကာၾကာ မလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ။ သံုးႏွစ္တည္း ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုစားမွာပါ။ ၾကက္ဥျပဳတ္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္၊ ပဲပင္ေပါက္ေၾကာ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့မိန္းမခ်က္ေကြၽးတာကို ေကာင္းေကာင္းစားပါ့မယ္ဗ်ာ လို႔ ဟာသေလးနဲ႔ ေျပာသြားတာ ႀကံဳခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။
တကယ္ပါပဲ။
ေျပာရမယ္ဆို ဖခင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတို႔အျပင္မွာ နစ္နာခဲ့။ ဆံုးရံႈးခဲ့။ ေစာ္ကားခံခဲ့။ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတာေတြကို သားသမီးေတြမသိေအာင္ သိုဝွက္ခံစားတတ္ၾကတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါပဲ။ ေပးဆပ္ၾကတာေတြကိုလည္း သိပ္ထုတ္မေျပာခ်င္တတ္ၾကပါဘူး။
လူျမင္ေအာင္ သနားစဖြယ္ မ်က္ရည္မက်ေပမယ့္။ လူသိရွင္ၾကား ေဝဒနာေတြကို ေၾကျငာခြင့္မရၾကေပမယ့္၊ စြဲလမ္းမႈေတြကို တိတ္တဆိတ္ႀကိတ္ၿပီး စြန္႔လႊတ္လိုက္ရလို႔ ရူးသြပ္ခ်င္ေလာက္တဲ့ ခါးသီးစရာ အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ နာက်င္ဖြယ္ခံစားခ်က္ေတြ...
စတာေတြနဲ႔ တရိရိ အထပ္ထပ္မႊန္းခံရလို႔ သူတို႔ရဲ႕ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ရစရာေတာင္ ရွိရဲ႕လားလို႔ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ဖခင္တစ္ေယာက္ မျဖစ္ေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔သားသမီးေတြ အဆင္ေျပ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ဝဝလင္လင္စားရ၊ လွလွပပ ဝတ္ရတဲ့အခါျဖစ္လာတဲ့ ပီတိစိတ္က ေစာေစာကဒဏ္ရာေတြကို ျပန္ကုစားသြားသလားရယ္လို႔ အျခားတစ္ဖက္က စဥ္းစားမိရပါေသးတယ္။
က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာ သားသမီးေတြ စားဝတ္ေနေရး၊ ပညာေရး စတာေတြေၾကာင့္ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း ေစာစီးစြာ ေႂကြလြင့္သြားရတဲ့ ဖခင္ေတြလည္း ေလာကႀကီးထဲမွာ မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဒုနဲ႔ေဒးေနမွပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။
ထူးဆန္းတဲ့ လူသားေတြလို႔ ကြၽန္ေတာ္ျမင္မိ ေတြးမိတဲ့ အလႊာအသီးသီး၊ လုပ္ငန္းခြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးက ဖခင္စစ္စစ္ေတြဟာ အရင္ကလည္း ရွိခဲ့တယ္။ အခုလည္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ေနာက္လည္း ရွိေနခဲ့လိမ့္ဦးမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ယံုၾကည္ရင္းနဲ႔...
ေရး - ဏီလင္း ညိဳ
No comments:
Post a Comment