ရြာမွာ ဖြားေမဆိုတာရွိတယ္။ တစ္ရြာလံုးေၾကာက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စုန္းမႀကီးလို႔ ထင္ၾကလို႔ပဲ။ ဖြားေမကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အေပၚအကၤ်ီဝတ္တာမေတြ႔ရဘူး။ ထမီရင္လ်ားနဲ႔ ဒီအတိုင္းေလွ်ာက္သြား
ေနတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ထမီေတာင္ ရင္လ်ားထားတာမဟုတ္ဘူး။ ပိန္ကပ္ေနတဲ့ ႏို႔သီးေတြေဖာ္ၿပီး ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုမစိုက္ ေနခ်င္သလိုေနတယ္။
ဖြားေမက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ရြာထဲကထြက္ၿပီး ေတာထဲဝင္သြားတယ္။ သူနဲ႔အတူ ပလိုင္းေလးတစ္လံုး၊ ငါးမွ်ားတံတစ္ေခ်ာင္းပါသြားတယ္။ အဲဒါသူ႔ အသက္ေမြးမႈပဲ။ ညေနေစာင္းဆိုရင္ ျပန္လာတယ္။ ငါး၊ ဖား၊ ငရွဥ့္၊ လိပ္ေတြ တစ္ခုခုပါလာတယ္။ ပါလာတာကို ေဈးဆိုင္ကိုသြားေပး၊ လိုတဲ့ ဆန္ဆီဝယ္၊ ရလာတဲ့ ငါးေလး၊ ဖားေလး တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္စခ်န္ၿပီး ဘဝမွာ ျဖစ္သလိုေနတာ။
သူက ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္တယ္။ ေႏြေခါင္ေခါင္၊ ငါးဖားဘယ္လိုရသလဲဆိုတာ တစ္ရြာလံုး အံ့ၾသၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို တစ္ပိုင္စားဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေျပာၾကတယ္။ ဖြားေမ ငါး ဖားမရဘဲ ေတာထဲက ထြက္လာတာ တစ္ခါမွမရွိဘူး။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ဦးတည္းေနၿပီး ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္စားေနတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာၿပီ။
တစ္ေန႔ ဖြားေမေက်ာင္းနားကအျဖတ္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပက္ပင္းဆံုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က "ဖြားေမ ညေနျပန္လာရင္ ငါးတစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ေလာက္" လို႔ မွာလိုက္တယ္။ ရြာမွာက အသားငါး စားရတာရွားတယ္။ မွ်စ္၊ ပဲ၊ ငါးေျခာက္ေလာက္ပဲ စားေနရတာဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ စိမ္းစိမ္းစိုစိုေလး စားခ်င္လို႔ မွာလိုက္တာ။
ညေနေက်ာင္းဆင္းၿပီးေပမယ့္ ႐ံုးခန္းထဲမွာ ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနတုန္း ေက်ာင္းေပၚကို လူတက္လာ သံၾကားလိုက္လို႔ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖြားေမျဖစ္ေနတယ္။ သူက ငါးခူႏွစ္ေကာင္ကို ႀကိဳးနဲ႔သီလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေပးတယ္။
"ဖြားေမ .. ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ" လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက
"ဆရာႀကီး ပိုက္ဆံမေပးနဲ႔၊ စာတစ္ေစာင္ေရးေပး" လို႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပိုက္ဆံလည္းေပးမယ္။ စာလည္းေရးေပးမယ္ဆိုၿပီး ႐ံုးခန္းထဲေခၚ ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။
"ကဲ အဖြားေျပာ ..ဘယ္သူ႔ဆီစာေရးေပးရမလဲ"
"သားဆီကို"
"သားက ဘယ္မွာလဲ"
"ေရွ႕တန္းမွာ"
"စစ္သားလား"
"ဟုတ္"
"ကဲ … ေျပာ ဘာေရးရမလဲ"
"စိုးေမာင္၊ နင္ဒီႏွစ္မွ ငါ့ဆီျပန္မလာရင္ ေသခန္းျပတ္လို႔ ေရးေပးပါဆရာႀကီး"
ကၽြန္ေတာ္လည္း "ေမာင္စိုးေမာင္၊ အေမစာေရးလိုက္တယ္။ အျမန္ျပန္လာပါ။ အေမသတိရလို႔ပါ" ဆိုၿပီး စာေခ်ာေအာင္ေရးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စာအိတ္တစ္အိတ္ကိုထုတ္ၿပီး
"ေျပာ …အဖြား ဘယ္တပ္ကလဲ၊ လိပ္စာကိုေျပာ" လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ဖြားေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငးၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ အေဟာင္းသားေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
"အဖြား … သား တာဝန္က်တဲ့ တပ္ကိုေျပာတာ။ ဘယ္တပ္ဆိုတာ ေရးေပးမွ ဒီစာေရာက္သြားမွာ" လို႔ ထပ္ေျပာ လိုက္ေတာ့ ဖြားေမက
"က်ဳပ္လည္း မသိပါဘူးေတာ္၊ ေရွ႕တန္းဆိုၿပီး ထြက္သြားတာ၊ ၾကာလြန္းလို႔ သတိရလို႔ ေရးခိုင္းတာ။ ဆရာႀကီးပဲ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔လိုက္ပါ" လို႔ေျပာၿပီး ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းေျပးသြားတယ္။
ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ရြာလူႀကီးဆီမွာ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ႔သားစိုးေမာင္ တိုက္ပြဲက်သြားတာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ရွိၿပီ။ သူ႔ကို တစ္ရြာလံုးကဖံုးထားၾကတာ။ စိတ္ကလည္း နည္းနည္းေဖာက္ခ်င္သမို႔ သူ႔ကို မေျပာၾကတာတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စာအိတ္ေပၚမွာ "သို႔ … စိုးေမာင္" ဆိုတဲ့ စာေလးေရးၿပီး အံဆြဲထဲထည့္သိမ္းထားလိုက္တာ ခုဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ၾကာသြားၿပီ ဖြားေမသားဆီ မပို႔ျဖစ္ေသးဘူး။ ခုမွ ဖိုင္ေတြရွင္းရင္းက ထြက္က်လာတဲ့စာေလးေတြ႔လို႔ အမွတ္ရၿပီး ေရးလိုက္တာ။
တင္ညြန္႔
၂၃.၃.၂၀၁၅
No comments:
Post a Comment