ဆံရစ္ဝိုင္းနဲ႔ ဂုဏ္ထူးတန္း ေက်ာင္းသူ

ဆံရစ္၀ိုင္းႏွင့္ ဂုဏ္ထူးတန္း ေက်ာင္းသူ မခင္မ်ိဳးဦးကို စာသင္ခန္း အတြင္း ေတြ႔ရစဥ္။ (ဓာတ္ပံု - ညီညီေဇာ္)

---

အညာေျမ ေရႊဘို၏ တကၠသိုလ္ ေျမတြင္ ေရာင္စံုျခယ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေလးမ်ား အေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ပကာ တကၠသိုလ္၏ အလွကို မြမ္းမံ ေနၾကသည္။

တကၠသိုလ္ ေျမမွာ ပညာရည္ႏို႔ ေသာက္စို႔ရင္း ႏုနယ္ ငယ္ရြယ္ လွေသြး ႂကြယ္ၾက ခ်ိန္မို႔ မည္သူ႔ကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ႏုပ်ဳိ လန္းဆန္း တက္ႂကြကာ ရႊင္လန္းမႈ အျပည့္။

ငယ္ဂုဏ္ကေလးေတြ ကလည္းရွိျပန္၊ အရြယ္ အေလ်ာက္ တတ္ေျမာက္ လာသည့္ ျပင္တတ္ ဆင္တတ္မႈ ကေလး ကလည္း ပါလာျပန္ ဆိုေတာ့ ေရႊဘုိ တကၠသိုလ္ထဲ ဝင္လိုက္ ရသည္မွာ ေရာင္စံု ပန္းခင္း ႀကီးထဲ ဝင္လိုက္ ရသကဲ့ သို႔ပင္။ စံပယ္လည္း စံပယ္ အေလ်ာက္၊ ႏွင္းဆီလည္း ႏွင္းဆီ အေလ်ာက္၊ သဇင္လည္း သဇင္ အေလ်ာက္ သူ႔အတိုင္း အတာႏွင့္သူ သူ႔အလွႏွင့္သူ လွသည္ခ်ည္း။

ထုိသို႔ အလွ ကိုယ္စီ ေဝဆာေနသည့္ တကၠသိုလ္ ပန္းခင္းႀကီး ထဲတြင္ အျခားပန္း မ်ားႏွင့္မတူ တစ္မူ ထူးသည့္ အလွ တစ္မ်ဳိးျဖင့္ ဖူးပြင့္ေနသည့္ ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ ကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုပန္းကေလးအမည္ ကေတာ့ ခင္မ်ဳိးဦးဟု ေခၚေလသည္။

ခင္မ်ဳိးဦးသည္ မသြယ္လြန္း မဝိုင္းလြန္းေသာ အေနေတာ္ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခု ပိုင္ဆုိင္ထားသည္။ ထုိမ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ ထူထဲၿပီး မိႈင္းညိဳ႕ေနသည့္ မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္က အလိုက္သင့္ကေလး ခံုးေနပါ၏။ မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ေအာက္တြင္ေတာ့ ရယ္လိုက္တိုင္း ၾကည္လဲ့သြားသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စံု တည္ရွိေနသည္။

ထုိမ်က္ဝန္းေတြၾကား ေျဖာင့္စင္းေနသည့္ ႏွာတံေလးက ခပ္သြယ္သြယ္ စီးဆင္းေနေလသည္။ ႏွာတံအဆံုးမွာေတာ့ ႏွင္းဆီဖူးသဏၭာန္ ႏႈတ္ခမ္းအစံုက ခပ္တင္း တင္းေလးေစ့ထားသည္။ အားလံုး အခ်ဳိးညီစြာေပါင္းလိုက္ေတာ့ ခင္မ်ဳိးဦးသည္ မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ဟု ဆိုႏုိင္ေလသည္။

ခင္မ်ဳိးဦး၏ မိန္းမေခ်ာအဂၤါရပ္ကို ပိုမိုေတာက္ပေစသည့္ အရာကေလးတစ္ခုကေတာ့ျဖင့္ သူ႔ေခါင္းထက္တြင္ တည္ရွိလို႔ေနသည္။ ထုိအရာကေလးေၾကာင့္ ခင္မ်ဳိးဦးအလွ ပို၍ေပၚလြင္ခဲ့ရသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ အမ်ဳိးသားမ်ားသာမက အမ်ဳိးသမီးခ်င္းပါ ေငးယူရသည္အထိ ေတာက္ပခဲ့ရသည္။ ထုိအရာေလးကေတာ့ ခင္မ်ဳိးဦး၏ ဦးေခါင္း ထက္တြင္ က်က္သေရရွိစြာ စံျမန္းေနသည့္ ဆံရစ္ဝုိင္းကေလးပင္ ျဖစ္ေလသည္။

အသက္(၂၀)အရြယ္ရွိ ပထမႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္း ဓာတုေဗဒေက်ာင္းသူ ခင္မ်ဳိးဦးသည္ ေရႊဘိုတကၠသိုလ္ရွိ ထိပ္တန္းအေခ်ာ အလွစာရင္းတြင္ ပါဝင္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ နဂိုအလွမွာ ဆင့္ထားသည့္ ဆံရစ္ဝုိင္းကေလးေၾကာင့္လည္း ေရႊဘိုတကၠသိုလ္မွာ ေရပန္းစားလွသည္။ တကၠသိုလ္ေရာက္စ ပထမႏွစ္က ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆို ပြဲတြင္ ဓာတုေဗဒ ဘာသာရပ္၏ အလွ ဘုရင္မ (Queen) ဆုကိုလည္း ရရွိထားသူ ျဖစ္ပါ၏။

ခင္မ်ဳိးဦးသည္ တမင္တကာဟန္လုပ္ကာ ဆံရစ္ဝုိင္းထားျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူသည္ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕နယ္ တည္ပင္ရြာဇာတိ ျဖစ္သည္။ သူခပ္ငယ္ငယ္ (၆)ႏွစ္၊ (၇)ႏွစ္ အရြယ္ကတည္းက အဘိုးျဖစ္သူသည္ သူ႔ဆံပင္ကို ဆံရစ္ဝုိင္း သဏၭာန္ ကိုက္ေပး လိုက္သည္။ တည္ပင္ရြာမွာ ဆံရစ္ဝိုင္းႏွင့္ေနသူ မရွိေသာ္လည္း အဘိုးက သူ႔ဇာတိ ကန္႔ဘလူနယ္ ရွမ္းကုန္းရြာက ေက်းေတာသူ တခ်ဳိ႕ေတြ ေနသလို ဆံရစ္ဝုိင္း ကေလးျဖစ္ေအာင္ ပံုသြင္းေပး လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ခင္မ်ဳိးဦးသည္လည္း အဘုိးျဖစ္သူ ပံုသြင္းေပးလိုက္သည့္ ျမန္မာဆန္ဆန္ ဆံရစ္ဝုိင္းကေလးျဖင့္ေနရသည္ကို သေဘာက်ေလသည္။ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္း ဘိုေကေတြၾကား ဆံရစ္ဝုိင္းျဖင့္ ခင္မ်ဳိးဦးက တစ္မ်ဳိး တစ္ဘာသာ ဆန္းလို႔ေနသည္။

ဆံရစ္ဝုိင္းျဖင့္ ခင္မ်ဳိးဦး ေလးကို ကေလးဘာသာဘာဝ စေနာက္ၾကလွ်င္လည္း ခင္မ်ဳိးဦး ျပန္လွန္ေျပာေလ့မရွိ။

နဂိုအေနေအးသည့္ ေက်းေတာသူေလးမို႔ ေျပာေလ စေလျဖစ္မည္ စိုးသည္ေၾကာင့္ အသာေလး ၿပံဳး၍သာ တံု႔ ျပန္တတ္သည္။

 

ဆံရစ္၀ိုင္းႏွင့္ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူ မခင္မ်ိဳးဦးကို စာသင္ခန္းအတြင္း ေတြ႔ရစဥ္။ (ဓာတ္ပံု - ညီညီေဇာ္)

ဆံရစ္ဝုိင္းထားသူေတြက အရြယ္ကေလး ရလာလွ်င္ ဆံပင္ကို အုပ္လံုး သိမ္းၿပီး ႐ိုး႐ိုးဆံပင္ ပံုစံျဖင့္ ေနေလ့ရွိၾကသည္။ ခင္မ်ဳိးဦးကေတာ့ ထုိသို ႔မဟုတ္။ တကၠသိုလ္ တက္ရေတာ့လည္း ထုိဆံရစ္ဝုိင္းေလးကို မျဖဳတ္ခဲ့။ ေက်ာင္းပိတ္၍ ရြာျပန္သည့္ အခါတိုင္း အဘုိးဆီ ဝင္ေတြ႕သည့္ အခါ အဘုိးျဖစ္သူက ‘‘ငါ့ေျမး ဆံရစ္ဝုိင္း ျဖဳတ္ခ်င္ ၿပီလား။ မျဖဳတ္နဲ႔ ဦးေနာ္’’ ဟု သူ႔ဟာသူေမးၿပီး သူ႔ေမးခြန္းသူ ျပန္ပိတ္ သြားေလတိုင္း ခင္မ်ဳိးဦး ရယ္ေမာ ခဲ့ရသည္။ ‘‘မျဖဳတ္ပါဘူး အဘိုးရဲ႕’’ ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးဆိုေတာ့ ႐ိုးရာခ်စ္ အဘိုးျဖစ္သူ ေက်နပ္ ရေတာ့သည္။

ခင္မ်ဳိးဦးက အဘိုး၊ အဘြားဆို ဆံုးမစကား အျပင္ အေဖ၊ အေမေတြ၏ ရင္အုပ္မကြာ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ကိုလည္း ေကာင္းမြန္စြာ ခံယူခဲ့ရပါ၏။

အထူးသျဖင့္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးကေလးေတြ ဘယ္ပံုဘယ္လုိေနထိုင္ရမည္ဆိုတာကို မိခင္ျဖစ္သူမွလည္း အိမ္အလုပ္ေတြ ကူခုိင္းေစရင္း သင္ျပေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈေတြၾကား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရာက္ ခင္မ်ဳိးဦး၏ အျပဳအမူအခ်ဳိ႕ေတြသည္ အနည္းငယ္ကြဲျပားေနေလ၏။

ၾကည့္ေလ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုေရာက္တာ သံုးေလးႏွစ္ေက်ာ္၍ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူႀကီး ျဖစ္လာေသာ္လည္း ဆံရစ္ဝုိင္းေက်ာင္းသူ ခင္မ်ဳိးဦးသည္ အျခားသူေတြလို ေခတ္ေပၚအဝတ္အစားေတြ ဝတ္ေလ့မရွိ။

ရြာက အေမခ်ဳပ္ေပးလိုက္ေသာ ပါတိတ္ထည္ႏွင့္ အျခားျမန္မာဝတ္စံုေလးေတြသာ သူ႔ဆံရစ္ဝုိင္းေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ ဝတ္ဆင္ေလ့ ရွိသည္။

ေနာက္ၿပီး ေခတ္ေပၚ အလွအပဆိုင္ရာ ပစၥည္းေတြလည္း သံုးစြဲေလ့ မရွိ။ ရြာကေန ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အေဆာင္ကိုလာတိုင္း အိမ္မွာ အေမေရာင္းသည့္ ေက်ာက္ပ်ဥ္ႀကီး တစ္ခ်ပ္ကို အေလးခံၿပီးရေအာင္ သယ္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေရႊဘိုက သနပ္ခါးတုံး စစ္စစ္ကို ဝယ္ကာ တျဗင္းျဗင္းေသြးၿပီး သနပ္ခါး အေဖြးသားျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ေလ့ ရွိသည္။

ဆံရစ္ဝုိင္းမို႔ စုထံုးထား၍သာ မသိသာသည့္ ဒူးေလာက္အထိ ရွည္လ်ားေနေသာ ဆံပင္ေတြအတြက္လည္း ေခတ္ေပၚဆံသားထိန္းသိမ္းေရးပစၥည္းေတြ၊ အေမႊးနံ႔သာေတြ မသံုး။ ရြာက အေမပင္ထည့္ေပးလိုက္သည့္ ပလတ္စတစ္ဘူးေလးထဲမွ အုန္းဆီစစ္စစ္ကိုသာ ဆံသားတစ္အံုလံုး ရႊဲရႊဲစိုေအာင္ လိမ္းေလသည္။

‘‘ဘာလို႔ မိတ္ကပ္ေတြ ဘာေတြ မသံုးတာတုံး’’ ဟု ေမးလိုက္လွ်င္ေတာ့ ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ဟု ရယ္က်ဲက်ဲေျဖေလသည္။

ေက်းလက္ေန ကေလးေတြက ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘႏွင့္အတူ အိမ္အလုပ္ေတြ ဝိုင္းကူလုပ္ရင္း ငယ္ဘဝျဖတ္သန္းခဲ့ရသူေတြမို႔ အိမ္ကဆန္အိုး ဆန္မရွိလည္း ကေလးေတြက သိၾကပါ၏။

မီးဖိုေခ်ာင္က ဆီပုလင္း ဖင္ကပ္ေလာက္သာ က်န္သည္ကိုလည္း နားလည္ၾကပါ၏။ ထုိကေလးမ်ဳိးေတြထဲ ေတာင္သူသားသမီးျဖစ္သည့္ ခင္မ်ဳိးဦးလည္း ပါဝင္ တာမို႔ ေငြဘယ္ေလာက္ ရွာရခက္တယ္ဆိုတာ နားလည္ပံု ရေလသည္။

ရြာမွာထုိက္သင့္သည့္ စီးပြားေရးအေျခအေန ရွိေသာ္ျငားလည္း ခင္မ်ဳိးဦးတစ္ေယာက္ ရွာရခက္သည့္ေငြကို ဗံုးေပါလေအာ သံုးမပစ္ရက္။ ႏြားႏွင့္အတူ ဖက္႐ုန္းေနမည့္ အိမ္ဆိုင္အလုပ္၊ အိမ္အလုပ္ျဖင့္ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ဝင္ေငြရွာေနရမည့္ အေဖတို႔၊ အေမတို႔ကို ခင္မ်ဳိးဦး သနားေလသည္။ ကိုယ္တိုင္မရွာႏိုင္ေသးသည့္ ေငြကို ကိုယ္တုိင္ မသံုးခ်င္ေသး။ ဂုဏ္ထူးတန္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူႀကီး မခင္မ်ဳိးဦး၏ တစ္ရက္တာ ကုန္က်ေငြမွာ ထမင္းဖိုး၊ ဟင္းဖိုး အပါအဝင္ တစ္ေထာင့္ငါးရာမွ ႏွစ္ေထာင္ၾကား ကုန္ေလသည္။

တမင္တကာ ေခြၽတာျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ေသာ္လည္း က်န္းမာေရးအတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေငြေရးေၾကးေရး အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း ခင္မ်ဳိးဦးတစ္ေယာက္ အေဆာင္မွာတင္ ခ်က္ျပဳတ္ စားသည္။ မိခင္က သမီး ခင္မ်ဳိးဦး ေက်ာင္းတစ္ျဖတ္ တက္ရေတာ့မည္ ဆုိလွ်င္ ေလးလစာ အတြက္ ဆန္ဆယ္ျပည္ေလာက္ျခင္တြယ္၍ ထည့္ေပး လိုက္ပါသည္။

ဆန္တင္မကေသး။ ေၾကာ္ဖို႔၊ ခ်က္ဖို႔အတြက္လည္း ဆီတစ္ပိႆာ၊ ႏွစ္ပိႆာ အေမက ထည့္ေပး လိုက္ပါေသးသည္။ ဆန္အိတ္ေတြ၊ ဆီပံုးေတြျဖင့္ ခင္မ်ဳိးဦးတစ္ေယာက္ အေဆာင္ ေရာက္ပါသည္။

ခင္မ်ဳိးဦးတို႔လို ရပ္ေဝးက ေက်ာင္းလာတက္သည့္ ေက်ာင္းသူေတြထဲ တခ်ဳိ႕ကလည္း ခင္မ်ဳိးဦးလို ကိုယ္တိုင္ခ်က္စား သူေတြပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဆာင္မွာ ဝိုင္းခ်က္ စားၾကသည္။ တစ္ေယာက္ တစ္ခြက္ ဝိုင္းလို႔ ခ်က္ရင္း ဟင္းမ်ဳိးစံုသည့္ ထမင္းဝုိင္း တစ္ခုကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ဖန္တီးၾကသည္။

ဟင္းမ်ဳိးစံု ခ်က္ၾကေသာ္လည္း ခင္မ်ဳိးဦးက အသားငါးစားေလ့မရွိ။ အမဲသားဆိုလွ်င္ ရာသက္ပန္ လံုးဝမစားေတာ့။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ခင္မ်ဳိးဦး ခပ္ငယ္ငယ္ ကတည္းက အမဲသား စားေလ့ မရွိသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူက ဆိုဆံုးမ စကားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။

ေတာသားႀကီးအေဖ့စကားက ႐ိုးစင္းပါသည္။ ‘‘ငါ့သမီးေရ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္အသား မစားပါနဲ႔ဟာ’’တဲ့။ တစ္ေနကုန္ မိုးရြာရြာေနပူပူ မိသားစုအေရး သူႏွင့္ အတူ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ႐ုန္းကန္ေပးေနသည့္ ေက်းဇူးရွင္ႏြားႀကီးေတြ၏အသားကို အေဖ အရသာခံ၍ ဘယ္လိုမွ် စားႏိုင္မည္မဟုတ္။

သူတင္မက တစ္မိသားစုလံုးအတြက္ ေက်းဇူးႀကီးလြန္းလွသည့္ ႏြားႀကီးေတြရဲ႕ အသားကို တစ္မိသားစုလံုးကိုလည္း အေဖ မစားေစခ်င္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္မ်ဳိးဦးသည္လည္း အေဖဆံုးမခဲ့သည့္ေန႔မွစ၍ ယခုအခ်ိန္ အထိ အမဲသား လံုးဝ မစားေတာ့။

အမဲသားတင္မကပါ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္ တရားပြဲတစ္ခုသြားနာရင္း တရားေဟာဆရာေတာ္ ေဟာေျပာခဲ့သည့္ လူ႔ပါးစပ္ဆိုတာ တိရစၧာန္ေတြရဲ႕သခ်ဳႋင္းဆိုသည့္ ခိုင္းႏႈိင္းမႈေၾကာင့္ ခင္မ်ဳိးဦးတစ္ေယာက္ အသားဆို မည္သည့္အသားမွ် မစားေတာ့ဘဲ ေရွာင္ခဲ့ေလသည္။

ျမန္မာ့ေက်းလက္လူေနမႈ စနစ္ျဖင့္ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည့္ ခင္မ်ဳိးဦးသည္ ေခတ္နဲ႔ေတာ့ မ်က္ျခည္ အျပတ္မခံပါ။ သူ႔ဖုန္းျဖင့္ အင္တာနက္သံုးတတ္ပါသည္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ ၾကည့္တတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ သူမ်ားေတြလို ပံုတင္ေလ့တင္ထမရွိ။

ဒါေတာင္ တစ္ေလာေလးတုန္းက ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားခ်င္း ခ်စ္ခင္သေဘာက်စိတ္ျဖင့္ သူ႔ဓာတ္ပံု႐ိုက္သြားၿပီး ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚတင္တာ ႀကံဳရေသးသည္။

လူမ်ဳိးတစ္ရာ့ တစ္ပါး သံုးခ်င္တိုင္းသံုးေနၾကသည့္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ သူ႔ပံုေတြ မတင္ရဲ။ ပံုတင္ဖို႔ မေျပာႏွင့္ ဓာတ္ပံုေတာင္ေကာင္းေကာင္း အ႐ိုက္ ခံသူ မဟုတ္ေပ။ ေနာက္ၿပီး အင္တာနက္ကိုလည္း ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ရြာျပန္ေရာက္မွသာ ခဏ တစ္ျဖဳတ္ သံုးတာေလာက္ ရွိသည္။

ေက်ာင္းတက္လွ်င္ေတာ့သိပ္မသံုးျဖစ္။ ေက်ာင္းစာအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မည္စိုး၍ဟု ဆိုေလသည္။ အခ်ိန္ရလွ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္မွ စာအုပ္ေတြငွားဖတ္သည္။ စာႀကီးေပႀကီးေတြေတာ့ မဟုတ္ေသး။ တြတ္ပီတို႔၊ ဘိုဘိုတို႔ ျဖစ္ေလသည္။

ခင္မ်ဳိးဦးသည္ ေက်ာင္းစာတြင္လည္း ေတာ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ နဂိုအေနေအးေဆးသူမို႔ လူေတာ့ အနည္းငယ္ေၾကာက္တတ္ေလသည္။

သူစိမ္းတစ္ရံမေျပာႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူခ်င္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းစကားေျပာျဖစ္သူမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ခင္မ်ဳိးဦးသည္ လူမႈဆက္ဆံေရး ည့ံဖ်င္းလွသူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေျမမွာလည္း ခင္မ်ဳိးဦး အလုိက္သင့္ေနတတ္ခဲ့ပါသည္။ ခင္မ်ဳိးဦး၏ ပံုပန္းသဏၭာန္ႏွင့္ အေနေအးေဆးမႈမ်ားေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္သူေတြ မ်ားခဲ့သည္။

သူတို႔ဘာသာရပ္ ဓာတုေဗဒေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ မ်ား၏ ပရဟိတအသင္းတြင္လည္း အသင္းဝင္ထားၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ေရႊဘိုၿမိဳ႕ေပၚက ဘုရားေစတီေတြမွာ တံျမက္စည္းလွည္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာမ်ဳိးေတြ ဝင္လုပ္တတ္သည္။ သူတို႔အသင္း၏ ေက်ာင္းတြင္းေက်ာင္းျပင္ ပရဟိတလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ခင္မ်ဳိးဦးကို ခပ္စိပ္စိပ္ကေလး ျမင္ေတြ႕ရတတ္ပါသည္။

‘‘ေရွးမူကို မဖ်က္ပါဘူး အစဥ္ ××× တို႔ေတာက ဆံပင္အလွပင္ ဆံရစ္ဝုိင္းကိုမွ အသားေပးေပး အလွဴတကာ ေနရာမေရြး ××× ပ်ဴငွာပဲ လူတကာအေျပးေလး ႀကိဳဆိုသရွင့္’’ (ဆံရစ္ဝုိင္း-ဂီတမွဴး ကိုရဲေအာင္ေရးသားၿပီး ၾကည္ၾကည္ဝင္းဆို၊ ေရာင္းတန္း ဓာတ္ျပားေတး)

မခင္မ်ဳိးဦးအရင္ ေရႊဘိုတကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္သည္လည္း ဆံရစ္ဝုိင္းကေလးျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးသည္ဟုဆိုသည္။

ထုိေက်ာင္းသူသည္ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးေနာက္ ဆံရစ္ဝိုင္း ျဖဳတ္သြားလား၊ မျဖဳတ္ဘဲဆက္ထားသြားသလားေတာ့ တိတိက်က် သိသူမရွိ။ မခင္မ်ဳိးဦးလိုပင္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက အဘိုးျဖစ္သူ၏ အစီအမံေၾကာင့္ ဆံရစ္ဝုိင္းကေလးျဖင့္ ေနခဲ့ရဖူးသည့္ စာေရးဆရာမႀကီး ခင္ခင္ထူးကေတာ့ သူ၏ဆံရစ္ဝုိင္းဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ အမွာစာတြင္ ဆံရစ္ဝိုင္းထား သူမ်ားသည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေရာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ ဆံရစ္ဝုိင္း အစား ဆံပင္ကို အုပ္လံုး သိမ္းၿပီး ဆံထံုး၊ ဆံေတာက္ စိတ္ႀကိဳက္ျပဳျပင္ ၾကေတာ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ခင္မ်ဳိးဦးအား ဆံရစ္ဝုိင္းကို ဘယ္အခ်ိန္အထိထားသြားမလဲ ေမးသည့္အခါတြင္ေတာ့ ‘‘ဒီအတိုင္းေလးေနရတာ ႀကိဳက္တယ္’’ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေျဖေလသည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ တကၠသိုလ္ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူႀကီး မခင္မ်ဳိးဦးသည္ ဆံရစ္ဝုိင္းကေလးျဖင့္ ေရႊဘိုတကၠသိုလ္ထဲတြင္ ဂုဏ္သတင္းေမႊးပ်ံ႕ကာ လွပေနဆဲျဖစ္သည္။

အခ်ိန္တန္လွ်င္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းက ဆံရစ္ဝုိင္းကို ျဖဳတ္သင့္လွ်င္လည္း ျဖဳတ္ရပါလိမ့္မည္။ မျဖဳတ္ဘဲ တစ္သက္လံုးထားခ်င္လည္း ထားသြားပါလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဆံရစ္ဝုိင္းႏွင့္အတူ တြဲပါလာ ခဲ့ေသာ ေက်းလက္က သူ႔ဘိုးဘြားႏွင့္ မိဘေတြသင္ျပၫႊန္ျပေပးခဲ့သည့္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြ၏ ေနပံုထုိင္ပံု အက်င့္စ႐ိုက္ေကာင္းေလးေတြကေတာ့ျဖင့္ မခင္မ်ဳိးဦး အသိစိတ္ ထဲဝယ္ ဘယ္ေသာအခါမွ မျဖဳတ္ေတာ့ဘဲ စြဲၿမဲ၍ က်န္ခဲ့ ပါေလေတာ့သည္။

From : 7daydaily - By : ညီညီေဇာ္

Originally published at - http://www.7daydaily.com/story/71222

ဆိုင္မြန္စာၾကည့္ဆိုဒ္