မင္းဆိုတဲ့အေကာင္ေတြဟာ ဘယ္မေအ႐ိုးမွ မေကာင္းပါဘူး

The Red အနီ 

သခင္ဘေမာင္

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္မတိုင္မီ ျမန္မာဘုရင္ သီေပါမင္း လက္ထက္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ ေခတ္၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ လြတ္လပ္ေရး ေက်ညာေပးေသာ ေခတ္ ထိ ႏွစ္ေပါင္းကိုးဆယ္မွ်အတြင္း တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ မင္း အစိုးရ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္စိုးမိုးပံုတို႔ကို ျဖတ္သန္းေတြ႔သိခဲ့ ရေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွင့္ ေတြ႔ ဆံုၾကသည့္အခါ စပ္မိစပ္ရာ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စာေပေရးစသည္ မ်ားကို ေျပာၾကရင္း ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ ဆရာႀကီး ျဖတ္ သန္းေတြ႔ သိခဲ့ ရေသာ မင္း အစိုးရမ်ားအနက္ ျပည္သူတို႔၏ စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး စသည့္အက်ိဳးစီးပြါးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ပံုတို႔သည္ မည္သည့္ အစိုးရ ေခတ္၊ မည္သည့္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ေကာင္း မြန္၍ မည္သည့္ အစိုးရေခတ္ မည္သည့္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ျဖစ္ပါသလဲ ဟု ေမးျမန္းၾကပါသည္။

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက အထက္ပါအေမးစကား ကို ေအာက္ပါပံုပမာ ကေလးျဖင့္ မိန္႔ဆို ေျဖၾကားပါသည္။

အုပ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလးတည္ဆိုေတာ့ အုပ္က ၁၊ က်စ္က ၂၊ ေက်ာ္က ၂၊ ေအးက ၁၊ အစဥ္အလိုက္ခ်ၾကည့္ရင္ ၁၂၂၁ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္ဟာ ရတနာပံု မႏၱေလးၿမိဳ႔ကို မင္းတုန္းဘုရင္ႀကီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ျဖစ္တယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ တည္ေဆာက္တာႏွင့္ မႏၱေလး နန္းတည္ေဆာက္တာ တခ်ိန္တည္း တႏွစ္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ႀကီးကို ၁၂၂၉ မွာ တည္ေဆာက္ၿပီး၊ က်ံဳးၿမိဳ႔႐ိုးအစ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးကို ၁၂၂၁ ခုႏွစ္မွာ စတင္ တည္ေဆာက္တယ္။ ၿမိဳ႕ ေတာ္တည္ေဆာက္မဲ့ေနရာကိုေတာ့ ၁၂၁၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး၊ ေတာ ႐ွင္း ေျမညႇိ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မွတ္သားလို႔ လြယ္ေအာင္ဆိုၿပီး က်ံဳးၿမိဳ႕ ႐ိုး ပနက္ခ်တည္ေဆာက္တဲ့ သကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္ကို အုပ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလးတည္ လို႔ ေခၚတြင္ခဲ့ၾကတယ္။

မင္းတုန္းမင္းသားဟာ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္မွာ အာဏာရ႐ွိခဲ့တယ္။ အာဏာရ႐ွိတာကို အမွန္တကယ္ေျပာရရင္ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသား ကေနာင္ၿမိဳ႕ စားရဲ႔ သတၱိ႐ွိမႈနဲ႔ လုပ္ရည္ၾကံရည္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ အိမ္ေ႐ွ႕ မင္းသား ဆိုတာက ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုေခတ္မွာ တို႔ဗမာအစည္း အ႐ံုးဥကၠဌ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သခင္ထိပ္တင္ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႔ အဖိုးျဖစ္တယ္။
စကားစပ္မိလို႔ သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း နဲနဲေျပာရအံုးမယ္။ သူ႔ရဲ႔ အိမ္႐ွင္မဇနီးက တို႔သီေပါဘုရင္ရဲ႔ တတိယ သမီးေတာ္ေပါ့။

သီေပါဘုရင္က မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ သားျဖစ္ေတာ့ တတိယသမီးေတာ္ဟာ မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ ေျမးေပါ့ကြယ္။ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္ အရင္းျဖစ္ၾက တဲ့ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားရဲ႔ေျမး သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ ေျမး တတိယသမီးေတာ္တို႔ဟာ တကယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္၀မ္းဘဲ ကြဲၾကေသး တာကလား။ သူတို႔ႏွစ္ဦး လက္ထပ္တဲ့ကိစၥမွာ ဆရာလဲ ေတာ္ေတာ္ ကူညီ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ဘူးပါတယ္။ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးက ဆရာတို႔ပါ၀င္ၿပီး နာယက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့အခါ သူလဲ ေတာ္ေတာ္ကူညီအားေပးေဘာ္ ရလာတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းရဲ႔ေျမး၊ သီေပါဘုရင္ သမက္ျဖစ္ေပမဲ့ ပေဒသရာဇ္စိတ္ မ႐ွိ႐ွာပါဘူး။ ဆင္းရဲသား ပစၥည္းမဲ့မ်ား အတြင္းမွာပဲ အေရာ တ၀င္ ဆက္ဆံေနထိုင္လိုတဲ့ ဆႏၵ႐ွိတာကို သိရတယ္။ ေနလဲေနတယ္။

တို႔ဗမာအစည္း႐ံုးႀကီးရဲ႔ စည္း႐ံုးေရးကိစၥအတြက္ မံု႐ြာအထက္ ကနီ၊ကနဲတို႔ ၊မင္းကင္းတို႔ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႔႐ြာေတြကို ဆရာတို႔ သြားၾကတဲ့အခါ ပထမတစ္ေခါက္တုန္း ကဆိုရင္ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ သိပ္မ႐ွိပါဘူး။ သခင္အသင္း၀င္ထားတဲ့ လူေလာက္ပဲ သေဘၤာဆိပ္က ဆီးႀကိဳၾက၊ ဆရာတို႔ဆီ လာေမး ၾက ျမန္းၾက တာဘဲ။ တရားပြဲတို႔ ေဆြးေႏြးပြဲတို႔ ဆိုရင္လဲ ၾကက္ပြဲငွက္ပြဲေလာက္ေတာင္ မစည္ပါဘူး။

ဆရာတို႔လဲ စိတ္မေက်နပ္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္သြားၾကျပန္တယ္။ အဲဒီအခါ ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကို ေခၚသြားၿပီး အိမ္ေ႐ွ႔မင္းရဲ႔ေျမး၊ သီေပါဘုရင္ရဲ႔ သမက္ မင္းသားထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ပါတယ္လို႔ သတင္းလႊင့္လိုက္တယ္။ အဲဒီသတင္းလဲ ၾကားေရာ ေတာေရာၿမိဳ႔ပါဆို သလို မင္းသားကို ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္ၾကတဲ့အတြက္ ဆရာတို႔ကို သေဘၤာဆိပ္က လာႀကိဳၾကတာ ကမ္းညြတ္မတတ္ပါဘဲ။ တရားပြဲေတြလဲ ၀က္၀က္ကြဲပါ ဘဲ။ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံလိုက္ၾကတာလဲ မေျပာပါနဲ႔။ ဗိုက္ေခြးနမ္းမတတ္ ဆိုသလိုပါဘဲ။ သူ႔အေၾကာင္း ျပဳၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႔ စည္း႐ံုးေရး အားဟာလဲ ေတာ္ေတာ္တက္လာတယ္။ အသင္း၀င္ေတြလဲ မ်ားလာတယ္။

ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက ပေဒရာဇ္စိတ္၊ ႐ွင္ဘုရင္စိတ္ မေပါက္ေပမယ့္ လူ႐ုပ္လကၡဏာ ပံုသ႑ာန္ကေတာ့ ေ႐ွးကလူေတြအျမင္နဲ႔ဆိုရင္ တကယ္ထီးမူနန္းဟန္ ပါတယ္လို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။ အသားအေရလဲေကာင္း လူရည္လဲသန္႔တယ္။ အလံုးအရပ္ကလဲ လူတန္းေစ့ျဖစ္ ၿပီး၊ ေတာ္ေတာ္ ခန္႔ညားေခ်ာေမာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးပါဘဲ။ သူလဲ အဲဒီ ကနီကနဲက အျပန္ သိပ္မၾကာပါဘူး။ သခင္အသင္း၀င္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အမည္ေ႐ွ႔က သခင္ဆိုတာ တိုးလိုက္လို႔ သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့တာဘဲ။
ေအး..ေအး.. ခုတင္က စကားဆက္ရေအာင္၊ မင္းတုန္းမင္းသား အာဏာရ႐ွိတယ္ ဆိုတာ ညီေတာ္အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားရဲ႔ လုပ္ရည္ ၾကံရည္ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ ေနာင္ေတာ္ ပုဂံမင္းလက္ထက္ အမရပူရၿမိဳ႔မွာ မင္းတုန္းမင္းသားနဲ႔ ကေနာင္မင္းသား တို႔ ေနထိုင္ၾကတဲ့အခါ ပုဂံမင္းရဲ႔ အိမ္ေတာ္ပါမ်ားနဲ႔ အခ်ိဳ႔မွဴးမတ္မ်ားက မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ကေနာင္မင္းသားတို႔ ႐ွိေနၾကရင္ သူတို႔ ၾသဇာမႀကီးမွာ သူတို႔သေဘာက် မလုပ္ၾကရမွာ ေတြကို စိုးရိမ္ၿပီး လုပ္ၾကံပစ္ၾကဘို႔ ၾကံစည္ၾကတယ္။

အဲဒါကို ညီေတာ္ကေနာင္မင္းသားက ရိပ္မိေလေတာ့ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္ ျပာသိုလမွာ သားမယား အေခၽြအရံမ်ားပါ အမရပူရက မတၱရာ၊ အဲဒီကမွ အေနာက္ဖက္ ကူးၿပီး ေ႐ႊဘိုအထိ ထြက္သြားၾကတယ္။ေ႐ႊဘိုေရာက္ေတာ့ မင္းတုန္း မင္းသား ကို ေအးေအးေဆးေဆး ေနရစ္ေစၿပီး ကေနာင္ မင္းသားက ဗိုလ္ပါရဲမက္မ်ားကို ဦးစီးၿပီး အမရပူရကို ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ ၀ိုင္းရံလုပ္ၾကံေတာ့မွ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္တေပါင္းလထဲမွာ ေအာင္ျမင္တယ္။ ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ေ႐ႊဘိုက ေနာင္ေတာ္မင္းတုန္းမင္းသားထံ အေၾကာင္းၾကားတယ္။

အဲဒီအခါ မင္းတုန္းမင္းသားက ေနာင္ေတာ္ပုဂံမင္းႏွင့္မိဖုရားေရာ အေခၽြအရံမ်ားပါ ေ႐ႊဘိုသို႔ ေခၚလာေစၿပီး ေဘးေတာ္ အေလာင္းမင္းတရား ႀကီးရဲ႔ ႐ြာေနျဖစ္တဲ့ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႔မွာ ထီးနန္းစိုက္ဖို႔ ၾကံ႐ြယ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ား၊ မူးမတ္ပညာ႐ွိမ်ားက အမရပူရၿမိဳ႔ကို ျပန္လည္ထီးနန္းစိုက္တာက ပိုမိုသင့္ျမတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အၾကံေပးၾကလို႔ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႕ မွာ တႏွစ္ကိုးလ ဆိုသလို ေနၿပီးမွ ၁၂၁၅ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ အမရပူရၿမိဳ႔ကိုျပန္ၿပီး ထီးနန္းစံတယ္။ ညီေတာ္ ကေနာင္မင္းသားကို အိမ္ေ႐ွ႔မင္းအျဖစ္ခန္႔တယ္။ ေနာင္ေတာ္ပုဂံမင္း ကိုလဲ နန္းေတာ္ရဲ႔ အေ႐ွ႕ ေျမာက္ဘက္မွာ သီးျခားအိမ္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္နိမ့္စံအျဖစ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ထားတယ္။

တခါ အမရပူရမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးမွ အခု မႏၱေလးၿမိဳ႔ေတာ္ေနရာမွာ ယာယီစံနန္း ေဆာက္လုပ္ေနထိုင္ၿပီး မႏၱေလးနန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႔ေတာ္ကိုပါ တည္ေဆာက္နန္းစိုက္တယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ႏွင့္ နန္းေတာ္ႀကီး ကို တည္ေဆာက္ ရာမွာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြဟာ အသစ္စက္စက္ သံုးသင့္တာသံုးပီး အမရပူရၿမိဳ႔ေဟာင္း က ပစၥည္းေတြ သံုးသင့္တာ ထည့္သံုးရေသးတယ္။ အဲဒီလို အသံုးျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ ထီးနန္းဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ ပစၥည္းေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ျဗဲတိုက္ကစပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာပစၥည္းေတြ၊ ဘာသာ သာသနာေရးဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ပစၥည္းေတြ၊ ဘ႑ာတိုက္ႏွင့္ စားနပ္ရိကၡာ က်ည္ေတာ္မ်ားမွ ပစၥည္းေတြ၊ မင္းမိဖုရား သားေတာ္သမီးေတာ္ နန္းေတာ္သူ နန္းေတာ္သား မ်ားရဲ႔ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ စသျဖင့္ ေ႐ႊ႕ ဘို႔ေျပာင္းဘို႔ခဲယဥ္းတဲ့ အေဆာက္အဦ အရာ၀တၳဳႀကီးေတြကလြဲရင္ အကုန္လိုလို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ၾကရတယ္။

အဲဒီလို ေျပာင္းရေရႊရတဲ့အခါ ဆင္းရဲသား ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားက သူတို႔လွည္း မ်ားႏွင့္သူတို႔ အမရပူရၿမိဳ႔ေဟာင္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔သစ္ ေနရာအထိ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေပးရတယ္။ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ခရယ္လို႔ နန္းေတာ္ႀကီးက တစ္ေန႔တက်ပ္ခြဲ သတ္မွတ္ေပးထားသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ခုေခတ္လိုေပါ့။ လွီးၾကျဖတ္ၾကေတာ့ ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားလဲ တစ္က်ပ္၊ ငါးမတ္ဆိုသလို ရၾကတယ္။
ဒီအခ်က္ကို ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားက မေက်နပ္ၾကဘူး။ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ ေလာင္လဲ မေျပာရဲၾကေတာ့ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႀကိတ္ၿပီး ေျပာၾကသတဲ့။ မင္းနားတစ္ေထာင္ ဆိုတဲ့အတိုင္း အဲဒီလို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာတာကိုပဲ နန္းေတာ္ႀကီးက သိရလို႔ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားကိုယ္တိုင္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားထံ သြားေရာက္စံုစမ္းတယ္။

တေန႔ေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားႀကီးဟာ ေန႔ခင္း ၁၂နာရီ ေလာက္မွာ ဆင္းရဲသား လွည္းသမားမ်ား သစ္ပင္ရိပ္မွာ ထမင္းစားရင္း အနားယူေန တုန္းခ်ည္လံုခ်ည္၊ ခ်ည္အကႌ် တဘက္ (မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ) ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ ဆင္းရဲသားလို ႐ုပ္ေျပာင္း၀င္သြားသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ လွည္းသမားႀကီးမ်ားႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားေျပာရင္း အမရပူရ ၿမိဳ႔ေဟာင္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔သစ္ကို ပစၥည္းေတြ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ရတဲ့ အတြက္ တစ္ေန႔လွည္းခ ဘယ္ေလာက္ရ သလဲလို႔ ေမးျမန္းၾကည့္သတဲ့။ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ခြန္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔႐ွိ အဖိုးႀကီးတေယာက္က နန္းေတာ္ႀကီး ကေတာ့ တစ္က်ပ္ခြဲေပးဘို႔ အမိန္႔ခ်ထားတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘႀကီးတို႔ ရေတာ့ တစ္က်ပ္ အလြန္ဆံုး ငါးမတ္ဆိုသလို ရသကြဲ႔လို႔ ေျဖၾကားသတဲ့။

တစ္ခါ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားက အဖိုးႀကီးကို "ဘႀကီးက အသက္ဘယ္ေလာက္ ႐ွိပါၿပီလဲ" လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အဘိုးႀကီးက "ဘႀကီးအသက္လား ခုႏွစ္ဆယ္ ဆိုပါေတာ့ကြယ္" လို႔ ျပန္ေျဖ သတဲ့။အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသား က ဒီလိုဆို ဘႀကီးဟာ မွန္နန္း႐ွင္တို႔၊ ကုန္းေဘာင္ဘုရင္တို႔ ၊ပုဂံဘုရင္ တို႔ကို ေကာင္းေကာင္း မီတာေပါ့ေနာ္ဟု ေမးလိုက္တဲ့ အခါ အဖိုးႀကီးက မီတာေပါ့ေမာင္ရဲ႔။ မွန္နန္း႐ွင္ ကုန္းေဘာင္တို႔တြင္ ဘယ္ကမလဲ ဘိုးေတာ္ဘုရင္ကိုေတာင္ ဘႀကီးတို႔ ေကာင္းေကာင္း မီတာေပါ့ဟု ျပန္ေျပာသတဲ့။

တစ္ဖန္ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားကဆက္ၿပီး ဒါျဖင့္ ဘႀကီးရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေမးပါရေစ၊ အခုမင္းတုန္း ႐ွင္ဘုရင္အထိ ေပါ့ဗ်ာ၊ အဲ႔ဒီ ဘႀကီးမီွခဲ့ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တဲ့ မင္းေတြ မင္းေတြေခတ္မွာ ဘယ္မင္း ဘယ္လက္ ထက္မွာ ဆင္းရဲသားမ်ား တိုင္းသူျပည္သား မ်ားအတြက္ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားၿပီး စား၀တ္ေနေရး မွ်တေခ်ာင္လည္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ ပါသလဲ။ ဘယ္မင္းလက္ထက္မွာ ဆင္းရဲသားမ်ား တိုင္း သူျပည္သားမ်ား အေပၚ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားျခင္းမ႐ွိဘဲ မေကာင္းတဲ့ အျပဳ အမူေတြႏွင့္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး အုပ္ခ်ဳပ္ပါသလဲဆိုတာ သိပါရေစခင္ဗ်ာ လို႔ ေမး လိုက္သတဲ့။

အဲဒီအခါက်ေတာ့ အဖိုးႀကီးက မ်က္ႏွာႀကီး ႐ႈံ႔မဲ့လိုက္ၿပီး အင္း ေမးမွေမး တတ္ ပေလ တူေမာင္ရာ၊ သူတို႔ ၾကားေအာင္ေတာ့ မေျပာရဲပါဘူး၊
ဘႀကီးေတြ႔ခဲ့သမွ် သိခဲ့သမွ်ေတာ့ မင္းဆိုတဲ့အေကာင္ေတြဟာ ဘယ္မေအ႐ိုးမွ မေကာင္းပါဘူးကြဲ႔၊ မယားႀကီး၊ မယားငယ္၊ မယားေျမႇာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးယူၿပီး သူတို႔သားမယား ေဆြမ်ိဳးတစု ေကာင္းစားေရး၊ စည္းစိမ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံႏိုင္ေရး၊ ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားေရးအတြက္ လုပ္ၾကတာပါဘဲ။

တို႔ ဆင္းရဲသားေတာင္သူ လယ္သမား အလုပ္သမားေတြကေတာ့သူတို႔ေကာင္း စားေရးအတြက္ အစေတးခံဘ၀က မတက္ၾကရပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ
အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားႀကီးလဲ ေနာက္ထပ္ဘာမွ် မေမးရဲေတာ့ဘဲ အသာထျပန္ လာခဲ့ရသတဲ့။

ယခုေခတ္မွာလဲ ဆရာေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသမွ် မင္းအစိုးရဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြဟာ အဲဒီဆင္းရဲသား လွည္းသမားႀကီး ေျပာသလိုဘဲ။ ျပည္သူလူထု ေကာင္းက်ိဳးကို အဓိကထား လုပ္ၾကတာ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။

တစ္အိမ္ေထာင္၊ ကားတစ္စီး တိုက္တစ္လံုး၊ တစ္လ၀င္ေငြ ႐ွစ္ရာဆိုတာလဲ သူတို႔ တစ္စုအတြက္ပါဘဲဟု ေျပာဆိုကာ ရယ္ေမာေနပါေတာ့သည္။

သခင္ဘေမာင္
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာၾကားခဲ့သည့္ပံုျပင္မ်ား၊ 
ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီမွ