အေမ….. သားရိုေသစြာစာေရးလိုက္ပါတယ္… အေမ့အတြက္ ေငြလည္း လႊဲေပးထားပါတယ္အေမ.. အေမေငြလက္ခံရျပီးျပီလား.. မရေသးရင္ ဘေလးဖိုးထြန္းခင္ ကို ေငႊလႊဲသမားေတြဆီ ဆက္သြယ္ခိုင္းလိုက္ေနာ္… က်ဳပ္ဒီမွာ အဆင္ေျပပါတယ္ အေမ… အလုပ္လည္း ေကာင္းပါတယ္… အေမသာ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ဗ်..ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ လယ္ထဲမဆင္းပါနဲ႕လား အေမရယ္.. ငဖိုးခင္လည္း လယ္ထဲဆင္း အလုပ္လုပ္ေနတာပဲ.. က်ဳပ္လည္း ေငြပို႕ပို႕ေနတာဆိုေတာ့ အေမ အရမ္းၾကီးပင္ပန္းေအာင္ မလုပ္ေနနဲ႕ဗ်.. အငယ္မနဲ႕ အငယ္ေကာင္နဲ႕ကိုလည္း စာလုပ္ခိုင္းဦး…. အခုေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေနျပီဆိုေတာ့… အေမ က်ဳပ္အလုပ္ျပန္ဝင္ရဦးမွာမလို႕ ေနာက္မွ စာဆက္ေရး လိုက္မယ္ေနာ္..
အေမ့ကို အေဝးကေန က်ဳပ္ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္.. သား ေမာင္ဖိုးေအး
အေမ့ဆီ ေရးထားတဲ့ စာရြက္အပိုင္းေလးကိုေခါက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္
သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို ခ်မိတယ္.. သက္ျပင္းေမာတစ္ခါခ်တိုင္းသာ
ဘဝအေမာတစ္ခုေျပစတမ္းဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘဝေတြ သာယာေနမွာပဲဗ်ာ….
အခုမ်ားေတာ့ဗ်ာ…
က်ဳပ္နာမည္ ဖိုးေအး.. က်ဳပ္ရဲ႕ဇာတိက ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္း ျမိဳင္ျမိဳ႕နယ္ထဲက ေရႊစမ္းေခ်ာင္းဆိုတဲ့ ရြာေသးေလးကေပါ့ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာက နည္းနည္းေခါင္တယ္ဗ်.. အနီးဆံုးျမိဳင္ျမိဳ႕ကိုသြားခ်င္ရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတယ္… ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္အဘပိုးထိေတာ့ ျမိဳ႕ေဆးရံုအပို႕လမ္းမွာတင္ အသက္ေပ်ာက္တာေပါ့ဗ်ာ.. အဘမွ မဟုတ္ပါဘူး.. ပိုးထိလို႕ အသက္ရွင္တဲ့သူ က်ဳပ္တို႕ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ ခပ္ရွားရွားရယ္ပါ.. ထားပါေလ.. အေမမုဆိုးမျဖစ္ေတာ့ အၾကီးဆံုးသားျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္မွာ အိမ္ေထာင္စုအတြက္ တာဝန္ပိလာတယ္… က်ဳပ္လည္း ၾကိဳးစားတာပဲဗ်ာ.. မိုးေခါင္ေရရွားနဲ႕ ယာလည္း အဆင္မေျပ.. သူရင္းငွားခကလည္း တစ္ေန႕မွ ၁၅၀၀ ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္င ပါ့မလဲဗ်ာ…
တစ္ေန႕ေတာ့ က်ဳပ္တို႕ရြာကို ပြဲစားတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္..ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ရင္ သူပုိ႕ေပးႏိုင္တယ္ေပါ့.. အျပီးအျငိမ္းကို ၈သိန္းပတ္ခ်ာလည္ေလာက္ ကုန္မယ္ေျပာတယ္.. ႏိုင္ငံျခားေရာက္သြားရင္ေတာ့ အစစအရာရာအဆင္ေျပလို႕ ရြာကေန ျမိဳ႕ေတာင္ေျပာင္းလို႕ရမယ္တဲ့ဗ်ာ.. က်ဳပ္တို႕လည္း ဒီမွာ ယာလုပ္လို႕ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ျဖစ္မယ့္အတူတူ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာၾကီးကို သြားျပီး ဘဝလွေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ေပါ့ဗ်ာ… ရြာမွာေတာင္ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ လုပ္ခဲ့ေသးတာ ဆိုေတာ့လည္း ၾကံဳရာက်ပန္း ဘာျဖစ္ျဖစ္လုပ္လိုက္မယ္ေပါ့ လူကုန္ကူးခံရတတ္တယ္ ဆိုတာ ၾကားဖူးနားဝရွိေပမယ့္ ဘုရားတရားရိုေသတဲ့ ငါတို႕ေတာ့ ဒီလိုအလိမ္မခံရဘူးလို႕ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ႏိုင္ငံျခားေရာဂါစြဲကပ္ေပါ့ဗ်ာ
ပြဲခကို ဘာနဲ႕ေပးလည္းဆိုေတာ့ ရရစားစားဘဝမွာ ဘဝအေျပာင္းအလဲအတြက္ မိဘလက္ငုတ္ လက္ရင္း အိမ္ဝိုင္းေလးပဲ ၁၀တိုးနဲ႕ ေပါင္ရတာေပါ့.. ဟိုမွာ အလုပ္လုပ္ျပီး ဒီအိမ္ဝိုင္းေလာက္မေျပာနဲ႕ ျမိဳ႕မွာေတာင္ တက္ေနႏိုင္ေသးတာပဲေလ.. ဒီလိုနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႕ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာၾကီးကိုေရာက္.. စကားေတြက မေျပာတတ္.. ေယာင္လည္လည္နဲ႕ သူတို႕ခိုင္းတာေတြ သိမ္းက်ံဳးလုပ္.. ေကၽြးတာစားလို႕ ထားတဲ့ေနရာ အိပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ.. မသိတာရွိေတာ့လည္း အရင္ေရာက္ႏွင့္သူေတြကို ေမးစမ္းျပီး လုပ္ရတာပါပဲ.. ေရာက္ႏွင့္သူေတြထဲမွာလည္း အကုန္လံုးက က်ဳပ္တို႕ရြာကလူေတြလို မျဖဴစင္ၾကဘူးဗ်.. အခ်င္းခ်င္းဆီကကို ခုတ္မယ္လွီးမယ္လုပ္ေနေသးေတာ့တာ..
လကုန္လို႕ လစာထုတ္ေတာ့ က်ဳပ္မွာ မလည္မဝယ္နဲ႕ အခက္ၾကံဳေနရျပီ… ဒီပိုက္ဆံေတြက ျမင္ဖူးတာမွ မဟုတ္တာ.. ဒါနဲ႕ပဲ အလုပ္ထဲက ကိုရင္ေတြ အကူအညီနဲ႕ ရြာကုိ ေငြလႊဲရတာေပါ့.. လႊဲသာလႊဲရတယ္ လႊဲလိုက္တဲ့ေငြ ရြာကို မေရာက္မွာလည္း စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္ရယ္.. မေရာက္ရင္ အိမ္ဝိုင္းကို အေပါင္ခံထားတဲ့ ေဒၚစိန္တုတ္က တိုးရင္းေပါင္းနဲ႕ ယူမွာေလ.. အခုက်ဳပ္ရတဲ့ လစာကလည္း ျမိဳ႕ၾကီးမွာ အိမ္ဝယ္ႏိုင္ဖို႕ေဝး.. ရြာက အိမ္ဝိုင္းေလး အတိုးသတ္ဖို႕နဲ႕ အေမတို႕ စားစရိတ္ေတာင္ ေလာက္ငဖို႕ အႏိုင္ႏိုင္.. ဒါေတာင္ အလုပ္ထဲမွာေန အလုပ္ကေကၽြးတာ စားေနရေပလို႕
ႏိုင္ငံျခားဆိုတာၾကီးကလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး စီးျပီး ေရာက္လာလိုက္တာက လြဲရင္ အခုလုပ္ေနတဲ့ စက္ရံုထဲကေန ဘယ္မွ ေရာက္ဖူးတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘာမွန္းကို မသိတာ အမွန္ပဲ.. အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ နည္းနည္းေလး အဆင္ေျပလာလို႕ တစ္လမွာ နားရက္တစ္ရက္ေလာက္ အနီးအပါးထြက္လည္တာမ်ိဳး လုပ္လို႕ရလာတာ.. သူေဌးကေတာ့ က်ဳပ္တို႕ ေရႊ (ျမန္မာကို ေရႊလို႕သံုးၾကတာပဲ)ေတြကို လႊတ္သေဘာက်တာလား.. က်ခ်င္စရာပဲေလ သူတို႕အလုပ္က က်ဳပ္တို႕ရြာမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရတာနဲ႕ယွဥ္ရင္ အပံုၾကီးသက္သာေနေတာ့ အခ်ိန္ပိုလည္း ဆင္းႏိုင္၊ အလုပ္ကို တြန္းလုပ္ႏိုင္တာကိုး… ဖ်ားတာနာတာလည္း မရွိသေလာက္ပါပဲ. ဖ်ားရင္လည္း အလုပ္ပဲဖိလုပ္ေနတာနဲ႕ အဖ်ားကို ကုရတာ က်ဳပ္တို႕အားလံုးရဲ႕ သဘာဝပဲ..
က်ဳပ္တို႕ ပညာမတတ္အၾကမ္းသမားေတြရဲ႕ ဘဝပဲ ခါးတယ္လို႕ မထင္နဲ႕.. ပညာေတြနဲ႕ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ခါးသီးတယ္တဲ့.. အလုပ္တစ္ခုရဖုိ႕လည္း ေတာ္ေတာ္ဆုေတာင္းျပီး အခြန္နဲ႕အခနဲ႕ အို႕ စံုေနေတာ့တာပါပဲ… ဒီၾကားထဲ ဒီေရာက္ေနတဲ့သူေတြက အိမ္ကိုလြမ္းဖ်ားလြမ္းနာက်တာမ်ိဳးရွိၾကေသးသတဲ့.. အမွန္ေတာ့ လူၾကမ္းစိတ္ၾကမ္းနဲ႕ က်ဳပ္လည္း အေမနဲ႕ ရြာက အိမ္ဝိုင္းေလးကို မၾကာခဏ သတိရေနတာပါေလ.. အခု (၃)ႏွစ္ေက်ာ္ မနားတမ္းလုပ္မွ ရြာက အိမ္ဝိုင္းေလးကို အေၾကြးေက်တယ္ဆိုရံုပဲရွိေသးတာ… ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ လာလုပ္ႏိုင္ဖို႕ (၃)ႏွစ္ မနားတမ္းအလုပ္လုပ္မွ ညီမွ်တဲ့သေဘာ.. မလြယ္ခ်က္.. ဒါေတာင္ က်ဳပ္အဖို႕ရာ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာ.. အခ်ိဳ႕မ်ား အလုပ္မေကာင္းတာနဲ႕ သူေဌးမေကာင္းတာနဲ႕ ဟိုေျပးဒီေျပး ေနာက္ အို (အိုဗာစေတး)ျဖစ္တယ္ဆိုလား.. တစ္သက္လံုးျမန္မာျပည္မျပန္ရေတာ့ဘဲ ခိုးဝွက္ေနၾကရေတာ့မယ္ဆိုလား.. က်ဳပ္ညတိုင္း ဘုရားရွိခိုးရင္ အဲဒီအျဖစ္မေရာက္ပါေစနဲ႕ပဲ ဆုေတာင္းတယ္.. က်ဳပ္အေမ့ဆီေတာ့ တစ္ေန႕ေန႕ေရာက္ေအာင္ျပန္ခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ..
အခု က်ဳပ္တုိ႕လို အလုပ္သမားေတြအတြက္ ဘဝပ်က္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေနတယ္.. ဘယ္သူ႕ကို အားကိုးလို႕ ဘယ္သူ႕ကို ကိုးကြယ္ရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတာဗ်.. ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြကလည္း ဆိုးပါေပ့.. က်ဳပ္တို႕လည္း အလုပ္ထဲက အလုပ္အျပင္ေတာင္ ထြက္လို႕မရဘူး… အိပ္လည္း သတိ၊ စားလည္း သတိနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ.. ရြာေတာင္ ေစာေစာပိုင္း ေငြလႊဲထားမိလို႕ အခုေငြေတာင္လႊဲမရဘူးၾကားတယ္.. အားလံုးလည္း ရင္တမမနဲ႕ တစ္ေနဝင္ တစ္ေနထြက္ကို ပင့္သက္ရိႈက္ရင္း ျဖတ္သန္းေနရတာ… အခုနက ဖတ္ေနတဲ့ က်ဳပ္အေမ့ဆီ ေရးတဲ့စာလည္း ပို႕ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္လို႕ ျပန္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေနမိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ရွိေနျပီေပါ့ဗ်… က်ဳပ္တို႕မွာ ဘာျဖစ္ရင္ ဘယ္သြားရမယ္မွန္းလည္း မသိ၊ ဘယ္အရပ္မွာ ဘာရွိမွန္းလည္း ေသခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဘယ္သူက ကယ္မွာလဲ၊ ဘယ္သူက ဝါးကူထိုးမွာလည္း ခြဲျခားမရတဲ့ အေနအထားမွာ အသက္ရခြင့္ရေနေသးတာ ဘုရားေက်းဇူးပဲ..အခု က်ဳပ္ဘာကို ဆုုေတာင္းမိလဲသိလား.. က်ဳပ္ေလ.. ဘယ္လို အေနအထားနဲ႕ ျဖစ္ျဖစ္ပါ…. အေမရွိတဲ့ ရြာေလးဆီ ေရာက္ေအာင္ျပန္ခြင့္ေလးပဲ ရခ်င္ေနမိတယ္ဗ်ာ…….
Actor Nyein Chan Kyaw
က်ဳပ္နာမည္ ဖိုးေအး.. က်ဳပ္ရဲ႕ဇာတိက ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္း ျမိဳင္ျမိဳ႕နယ္ထဲက ေရႊစမ္းေခ်ာင္းဆိုတဲ့ ရြာေသးေလးကေပါ့ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာက နည္းနည္းေခါင္တယ္ဗ်.. အနီးဆံုးျမိဳင္ျမိဳ႕ကိုသြားခ်င္ရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတယ္… ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္အဘပိုးထိေတာ့ ျမိဳ႕ေဆးရံုအပို႕လမ္းမွာတင္ အသက္ေပ်ာက္တာေပါ့ဗ်ာ.. အဘမွ မဟုတ္ပါဘူး.. ပိုးထိလို႕ အသက္ရွင္တဲ့သူ က်ဳပ္တို႕ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ ခပ္ရွားရွားရယ္ပါ.. ထားပါေလ.. အေမမုဆိုးမျဖစ္ေတာ့ အၾကီးဆံုးသားျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္မွာ အိမ္ေထာင္စုအတြက္ တာဝန္ပိလာတယ္… က်ဳပ္လည္း ၾကိဳးစားတာပဲဗ်ာ.. မိုးေခါင္ေရရွားနဲ႕ ယာလည္း အဆင္မေျပ.. သူရင္းငွားခကလည္း တစ္ေန႕မွ ၁၅၀၀ ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္င ပါ့မလဲဗ်ာ…
တစ္ေန႕ေတာ့ က်ဳပ္တို႕ရြာကို ပြဲစားတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္..ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ရင္ သူပုိ႕ေပးႏိုင္တယ္ေပါ့.. အျပီးအျငိမ္းကို ၈သိန္းပတ္ခ်ာလည္ေလာက္ ကုန္မယ္ေျပာတယ္.. ႏိုင္ငံျခားေရာက္သြားရင္ေတာ့ အစစအရာရာအဆင္ေျပလို႕ ရြာကေန ျမိဳ႕ေတာင္ေျပာင္းလို႕ရမယ္တဲ့ဗ်ာ.. က်ဳပ္တို႕လည္း ဒီမွာ ယာလုပ္လို႕ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ျဖစ္မယ့္အတူတူ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာၾကီးကို သြားျပီး ဘဝလွေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ေပါ့ဗ်ာ… ရြာမွာေတာင္ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ လုပ္ခဲ့ေသးတာ ဆိုေတာ့လည္း ၾကံဳရာက်ပန္း ဘာျဖစ္ျဖစ္လုပ္လိုက္မယ္ေပါ့ လူကုန္ကူးခံရတတ္တယ္ ဆိုတာ ၾကားဖူးနားဝရွိေပမယ့္ ဘုရားတရားရိုေသတဲ့ ငါတို႕ေတာ့ ဒီလိုအလိမ္မခံရဘူးလို႕ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ႏိုင္ငံျခားေရာဂါစြဲကပ္ေပါ့ဗ်ာ
ပြဲခကို ဘာနဲ႕ေပးလည္းဆိုေတာ့ ရရစားစားဘဝမွာ ဘဝအေျပာင္းအလဲအတြက္ မိဘလက္ငုတ္ လက္ရင္း အိမ္ဝိုင္းေလးပဲ ၁၀တိုးနဲ႕ ေပါင္ရတာေပါ့.. ဟိုမွာ အလုပ္လုပ္ျပီး ဒီအိမ္ဝိုင္းေလာက္မေျပာနဲ႕ ျမိဳ႕မွာေတာင္ တက္ေနႏိုင္ေသးတာပဲေလ.. ဒီလိုနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႕ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာၾကီးကိုေရာက္.. စကားေတြက မေျပာတတ္.. ေယာင္လည္လည္နဲ႕ သူတို႕ခိုင္းတာေတြ သိမ္းက်ံဳးလုပ္.. ေကၽြးတာစားလို႕ ထားတဲ့ေနရာ အိပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ.. မသိတာရွိေတာ့လည္း အရင္ေရာက္ႏွင့္သူေတြကို ေမးစမ္းျပီး လုပ္ရတာပါပဲ.. ေရာက္ႏွင့္သူေတြထဲမွာလည္း အကုန္လံုးက က်ဳပ္တို႕ရြာကလူေတြလို မျဖဴစင္ၾကဘူးဗ်.. အခ်င္းခ်င္းဆီကကို ခုတ္မယ္လွီးမယ္လုပ္ေနေသးေတာ့တာ..
လကုန္လို႕ လစာထုတ္ေတာ့ က်ဳပ္မွာ မလည္မဝယ္နဲ႕ အခက္ၾကံဳေနရျပီ… ဒီပိုက္ဆံေတြက ျမင္ဖူးတာမွ မဟုတ္တာ.. ဒါနဲ႕ပဲ အလုပ္ထဲက ကိုရင္ေတြ အကူအညီနဲ႕ ရြာကုိ ေငြလႊဲရတာေပါ့.. လႊဲသာလႊဲရတယ္ လႊဲလိုက္တဲ့ေငြ ရြာကို မေရာက္မွာလည္း စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္ရယ္.. မေရာက္ရင္ အိမ္ဝိုင္းကို အေပါင္ခံထားတဲ့ ေဒၚစိန္တုတ္က တိုးရင္းေပါင္းနဲ႕ ယူမွာေလ.. အခုက်ဳပ္ရတဲ့ လစာကလည္း ျမိဳ႕ၾကီးမွာ အိမ္ဝယ္ႏိုင္ဖို႕ေဝး.. ရြာက အိမ္ဝိုင္းေလး အတိုးသတ္ဖို႕နဲ႕ အေမတို႕ စားစရိတ္ေတာင္ ေလာက္ငဖို႕ အႏိုင္ႏိုင္.. ဒါေတာင္ အလုပ္ထဲမွာေန အလုပ္ကေကၽြးတာ စားေနရေပလို႕
ႏိုင္ငံျခားဆိုတာၾကီးကလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး စီးျပီး ေရာက္လာလိုက္တာက လြဲရင္ အခုလုပ္ေနတဲ့ စက္ရံုထဲကေန ဘယ္မွ ေရာက္ဖူးတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘာမွန္းကို မသိတာ အမွန္ပဲ.. အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ နည္းနည္းေလး အဆင္ေျပလာလို႕ တစ္လမွာ နားရက္တစ္ရက္ေလာက္ အနီးအပါးထြက္လည္တာမ်ိဳး လုပ္လို႕ရလာတာ.. သူေဌးကေတာ့ က်ဳပ္တို႕ ေရႊ (ျမန္မာကို ေရႊလို႕သံုးၾကတာပဲ)ေတြကို လႊတ္သေဘာက်တာလား.. က်ခ်င္စရာပဲေလ သူတို႕အလုပ္က က်ဳပ္တို႕ရြာမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရတာနဲ႕ယွဥ္ရင္ အပံုၾကီးသက္သာေနေတာ့ အခ်ိန္ပိုလည္း ဆင္းႏိုင္၊ အလုပ္ကို တြန္းလုပ္ႏိုင္တာကိုး… ဖ်ားတာနာတာလည္း မရွိသေလာက္ပါပဲ. ဖ်ားရင္လည္း အလုပ္ပဲဖိလုပ္ေနတာနဲ႕ အဖ်ားကို ကုရတာ က်ဳပ္တို႕အားလံုးရဲ႕ သဘာဝပဲ..
က်ဳပ္တို႕ ပညာမတတ္အၾကမ္းသမားေတြရဲ႕ ဘဝပဲ ခါးတယ္လို႕ မထင္နဲ႕.. ပညာေတြနဲ႕ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ခါးသီးတယ္တဲ့.. အလုပ္တစ္ခုရဖုိ႕လည္း ေတာ္ေတာ္ဆုေတာင္းျပီး အခြန္နဲ႕အခနဲ႕ အို႕ စံုေနေတာ့တာပါပဲ… ဒီၾကားထဲ ဒီေရာက္ေနတဲ့သူေတြက အိမ္ကိုလြမ္းဖ်ားလြမ္းနာက်တာမ်ိဳးရွိၾကေသးသတဲ့.. အမွန္ေတာ့ လူၾကမ္းစိတ္ၾကမ္းနဲ႕ က်ဳပ္လည္း အေမနဲ႕ ရြာက အိမ္ဝိုင္းေလးကို မၾကာခဏ သတိရေနတာပါေလ.. အခု (၃)ႏွစ္ေက်ာ္ မနားတမ္းလုပ္မွ ရြာက အိမ္ဝိုင္းေလးကို အေၾကြးေက်တယ္ဆိုရံုပဲရွိေသးတာ… ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ လာလုပ္ႏိုင္ဖို႕ (၃)ႏွစ္ မနားတမ္းအလုပ္လုပ္မွ ညီမွ်တဲ့သေဘာ.. မလြယ္ခ်က္.. ဒါေတာင္ က်ဳပ္အဖို႕ရာ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာ.. အခ်ိဳ႕မ်ား အလုပ္မေကာင္းတာနဲ႕ သူေဌးမေကာင္းတာနဲ႕ ဟိုေျပးဒီေျပး ေနာက္ အို (အိုဗာစေတး)ျဖစ္တယ္ဆိုလား.. တစ္သက္လံုးျမန္မာျပည္မျပန္ရေတာ့ဘဲ ခိုးဝွက္ေနၾကရေတာ့မယ္ဆိုလား.. က်ဳပ္ညတိုင္း ဘုရားရွိခိုးရင္ အဲဒီအျဖစ္မေရာက္ပါေစနဲ႕ပဲ ဆုေတာင္းတယ္.. က်ဳပ္အေမ့ဆီေတာ့ တစ္ေန႕ေန႕ေရာက္ေအာင္ျပန္ခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ..
အခု က်ဳပ္တုိ႕လို အလုပ္သမားေတြအတြက္ ဘဝပ်က္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေနတယ္.. ဘယ္သူ႕ကို အားကိုးလို႕ ဘယ္သူ႕ကို ကိုးကြယ္ရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတာဗ်.. ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြကလည္း ဆိုးပါေပ့.. က်ဳပ္တို႕လည္း အလုပ္ထဲက အလုပ္အျပင္ေတာင္ ထြက္လို႕မရဘူး… အိပ္လည္း သတိ၊ စားလည္း သတိနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ.. ရြာေတာင္ ေစာေစာပိုင္း ေငြလႊဲထားမိလို႕ အခုေငြေတာင္လႊဲမရဘူးၾကားတယ္.. အားလံုးလည္း ရင္တမမနဲ႕ တစ္ေနဝင္ တစ္ေနထြက္ကို ပင့္သက္ရိႈက္ရင္း ျဖတ္သန္းေနရတာ… အခုနက ဖတ္ေနတဲ့ က်ဳပ္အေမ့ဆီ ေရးတဲ့စာလည္း ပို႕ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္လို႕ ျပန္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေနမိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ရွိေနျပီေပါ့ဗ်… က်ဳပ္တို႕မွာ ဘာျဖစ္ရင္ ဘယ္သြားရမယ္မွန္းလည္း မသိ၊ ဘယ္အရပ္မွာ ဘာရွိမွန္းလည္း ေသခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဘယ္သူက ကယ္မွာလဲ၊ ဘယ္သူက ဝါးကူထိုးမွာလည္း ခြဲျခားမရတဲ့ အေနအထားမွာ အသက္ရခြင့္ရေနေသးတာ ဘုရားေက်းဇူးပဲ..အခု က်ဳပ္ဘာကို ဆုုေတာင္းမိလဲသိလား.. က်ဳပ္ေလ.. ဘယ္လို အေနအထားနဲ႕ ျဖစ္ျဖစ္ပါ…. အေမရွိတဲ့ ရြာေလးဆီ ေရာက္ေအာင္ျပန္ခြင့္ေလးပဲ ရခ်င္ေနမိတယ္ဗ်ာ…….
Actor Nyein Chan Kyaw
No comments:
Post a Comment