ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ရွာပုံေတာ္

ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တစ္ေခတ္တြင္ တစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့ျခင္းမွာ သူသည္ သာမန္ေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ဘဲ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ leader of leaders ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။


အခ်ဳိ႕ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ သူ႔ထက္ေတာ္မည္ဟု ထင္ရေသာသူမ်ားအား ေနရာေပးေလ့ မရွိ။ အေၾကာင္းမွာ သူ႔ထက္သာလြန္ ေတာက္ပ သြားမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ လူေတာ္ကို ေနရာမေပးသည့္ အခါ၊ လူေတာ္လွ်င္ ေခ်ာင္ထိုးထားတတ္သည့္ အခါတစ္ခါမဟုတ္ ႏွစ္ခါမဟုတ္ အစဥ္အလာသေဘာ ျဖစ္လာလွ်င္ အဖြဲ႔သားမ်ားက သိလာၿပီး အစြမ္းမျပ၊ မႀကိဳးစားေတာ့ေခ်။ အစြမ္းျပ ႀကိဳးစားပါက လမ္းေဘးေရာက္မည္ကို သိလာေသာေၾကာင့္ မိမိအရည္အခ်င္းကို ထုတ္မျပေတာ့ဘဲ လွ်ဳိထားတတ္ၾကသည္။

သို႔ျဖင့္ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းတြင္ “မလုပ္၊ မ႐ႈပ္၊ မျပဳတ္” စိတ္ထား မင္းမူလာေတာ့သည္။ လွ်ိဳထားသည္မွာ ၾကာလာသည့္အခါ တကယ့္ အေရးအေၾကာင္းတြင္ပင္ အရည္အခ်င္းကို မထုတ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထိုသုိ႔ေသာ ခပ္ခ်ာခ်ာ အဖြဲ႕သားမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ အဖြဲ႔အစည္း သည္ ရည္မွန္းခ်က္ ေရာက္မည္မဟုတ္။ အခက္အခဲမ်ားကို ရင္ဆိုင္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးမ်ား ေအာက္လူကို ေနရာ မေပးျခင္း၊ ေတာ္သူႏွင့္ လက္တြဲ မလုပ္ရဲျခင္းမွာ သူတို႔၏ အရည္အခ်င္းကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သံသယ ဝင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ အဖြဲ႕အစည္း၏ ရည္မွန္းခ်က္ထက္ သူ၏ ပုဂၢလိက ရည္မွန္းခ်က္ကို ဦးစားေပးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ အဖြဲ႕အစည္း၏ ရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္ေစလုိသူသည္ ထိုရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္မည့္ ပုဂိၢဳလ္မ်ား အဖြဲ႕တြင္း ေရာက္လာေရး၊ အဖြဲ႕တြင္းတြင္ အစြမ္းျပခြင့္ကို အၿမဲေပးလိုသူ ျဖစ္သည္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးမွာမူ အဖြဲ႕အစည္း ညံ့သြား၊ မသြားကို စိတ္မဝင္စားဘဲ မိမိေခါင္းေဆာင္ေနရာ မလႈပ္ေရးကိုသာ ဦးစားေပး စဥ္းစားေသာေၾကာင့္ “ေတာ္သူ” ကို မလုိလားျခင္း ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာမူ ထိုသို႔ေသာသူ မဟုတ္ဘဲ “ လူေတာ္ကိုခ်စ္” သူျဖစ္သည္။ သူသည္ သူ၏ အဖြဲ႕ကို “ေက်ာ္စြာ” မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းလိုသူ ျဖစ္သည္။ ယခင္က ရန္သူျဖစ္ခဲ့ေသာ သူမ်ားကို လက္တြဲရန္ ဖိတ္ေခၚသည္။ အဖြဲ႔တြင္းတြင္ ေနရာေကာင္းမ်ား ေပးသည္။ မိမိႏွင့္ လတ္တေလာ ၿပိဳင္ဘက္မ်ားကိုလည္း အဖြဲ႕တြင္းတြင္ ေနရာေပးသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ႏုိင္ငံ့အက်ိဳးႏွင့္ လုံးဝဖီလာ ဆန္႔က်င္ လာမွသာ ရင္နာနာႏွင့္ ေက်ာခိုင္းခဲ့ရသည္ကို ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအား ဖဆပလအဖြဲ႕တြင္းမွ ထုတ္ပစ္ခဲ့ျခင္း ဥပမာတြင္ ေတြ႔ရသည္။

သူသည္ လူေတာ္ကို မေၾကာက္ျခင္းမွာ သူကိုယ္တုိင္လည္း လူေတာ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ယုံၾကည္ခ်က္ ရွိသည္။ မိမိကိုယ္ကို ယုံၾကည္ေသာသူသည္ မနာလိုဝန္တုိျခင္း နည္းသည္။ ေတာ္ေသာသူအား ေတြ႕ရလွ်င္ စိတ္မသက္မသာ ခံစားရျခင္း နည္းသည္။ ထို႔ျပင္သူသည္ မိမိအေရးထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေသာ Greater Good ျဖစ္သည့္ ႏုိင္ငံအေရးကို ဦးထိပ္ထားသည္။ လူေတာ္မ်ားႏွင့္သာ ႏုိင္ငံ့လြတ္လပ္ေရးကို အရယူႏုိင္မည္ဟု သေဘာေပါက္သူပီပီ စြမ္းေဆာင္ရည္ ျမင့္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လိုစိတ္ ျပင္းသူျဖစ္သည္။

ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္မွသာ လြတ္လပ္ေရးပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္မည္ကို သိသည္။ ခပ္ခ်ာခ်ာမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ေနလွ်င္ မည္သို႔ ေပါက္ေျမာက္အံ့နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ရန္သူျဖစ္ခဲ့ဖူးသူမ်ားႏွင့္ပင္ အတူအလုပ္လုပ္ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕အစည္း၏ ရည္မွန္းခ်က္ကို အဓိက ထားတတ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ထက္သာလွ်င္ သူ႔အထက္က ေခါင္းေဆာင္ လုပ္လိုလုပ္၊ စိတ္မပ်က္ဘဲ က်ရာေနရာက တာဝန္ေက်ေအာင္ ထမ္းေဆာင္သူျဖစ္သည္။ မိမိ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ရမွဟူေသာ စိတ္ထားမ်ိဳးမရွိ၊ မိမိထက္ အဖြဲ႕ကို ဦးစားေပးသူ ျဖစ္ေၾကာင္း ေအာက္ပါ ဥပမာမ်ားက ထင္ထင္ရွားရွား ေဖာ္ျပသည္။

“၁၉၃၅-၃၆ ခုႏွစ္က်ေတာ့လဲ အမႈေဆာင္မ်ားအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခံၾကရတဲ့အခါ ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ဆန္းဟာ အေထြေထ ြအတြင္းေရးမွဴး အေနနဲ႔ အလုပ္ သိပ္လုပ္ျပခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြက သူ႔ရဲ့ ဆက္ဆံမႈကို အားမရေသးတဲ့ အတြက္ သူ႔ရဲ႕စြမ္းရည္ကို ကေလာင္ျဖင့္ျပေစဘို႔ အိုးေဝမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအျဖစ္ တာဝန္ယူေစတယ္။ လုပ္ျပခ်င္တာ မလုပ္ရလို႔ သူစိတ္ေကာက္ သြားသလား၊ မေကာက္ပါဘူး။ ထားတဲ့ေနရာကေန၊ သူ႔စြမ္းရည္ကို ျပၿပီး၊ ေက်ာင္းသား ကိစၥအဝဝကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ သာဆုိရင္ ငါေတာ္ရဲ႕သားနဲ႔ ငါ့ကို ေနရာ မေပးရေကာင္းလားဆိုျပီး စိတ္လုိက္မာန္ပါ ဂြလုပ္မွာဘဲ။” (ေအာင္သန္း၏ ေအာင္ဆန္း၊ ၄၁)

“ျပင္ပ ေက်ာင္းသားႀကီး တစ္ေယာက္ကို ဥကၠဌ၊ သူ႔ကို ဒုတိယဥကၠဌ ေနရာမွာထားၿပီး ေဆာင္ရြက္ၾကေစတယ္။ ဒီလိုလုပ္ရင္လဲ သူဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္ကြက္ျခင္း၊ မင္းသားႀကီး မလုပ္ရလို႔ ပတ္မႀကီးကို ထိုးေဖာက္မယ္ေဟ့ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးမထားဘဲ သေဘာထားႀကီးစြာ ၾကည္ျဖဴစြာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား စီစဥ္ေပးတဲ့အတိုင္း စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ျပျပန္ပါတယ္။” ( ၄၂။ ေအာင္သန္း၏ ေအာင္ဆန္း)

မူလက သူသည္ ေခါင္းေဆာင္ငယ္မ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ အခန္းက႑သည္ ျမင့္မားသည္ထက္ ျမင့္မားလာခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဂိုဏ္းဂ႑ေပါင္းစုံ ဖြဲ႕စည္းပါဝင္ေသာ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း Burma Freedom Bloc တြင္ နန္းရင္းဝန္ေဟာင္း ေဒါက္တာဘေမာ္က ဥကၠ႒ျဖစ္စဥ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ႏွင့္အတူ ဘီအိုင္ေအဖြဲ႕ကာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းသို႔ ဝင္လာအျပီး သူ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္အဆင့္သို႔ တက္လွမ္းလာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္အထြက္၊ အဂၤလိပ္အဝင္တြင္မူ သူ၏ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ေနရာမွာ ပိုမို ပီျပင္လာခဲ့ကာ သူ႔ထက္ ဝါႀကီးေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားပင္ သူ၏ လက္ေထာက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားေနရာကို လက္ခံယူလာၾကသည္။

ထိုစဥ္က ထိပ္တန္း ေခါင္းေဆာင္မ်ား စာရင္းကိုၾကည့္ပါ။ သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္သိန္းေဖ( သိန္းေဖျမင့္)၊ ေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဗေဆြ၊ သခင္စိုး၊ သခင္ျမ၊ ဦးဘေဖ အားလုံး သူႏွင့္ ရြယ္တူတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သူ႔ထက္ ဝါမ်ားစြာရင့္ သူမ်ားလည္း ပါရွိသည္။ ဥပမာ ကိုႏု (ေနာင္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု)သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကိုၾကီးႏုဟု ေခၚရသူျဖစ္သည္။ ၁၉၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားေသာေၾကာင့္ ၁၉၁၅ ဖြား ကိုေအာင္ဆန္းထက္ ၈ ႏွစ္ ႀကီးေပသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အဆိုပါ ေခါင္းေဆာင္တကာတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ leader of leaders ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူသည္ ထုိေနရာကို အလြယ္တကူရခဲ့ျခင္း မဟုတ္၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး ထိုက္တန္ေသာေၾကာင့္သာ ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

လူေတာ္ကို မေၾကာက္သည့္၊ လူေတာ္တို႔ကို စုစည္းထားႏုိင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏုိင္ခဲ့သည့္ တစ္ေခတ္တစ္ေယာက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။