Written by ၀င္းၿငိမ္း
အလွည့္က် ေတြ႔ဆံု ေပးေနရာမွာ ဒီလ
ေတြ႔ဆံုေပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အႏုပညာရွင္ကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ ဒါ႐ိုက္တာ၊
စာေရးဆရာ ေမာင္၀ဏၰပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ေမာင္၀ဏၰကို ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးတဲ့
ေနရာမွာ စာေပေရးရာ ကိစၥမ်ားသာ မက ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္
တခ်ဳိ႕ကိုပါ ထည့္သြင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။
ဆရာဦးသာဓုနဲ႔ ေဒၚခင္ညိဳတို႔ရဲ႕ သားႀကီးၾသရသ
ဆရာေမာင္၀ဏၰကို ပရိသတ္မ်ား စၿပီး သိခဲ့ၾကတာက ကတ္ၱီပါ ဖိနပ္စီး
ေရႊထီးေဆာင္း ႐ုပ္ရွင္ကား ဒါ႐ိုက္တာ အျဖစ္နဲ႔ပါ။ ဒီကားမွာ သူ႔တင္ျပမႈ
အႏုပညာပိုင္း ဆိုင္ရာေတြ ဆန္းသစ္မႈေၾကာင့္ ေက်နပ္ အားရခဲ့ၾကတယ္။ ပရိသတ္
ေက်နပ္သလို ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း အသိအမွတ္ ျပဳၿပီး ပထမဆံုး ဒါ႐ိုက္တာ
အျဖစ္႐ိုက္တဲ့ ဒီကားမွာပဲ အေကာင္းဆံုး ဒါ႐ိုက္တာ ေရႊစင္ဆုကို
ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ ေမာင္၀ဏၰဟာ ႐ုပ္ရွင္နယ္မွာ ေအာင္ျမင္သလို စာေပနယ္မွာလည္း ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ပါပဲ။
ပထမ အခ်က္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ဆရာ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္အရြယ္က စၿပီး စာေပကို စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္ ဆိုတာက စလိုက္ရေအာင္…။
ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ပေဒသာ မဂၢဇင္းတို႔၊ စာသဘင္စာအုပ္တို႔ လုပ္ထားေတာ့ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေရးဆရာ အ၀င္အထြက္ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဦးေအာင္လင္း၊ ဦးေလးေသာ္တာေဆြ၊ ဦးတင့္တယ္၊ ဦးေလးဘုန္းျမင့္၊ ဦးေလးကိုတင္ေအာင္ (ဗန္းေမာ္)တို႔ေပါ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာအုပ္ပံုၾကားမွာ ႀကီးရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ဆက္စပ္မႈ ရွိေနတာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ စာစဖတ္တဲ့ အရြယ္မွာ ပထမဦးဆံုး ကၽြန္ေတာ္ စဖတ္တာက အေဖ့ ၀တၳဳေတြေပါ့။ ေနာက္ စာသဘင္က ထုတ္တဲ့ ဦးေလး ကိုတင္ေအာင္ ၀တၳဳေတြ၊ ဦးဘုန္းျမင့္ ၀တၳဳေတြ ဖတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း တျခား ၀တၳဳေတြပါ ဖတ္လာတယ္။
အဲဒီတုန္းက ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာ တေစၦ ၀တၳဳေတြ ေခတ္စားေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ ၀တၳဳေတြကို စိတ္မ၀င္စားဘူး။ အဲဒီလို တေစၦ ၀တၳဳေတြ သိပ္ေခတ္စား ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားရည္ ၀ေနၿပီ ဆိုရမလားဘဲ။ စာေပ ေလာကထဲမွာ ရွိတဲ့ အဲဒီ အခ်ိန္က အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဦးတင့္တယ္တို႔၊ ဦးေသာ္တာေဆြတို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ သူတို႔ခ်င္း ေျပာေနတဲ့ စကားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာေပ စိတ္၀င္စားေစတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ရွိေနတယ္။ ဒါကၽြန္ေတာ္ စာေပကို စိတ္၀င္စားေစတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္၌ကလည္း ၀တၳဳေတြ ဖတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေရးခ်င္စိတ္ ရွိလာတယ္။ ဒါက အရွင္းကေလးပါ။ ၀တၳဳဖတ္တဲ့ သူတိုင္းဟာ အခြင့္အေရး ရရင္ ေရးျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာကေတာ့ အေဖ စာအုပ္တိုက္ လုပ္ေနတုန္းက စာေရးဖို႔ အခြင့္အလမ္း မရခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသးတာကိုး။ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း အဲဒီလိုပါပဲ။ အေဖ့ လုပ္ငန္းေတြ ၾကည့္ၿပီး နားရည္၊ မ်က္စိရည္၀ သြားတာပဲ ရွိတယ္။ လုပ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း မရခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ စာ စေရးျဖစ္တာကေတာ့ ရန္ကုန္၀ိဇၨာ-သိပၸံ တကၠသိုလ္က “အေတြး အေခၚမဂၢဇင္း”မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တက္ေနတဲ့ ဒႆနိက ေဗဒဌာနက ထုတ္တာပါ။ ၁၉၆၈-၆၉ ေလာက္က ထုတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စေရးျဖစ္ သြားတယ္။ နာမည္က ကားလမ္းေဘးက ဆိုင္းဘုတ္ကေလးပါ။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ ပထမဦးဆံုး ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပျခင္း ခံရတဲ့ စာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႐ႈေထာင့္တို႔၊ ျပည္သူ႔ၾကယ္၊ မိုးေ၀၊ ႐ႈမ၀ စတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးတယ္။ ႐ႈမ၀မွာ အေရး မ်ားပါတယ္။ ၀တၳဳ အေနနဲ႔ ပထမဆံုး ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ၀တၳဳကေတာ့ ႐ႈမ၀မွာ ပါတဲ့ ေလထဲက အိပ္မက္ကေလး။ ၁၉၇၄-၇၅ ေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ ရင္းတန္းလန္းက ေရးတာပါပဲ။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရင္း ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႔ ေရးလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာရေကာင္းေစ၊ စာေရးတဲ့ အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ရေကာင္းေစရယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာရင္ ခ်ေရးလိုက္ ၿပီး မဂၢဇင္းတိုက္ ပို႔လိုက္တာပါပဲ။
ဒီလိုဆို ဆရာ စာေရးတာနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္တာ ဆိုရင္ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္တာက အရင္ေပါ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္ညႊန္း ေရးတာေတာ့ ရွိခဲ့တယ္ဗ်။ သိုင္းသမား ဇာတ္ညႊန္း ေရးခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒါၿပီးမွ ကား႐ိုက္တာပါ။
ဆရာက ၀တၳဳတိုေတြလည္း ေရးတယ္။ ၀တၳဳရွည္၊ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ လည္း ေရးတယ္ဆိုေတာ့ စာေရးဖို႔ စိတ္အား ထက္သန္ ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြ အတြက္ ၀တၳဳတိုနဲ႔ ၀တၳဳရွည္ ျခားနား ခ်က္ ဘယ္လိုရွိတယ္၊ ဇာတ္အိမ္ ဘယ္လို တည္ေဆာက္ယူတယ္၊ ဇာတ္ေကာင္ စ႐ိုက္ေတြကို ဘယ္လိုပံုေဖာ္တယ္ဆို တာေလးေတြ ရွင္းျပ ေစခ်င္ပါတယ္။
၀တၳဳတိုကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးတာက ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေစေတာ့ရယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ လမ္းသြားရင္း ေတြ႔တာေတြ၊ အိမ္မွာေနရင္း ျဖစ္တာေလးေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခား လူတစ္ေယာက္က ေျပာျပတဲ့ သူ႔အျဖစ္ အပ်က္ကေလးေတြကို စိတ္၀င္စားသြားတဲ့ အခါမွာ အဲဒီ အခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး ေတြးစရာ ကေလးေတြ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီ အေတြးေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္အိမ္ဇာတ္ကြက္ အ၀င္ မစဥ္းစားဘူး။
အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ရ၊ ၾကံဳရ၊ ျမင္ရ၊ ၾကားရတဲ့ အတိုင္း ေရးပစ္ လိုက္တာပဲ။ ဒါ စာ ေရးတဲ့ အတတ္ပညာ အရ ေခၚမွာေပါ့ေလ။ ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္ တမင္တကာ ေလ့လာ ထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေရးရင္းနဲ႔ တတ္လာရတဲ့ အတတ္ပညာ တစ္ရပ္ပါ။
ေရးရင္းနဲ႔ ဘာေတြ႔ လာသလဲ ဆိုေတာ့ ၀တၳဳတိုမွာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေရးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးတဲ့ အေတြး တစ္ခုကို တင္ျပ လိုက္တာပဲ။ အမ်ား အားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထားတဲ့ အေတြးက ေကာင္းပါတယ္၊ ဒီလိုမ်ဳိး ေတြးၾကပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ ေျပာဖို႔လည္း မလိုဘူး ထင္တယ္။ ၀တၳဳ တိုကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ ေရးတယ္။
မဂၢဇင္း ၀တၳဳရွည္ က်ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ေတြ႔ရ၊ ျမင္ရ၊ ၾကံဳရ၊ ၾကားရတာ ေတြကို ဖတ္လို႔ေကာင္းမယ္ ထင္တာေတြကို ေရးလိုက္တာပဲ။ ဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးကို ထည့္ၿပီး ေရးလိုက္တယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ မဂၢဇင္း ၀တၳဳရွည္နဲ႔ ၀တၳဳတိုက သိပ္ၿပီး မျခားနားပါဘူး။
လံုးခ်င္း ၀တၳဳက်ေတာ့ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို ပထမ စဥ္းစားတယ္။ ဒီ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို ေရးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႔အၾကံဳ အရဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းက ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္။ ပထမ ပံုစံခ်ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းအတိုင္း မျဖစ္ေတာ့တာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးရင္းနဲ႔ကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အသက္ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသိရ ခက္ခဲတဲ့၊ အင္မတန္ နက္နဲတဲ့ ပါးပါးလႊာလႊာ ၀ိညာဥ္ တစ္ခုေတာ့ ၀င္လာတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ (တျခားလူ ေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။) ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ တကယ့္ လူတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညီတစ္ေယာက္၊ ညီမတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ဦးေလးတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ သားသမီး တစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တရင္းတႏွီး ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္လာေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္ေကာင္ကို ဖန္တီးတဲ့ ေနရာမွာ အျပင္က လူေတြ စ႐ိုက္ကို ေပါင္းထား တဲ့ပံုစံ ဖန္တီးထားတယ္။ အျပင္ကလူ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ မတူဘူးေပါ့။ ဥပမာ ကို၀င္းၿငိမ္းကို ေတြ႔ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကို၀င္းၿငိမ္း စ႐ိုက္မ်ဳိး ဖန္တီးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကို၀င္းၿငိမ္းလို စ႐ိုက္မ်ဳိး ရွိတဲ့လူ သံုး ေလးငါးေယာက္ကို ေပါင္းစပ္ ဖန္တီးလိုက္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္က ကို၀င္းၿငိမ္းနဲ႔လည္း မတူဘူး။ ကို၀င္းၿငိမ္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ တူတဲ့ အျခား လူေတြနဲ႔လည္း မတူပါဘူး။ သူက တျခားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဇာတ္ေကာင္က အျပင္မွာ တကယ္ရွိလား ဆိုရင္ မရွိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ သိပ္ခ်မ္းသာသြားၿပီးေတာ့ ပထမ ဇာတ္လမ္း ဆင္ထားတုန္းကေတာ့ ဒီလူက အငယ္ေတြ ဘာေတြယူ၊ အႀကီးနဲ႔ အငယ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္၊ ဘာညာ ဇာတ္လမ္းဆင္ထားတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ ျဖစ္လာတဲ့ အခါ က်ေတာ့ အဲဒီဇာတ္ေကာင္က ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့ အလုပ္ကို တကယ္ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမ စဥ္းစားထားတုန္းက သူ႔ကို ခ်မ္းသာေစမယ္လို႔ စဥ္းစားထား ေပမယ့္ တကယ္ ေရးတဲ့အခါမွာ သူက ခ်မ္းသာခ်င္မွ ခ်မ္းသာမယ့္သူ ျဖစ္လာတယ္။
စီးပြားေရး သမားတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေရးေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ပိုက္ဆံကိုပဲ အာသာငမ္းငမ္း ရွာေနတဲ့ စီးပြားေရးသမား ပံုစံ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ ေနပံုထိုင္ပံု စ႐ိုက္ေတြကို ဖမ္းၿပီးေရးတယ္။ ဒီလို ဇာတ္ေကာင္မ်ဳိး က်ေတာ့ အက်င့္စာရိတၱက အစ ကၽြန္ေတာ္ထိန္းလို႔ မရေအာင္ ေဖာက္ျပန္ခ်င္ ေဖာက္ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မင္း ဒီဟာေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ေျပာေနတုန္းမွာပဲ သူက လုပ္ခ်င္ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္ ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္လက္က ေရးမိၿပီးသား ျဖစ္သြားတာကို ေျပာတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးသူ အေနနဲ႔ ေစာင့္ထိန္းသင့္တဲ့ သီလဆိုတာ ရွိတယ္။ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္က လူမႈေရး အားျဖင့္ေရာ၊ အက်င့္စာရိတၱ အားျဖင့္ေရာ ေဖာက္ျပန္သြားၿပီ ဆိုရင္ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၀တၳဳထဲမွာ ေဖာ္ျပဖို႔ သင့္၊ မသင့္ စဥ္းစားရတယ္။ တစ္ခါတေလလည္း မရဘူးကြာ ဆိုၿပီး အတင္းကို ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ကို ျပန္ထိန္းရတာ ရွိတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္ဆင္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္၊ ဇာတ္အိမ္ တည္ေဆာက္ပံု၊ လံုးခ်င္း၀တၳဳနဲ႔ ၀တၳဳရွည္၊ ၀တၳဳတိုတို႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ေတြပါပဲ။
လံုးခ်င္း ၀တၳဳကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နည္းနည္း အခက္အခဲ ရွိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ လံုးခ်င္း ၀တၳဳမွာ စာဖတ္ ပရိသတ္ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေရွ႔ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ ဆိုတာ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ရတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အဲဒါမ်ဳိးက စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာမ်ဳိးနဲ႔ နည္းနည္း ကဲၿပီးေတာ့ ေရးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လံုးခ်င္း၀တၳဳ ေရးရတာဟာ ၀တၳဳတို ေရးရတာေလာက္ မလြတ္လပ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ဆိုတာက ေရးရင္ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ ဘယ္ေနရာမွာ ဆံုးသြားသလဲ ဆိုေတာ့ ေရးၿပီးသားကို ျပန္ဖတ္၊ ေက်နပ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ လက္မွတ္ ထိုးလိုက္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ ၿပီးသြားၿပီ။
အဲဒါကို မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာစားပြဲ သြားပို႔၊ အယ္ဒီတာက မႀကိဳက္ဘူးကြာ ပယ္တယ္ ဆိုရင္လည္း ပယ္ေပါ့။ ဒီတိုက္က မႀကိဳက္လို႔ ပယ္ရင္ ေနာက္တစ္တိုက္ သြားပို႔မွာပဲ။ ေနာက္တစ္တိုက္က မႀကိဳက္ရင္လည္း ေနာက္တစ္တိုက္ေပါ့။ ဒီလို မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ ေလွ်ာက္ပို႔လို႔ အားလံုးက မႀကိဳက္ဘူးဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္က ေရးဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ေရးၿပီးလို႔ လက္မွတ္ ထိုးၿပီးရင္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္တယ္ဗ်။ မဂၢဇင္းထဲမွာ ပါတာတို႔၊ မပါတာတို႔ သိပ္ၿပီး စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။
လံုးခ်င္းက်ေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္း တြက္လာရတယ္။ ပရိသတ္ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ တြက္လာရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီမွာ အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေဖာ္ျပသင့္တာ၊ မေဖာ္ျပသင့္တာေတြကို တည္းျဖတ္ ေပးမယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ တည္းျဖတ္ရတယ္။ အဲဒါ ပင္ပန္းတယ္။ ခုနက ေျပာတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥတို႔၊ အယူအဆေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥတို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုပဲ တည္းျဖတ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လံုးခ်င္း ၀တၳဳပဲ ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ေရးခ်င္တိုင္း ေရးေနလို႔ မရဘူး။ ပရိသတ္က လက္ခံပါ့မလား၊ လက္မခံဘူးလား၊ ၀တၳဳထဲမွာ ပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ စ႐ိုက္ေတြက ပ်က္ေနရင္ အတုယူ မွားစရာေတြ ျဖစ္ေနမလား စသျဖင့္ စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ၀င္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လံုးခ်င္း ေရးရတာ ပင္ပန္းတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခက္တာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႔အၾကံဳ အရဆိုရင္ ၀တၳဳတိုက ပိုခက္တယ္။ ၀တၳဳတိုက်ေတာ့ စာလံုး ေရြးတာက အစ စကားလံုး က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို စာမ်က္ႏွာ ေလးငါး ေျခာက္မ်က္ႏွာ အတြင္းမွာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထိေရာက္ေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဇာတ္ကြက္ တစ္ကြက္တည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာတဲ့ဇာတ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
၀တၳဳတိုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ စကား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထားတဲ့ အေတြးအေခၚကို စာလံုး သိပ္သိပ္သည္းသည္း က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႔ ေရးႏိုင္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါကေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ဟိုဟာကေတာ့ ေကာင္းတယ္ဗ်လို႔ ေျပာေနဖို႔ မလိုဘူး။ တင္ျပေနဖို႔ မလိုဘူး။ ဒီဟာေကာင္းတယ္ ဆိုၿပီး စာဖတ္ ပရိသတ္ကို ဇြတ္အတင္း တင္ျပေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ စာဖတ္ ပရိသတ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ပိုၿပီး စာဖတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စာေရးဖို႔ အတြက္ စာဖတ္ရတာ ရွိတယ္။ စာေရးဖို႔ အတြက္ လူေတြနဲ႔ လိုက္ေတြ႔ရတာ ရွိတယ္။ စာေရးဖို႔အတြက္ ေလွ်ာက္သြား ေနရတာ ရွိတယ္။
အဲဒီေတာ့ စာဖတ္ခ်ိန္ ဆိုတာ သိပ္မရွိဘူး။ အခ်ိန္ မရွိေတာ့ စာဖတ္အားခ်င္း ယွဥ္ရင္ စာဖတ္ ပရိသတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ အမ်ားႀကီး မ်ားပါတယ္။ အသိၪဏ္ အားျဖင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ပိုၿပီး ရွိႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀တၳဳတိုေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေတြးအေခၚ တစ္ခုကို တင္ျပၿပီး မွန္တယ္၊ မွားတယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ မေပးေတာ့ဘူး။ ၀တၳဳတိုနဲ႔ ၀တၳဳရွည္ ျခားနားခ်က္ကေတာ့ ဒါပါပဲ။
ဆရာ့ ၀တၳဳတိုကေလးေတြမွာ ခုေျပာခဲ့သလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မပါဘဲ သေဘာထား တင္ျပ႐ံုသက္သက္ ေရးခဲ့တာေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္ လို႔ေတာ့ ဆရာ့ သေဘာထားကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။ ႐ႈမ၀ မဂၢဇင္းမွာ ဆရာ ေရးခဲ့တဲ့ “တံခါးကေလး”ဆိုတဲ့၀တၳဳတိုမွာ ဒီေန႔ ေခတ္ပညာတတ္ အိမ္ေထာင္ စုေတြမွာ က်င့္သံုး ေနၾကတဲ့ Family Planning (မိသားစုစီမံခ်က္)နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တင္ျပထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီမိသားစုမွာ ကေလး ဘယ္ႏွေယာက္ပဲ ယူမယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ျခားမယ္ စသျဖင့္ ကိုယ့္စီမံခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ပိုင္းျခား ကန္႔သတ္ၾကတယ္။ အဲဒါကို အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ့ အေနနဲ႔ ဘယ္လို သေဘာ ရပါသလဲ။
ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေနမႈ စနစ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ေျပာရခက္ပါတယ္။ အဲဒီ မိသားစု စီမံခ်က္ကို က်င့္သံုးတဲ့ သူေတြ အမ်ားစုက လူခ်မ္းသာေတြ၊ ပညာတတ္ေတြ၊ တကၠသိုလ္ ဘြဲ႔ရ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ မ်ားပါတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ကို ဘယ္လို ျပဳစုမယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ျပဳစုမယ္၊ ကေလး ဘယ္ႏွေယာက္ပဲ ျပဳစုႏိုင္ဖို႔ အရည္အခ်င္း ရွိတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွာႏိုင္ ေဖြႏိုင္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကေလး သံုးေယာက္ပဲ ယူၾကပါစို႔ ဆိုၿပီး ကေလး သံုးေယာက္ပဲ ယူတယ္။ အဲဒီကေလး သံုးေယာက္ကိုပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုၾကတယ္။ ဒါက ခုနက မိသားစု စီမံခ်က္ထားတဲ့ လူေတြဘက္က ေတြးတာ။
တကယ္လို႔ အဲဒီ ကိစၥ မစဥ္းစားဘဲနဲ႔ တခ်ဳိ႕အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ဆိုရင္ ဒီလိုပဲ ေမြးလာတာပဲ။ ဒီလိုပဲ ႀကီးလာတာပဲ။ သူတို႔ မိဘမ်ား အေနနဲ႔က ခ်မ္းသာသလား ဆိုေတာ့ မခ်မ္းသာပါဘူး။ ရွိတဲ့ အခါ ရွိတယ္၊ မရွိတဲ့ အခါ မရွိဘူး။ ဒီလိုပဲ မိဘေတြရဲ႕၀တၱရားကို ေက်ပြန္စြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမြးလာခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆပါ။
ဆရာက ၀တၳဳလည္း ေရးတယ္၊ ႐ုပ္ရွင္လည္း ႐ိုက္တယ္။ အႏုပညာ ေလာက ႏွစ္ခုမွာ က်င္လည္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာက ၀တၳဳ ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာ ရွိသလား။ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရင္းေကာ ၀တၳဳ ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာဖူးသလား။ ေရး ေကာ ေရးခဲ့ဖူးသလား ဆိုတာပါပဲ။
႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္တာနဲ႔ ၀တၳဳ ေရးတာနဲ႔က ဆက္စပ္ ေနပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တဲ့ အခါ ဇာတ္ညႊန္း ေရးရပါတယ္။ ဇာတ္ညႊန္း ေရးတာလည္း စာေရးတာပဲေပါ့။ ႐ုပ္ရွင္မွာက ႐ုပ္ရွင္ အတတ္ပညာ ရွိတယ္။ စာေရးတဲ့ ေနရာမွာ စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာ ရွိတယ္။ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု မတူဘူး ဆိုေပမယ့္ အေျခခံ အားျဖင့္ေတာ့ အႏုပညာ ပစၥည္း တစ္ခုကို ထုတ္တဲ့ အေျခခံပါပဲ။ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရင္းရဲ႕ ႐ိုက္ ကြင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရရင္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို စာေရး လိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဆိုတဲ့စိတ္မ်ဳိး ေပၚပါတယ္။ ၀တၳဳ ေရးရင္းနဲ႔လည္း ဒီဇာတ္ကြက္ ကေလးကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ လိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္ကူးေပၚ ပါတယ္။
ဆရာ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေတြထဲမွာ ေမာင္စိန္ေသာင္းနဲ႔ မႏွင္းရည္ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ ပင္တိုင္ထား ေရးတာ ေတြ႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဇာတ္လမ္း တခ်ဳိ႕က တစ္ပုဒ္နဲ႔ တစ္ပုဒ္ ဆက္ေနတာလည္း ရွိတယ္။ ဥပမာ ခုနက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ “တံခါး ကေလး”နဲ႔ “ႏွလံုးေရာဂါ” ဆိုရင္ ႏွစ္ပုဒ္ ဆက္စပ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီဇာတ္ ေကာင္ေတြပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြဟာ ဆရာ့ကိုယ္ေတြ႕ေတြကို ေရးတာလား”
ကိုယ္ေတြ႔ ဇာတ္လမ္း မ်ားပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ႔ အခ်က္အလက္နဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ ထားတာေပါ့။ ကိုယ္ေတြ႔ ဆိုေပမယ့္ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို ေမာင္စိန္ေသာင္း ဆိုၿပီး ေရးတာလည္း ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ဟာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္အပ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႔အျဖစ္ အပ်က္ေလးေတြ ေျပာျပတာကို ေရးထားတာပါ။ သူတို႔ ေျပာျပတာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္စား၀င္ ခံစား ၾကည့္ၿပီး ေမာင္စိန္ေသာင္း ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ ေရးတာပါ။
ဆရာ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ့္၀တၳဳကို ျပန္႐ိုက္တာ ရွိသလို သူမ်ား ၀တၳဳေတြ ႐ိုက္ရတာလည္း ရွိတယ္။ ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ကို ႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းတဲ့ ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕၀တၳဳေတြ ပ်က္စီး သြားၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘယ္လို အခက္အခဲ ေတြေၾကာင့္ပါလဲ။
တခ်ဳိ႔ ၀တၳဳေတြက တမင္႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ေကာင္းေအာင္ တမင္တကာ ဖန္တီးၿပီး ေရးထားတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြကေတာ့ ၀တၳဳ ဖတ္ရင္းနဲ႔ကို သိသာပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ ၀တၳဳက်ေတာ့ ဒီ၀တၳဳကို ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရေကာင္းေစလို႔ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ စာေရးဆရာေတြ ဒီလိုပဲ ေရးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတဲ့ အခါမွာလည္း ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ဖို႔လို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး မေရးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳကို ၀တၳဳပံုစံပဲ ေရးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဒီ၀တၳဳဟာ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ထင္ျမင္လာရင္ ႐ိုက္လိုက္တာပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀ေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ ထားရမယ္ ထင္တယ္။ ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀က ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း အရင္ ေရးခဲ့ၿပီးမွ ဒီဇာတ္ကို ၀တၳဳ ျပန္လုပ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္က လံုးခ်င္း၀တၳဳ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေရးေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူး မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေစာေစာက ကို၀င္းၿငိမ္း ေမးခဲ့သလိုပဲ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရင္း စာေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႔ ေရးခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳေတြထဲက ဒါေလးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ ေရးခဲ့တာေတြ မဟုတ္ေတာ့ ႐ိုက္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြပါ။
ဒီလိုပဲ တျခား ဆရာေတြရဲ႔ ၀တၳဳေတြထဲက ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ၀တၳဳထဲက အဲဒီဆရာ ေျပာခ်င္တဲ့ အဓိက အခ်က္ကို အရင္ရွာတယ္။ ၀တၳဳထဲမွာ သူေျပာခ်င္ တာေလးေတြ ပါမယ္။ ဒီဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးအေခၚကို သိႏိုင္ဖို႔ရာ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္မယ့္ ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္တည္းကို ဖတ္တာထက္ သူေရးခဲ့တဲ့ တျခား၀တၳဳ ေလးငါးပုဒ္ေလာက္ ဖတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဖတ္လိုက္တဲ့ အခါမွာ သူ႔အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚကို ရိပ္မိ လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ အခါက်ေတာ့ ဒီစာေရးဆရာ ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာ ေရာက္ ေအာင္ ႐ုပ္ရွင္ အတတ္ပညာနဲ႔ လုပ္ယူရပါတယ္။ သူ႔မူရင္း မပ်က္စီးရေအာင္ ႐ုပ္ရွင္အတတ္ပညာနဲ႔ ေျပာင္းယူ ရပါတယ္။
႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ညႊန္း တစ္ခုကို ႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ႐ိုက္ရတာနဲ႔ ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ကို ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရတာ မတူပါဘူး။ ၀တၳဳက အတြင္းစိတ္ကို ေဖာ္ေရးတယ္။ ေရးေကာင္း ေရးႏိုင္တယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း သာမန္ ကာလွ်ံကာ ေလာက္ပဲ ေရးၿပီး စာဖတ္သူက ေတြးယူရေလာက္ေအာင္ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း ေပၚေပၚထင္ထင္ ေရးျပထားတာ ရွိတယ္။ အရွင္းဆံုးဥပမာကေတာ့ဗ်ာ ဥပမာ-“သူ႔ရင္ထဲ၌ ငိုေနသည္” ဒါမွမဟုတ္ “သူ႔ရင္ထဲ၌ စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာ ျဖစ္ေနသည္” စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ စာနဲ႔ေရးလိုက္မယ္၊ အဲဒါကို ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရင္ ျပရတာ ခက္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ငိုေနတာ ကို မ်က္ႏွာနဲ႔ ျပမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခား အတတ္ပညာနည္း တစ္ခုခုနဲ႔ ျပမလား။ အဲဒီလို ေပၚလာေအာင္ ႐ုပ္ရွင္ ပညာရွင္က အတတ္ပညာ ဘက္မွာ ကၽြမ္းဖို႔ လိုပါတယ္။
၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး ဒီ၀တၳဳက ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္လို႔ ေကာင္းမွာပဲ၊ ဇာတ္လမ္းေလးက ဖတ္လိုက္ရတာ သိပ္လြမ္းစရာ ေကာင္းတာပဲ၊ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီအတိုင္း သြား႐ိုက္လိုက္ရင္ ၀တၳဳက ႐ုပ္ရွင္ ကူးရာမွာ ညက္ညက္ေညာေညာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ အတတ္ပညာပိုင္း ဆိုင္ရာမွာ မကၽြမ္းက်င္ဘဲ ကူးေျပာင္းလိုက္ရင္၊ ဒီလိုပဲ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ၀တၳဳထဲမွာ ေျပာတဲ့စကားေတြ အတိုင္း ေျပာၿပီး ျပလိုက္ရင္ နဂို ၀တၳဳ ခံစားရသလို ပရိသတ္က ခံစားရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္က စာေရးတာ မဟုတ္ဘူး။ အတတ္ပညာကို သံုးကိုသံုးရမယ္။ ႐ုပ္ရွင္ အတတ္ပညာ သံုးႏိုင္ဖို႔ရာ ကၽြမ္းက်င္ရမယ္။ ဒါမွ စာေရးဆရာ ဆိုလိုတာေတြကို ႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာက ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ မရည္ရြယ္ဘဲ ေရးတယ္ ဆုိေပမယ့္ ဆရာ့ ၀တၳဳေတြ ဖတ္တဲ့ စာဖတ္ ပရိသတ္ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆရာ့စာေတြကို ဖတ္ရင္း ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ လိုက္တယ္လို႔ တြက္မိၾကတဲ့ ၀တၳဳေတြ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ ဆိုရင္ ဆရာ ေရးခဲ့တဲ့ “အရြယ္လြန္” ဆိုရင္ ပရိသတ္က ႐ုပ္ရွင္ကား တစ္ကားလို ခံစားရတယ္။ “အရြယ္လြန္”နဲ႔ စကား စပ္မိလို႔ တစ္ဆက္တည္း ေမးခ်င္တာက ဆရာ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီး ဇာတ္ေကာင္ေတြက “အရြယ္လြန္”ကစၿပီး အသက္ႀကီးႀကီး ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘာျဖစ္ လို႔ပါလဲ။
ကို၀င္းၿငိမ္း ဒီေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမေရွ႔မွာ မေမးတာ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ ဘယ္သူတံုး၊ ဘယ္၀ါတံုးနဲ႔ ႐ႈပ္ကုန္ႏိုင္တယ္။ ဒါက အရွင္းေလးပါဗ်ာ။ ေယာက်္ားေလး ကိုးဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္မွာ သူတို႔ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ား၊ လွတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ားကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ားကေတာ့ ဒီေကာင္ေလးေတြကို ဟဲ့ ေကာင္ေလး ဘာညာနဲ႔ ၿပီးသြားၾကတယ္။ ခ်ာတိတ္ေတြက စိတ္လႈပ္ရွား သြားၾကတယ္။ ဒါေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်ေတာ့ စာေတြ ေရးရတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရတယ္ ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္က စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ ကိစၥ အေရာင္ျပန္ ဟပ္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးတိုင္းမွာ ရွိတယ္။ မိန္းကေလး ေတြမွာလည္း ရွိေကာင္း ရွိမွာေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ ခံ့ခံ့ေခ်ာေခ်ာ ငနဲႀကီးေတြကို ႀကိဳက္တာ ရွိခ်င္ရွိမွာပဲ။ ဒါကေတာ့ မိန္းကေလးေတြ ဘက္ကမို႔ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူးေလ။ ေယာက်္ားေလးေတြ ဘက္ကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အယ္လီဇဘက္ ေတလာ ဆိုတဲ့ ဘိုင္စကုပ္ မင္းသမီး လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကား ေနေတာ့ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္မွာ လွိမ့္ႀကိဳက္တာပဲ။
အဲဒီလို ေရာင္ျပန္ ဟပ္တာေလးေတြကို အရြယ္လြန္မွာ ေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီလို အမ်ဳိးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ဖူးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က မတိမ္းမယိမ္းပါဘဲ။ သိပ္အသက္ႀကီးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးကို ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၆ ႏွစ္သား အရြယ္ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္ေပါ့။ အဲဒီ အရြယ္တုန္းက သေဘာက်ဖူးတာ ရွိတယ္။ ႐ိုး႐ိုးေပါ့ဗ်ာ။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ႀကိဳက္တာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ား ဒီလို ဘ၀မ်ဳိး ေျပာင္းလာခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ အရြယ္လြန္ကို ေရးခဲ့တာပါ။
ခင္ဗ်ား ေမးလို႔ေတာ့ ေျဖလိုက္ၿပီ။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ေလဒီ ျပန္ဖတ္မိရင္ စိတ္မဆိုးေအာင္ေတာ့ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ကေလး ေရးပါဗ်ာ။
ဆရာ ဟိုတစ္ေလာဆီက ေရးတဲ့ “မလွတာ အျပစ္လားကြယ္” လံုးခ်င္း၀တၳဳ အပါးကေလး ထြက္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ၁၂ ေဖာင္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္က ေဖာင္အေရအတြက္လည္း နည္းၿပီး ေရာင္းေစ်းလည္း နည္းတဲ့အတြက္ အရင္တုန္းကလို စာအုပ္ေရာင္းေစ်း နည္းနည္းနဲ႔ စာဖတ္သူေတြ အလြယ္တကူ ၀ယ္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တမင္တကာ ဖန္တီး ထားတာလားလို႔ ေတြးမိတယ္။
႐ိုး႐ိုး ေျပာရရင္ေတာ့ ပထမ အစီအစဥ္က တျခား စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲထုတ္ဖို႔ စာမူေတာင္းလို႔ ေရးေပး လိုက္တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ထုတ္ေ၀သူက စမ္းထုတ္ခ်င္တယ္တဲ့။ တကယ္လို႔မ်ား ခုနက ကို၀င္းၿငိမ္း ေျပာသလို စာအုပ္ပါးပါးနဲ႔ ေစ်းေပါေပါ ေရာင္းႏိုင္လို႔ ရွိရင္ စာေရးသူ အတြက္ေရာ ထုတ္ေ၀သူ အတြက္ပါ နစ္နာမႈလည္း မရွိဘူး။ စာဖတ္ ပရိသတ္ကလည္း လက္ခံမယ္ ဆိုရင္ ဒါမ်ဳိး ဆက္ထုတ္မယ္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထုတ္လိုက္တာပါ။
ဆရာ့ကို ဆရာ့အေဖ ဦးသာဓုက စာေပ၊ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ၾကပ္ သင္ၾကားပို႔ခ် ေပးခဲ့ဖူးတာမ်ား ရွိဖူးလား။
မရွိဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ကိုယ္ႏိႈက္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သူ႔စိတ္ကူး ရွိတာ ေရးတဲ့လူ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးတယ္။ စာေပ ေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေရာ တျခား အယူအဆ ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါ သူ႔အယူအဆကို လိုက္နာ ရမယ္လို႔ မရွိဘူး။ ပညာရပ္ေတြ ကိုလည္း သူက သင္ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တာ ဆိုပါစို႔။ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္တာကို ၾကည့္ေတာ့ ၾကည့္ခိုင္းတယ္။ ၀ါသနာ ပါသလား ေမးတယ္။ ပါရင္ အဲဒီက ႐ုပ္ရွင္ဆရာေတြနဲ႔ တတ္ေအာင္ သင္၊ တတ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေလာင္းရိပ္ မမိေစခ်င္တဲ့ သေဘာလို႔ ထင္တာပဲ။
ဆရာ ၀တၳဳေရးတဲ့ ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လို ၀တၳဳေတြ ေရးခ်င္၊ ႐ိုက္ခ်င္သလဲ။
အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္အရြယ္ အေတြ႔အၾကံဳ အရ ေျပာင္းေျပာင္း သြားမွာပဲ ထင္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စာဖတ္ ပရိသတ္က ကၽြန္ေတာ့္ စာမွာပါတဲ့ အယူအဆ၊ အက်င့္စာရိတၱ ပိုင္းကို သေဘာေပါက္မယ္။ ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳထဲမွာ အရိပ္အေငြ႔ ပါပါ တယ္။ ဒီလိုပဲ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္လ ေလာက္ၾကာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အၾကံဳ အရ ေျပာင္းသြားမွာပဲ။ ႐ုပ္ရွင္ဘက္မွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တရားေသႀကီး ဘ၀ သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးခ်င္ပါတယ္တို႔၊ အခ်စ္ ၀တၳဳေတြ ေရးမယ္လို႔ မသတ္မွတ္ခ်င္ပါဘူး။
အခ်စ္ အေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေရးမယ္လို႔လည္း မရွိပါဘူး။ ႐ုပ္ရွင္မွာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳေပၚ မူတည္ေျပာင္းလဲ သြားပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀ သ႐ုပ္ေဖာ္ ဆိုတာကလည္း အခ်စ္ပဲေရး ေရး၊ စံုေထာက္ပဲ ေရးေရး ဘာေရးေရး လူ႔ဘ၀ရဲ႕သ႐ုပ္ကို ေပၚေအာင္ ေရးႏိုင္ရင္ ဘ၀ သ႐ုပ္ေဖာ္ပဲေပါ့။
ဆရာက ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ စာေပ အႏုပညာ ေလာက ႏွစ္ခုမွာ က်င္လည္ေနတယ္ ဆိုေတာ့ အႏုပညာ ပစၥည္းတစ္ခုကို ဖန္တီး ထုတ္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ဘယ္အခ်က္ဟာ အေရးႀကီးပါသလဲ။
အဓိကကေတာ့ ႐ိုးသားမႈပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေကာင္းတယ္၊ မွန္ တယ္ထင္တဲ့ ကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ္က စၿပီး ယံုၾကည္ရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ လုပ္မယ့္ အလုပ္ အေပၚမွာ ယံုၾကည္ရမယ္။ မွန္တယ္လို႔ ယူဆထားတဲ့ အယူအဆေပၚ မွာလည္း တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တိုင္က မယံုၾကည္ဘဲနဲ႔ ေငြရ႐ံုသက္ သက္ေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူး။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္ပရိသတ္ အေပၚမွာ ႐ိုးသားရမယ္။ ပရိသတ္ကို မလိမ္နဲ႔။ မညာနဲ႔။ ကိုယ္ျမင္တဲ့အျမင္၊ အေတြးကို ႐ုပ္ရွင္အတတ္ပညာနဲ႔ တင္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးက မွန္တယ္၊ မွားတယ္ ဆိုတာကေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ တာ၀န္က ေတြ႔တာ၊ ျမင္တာ၊ ၾကားတာ၊ သိတာကို ႐ိုး႐ိုး သားသား အတတ္ပညာနဲ႔ ပရိသတ္ကို တင္ျပဖို႔ပဲ တာ၀န္ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မ႐ိုးသားတဲ့စိတ္နဲ႔ ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ အႏုပညာ ပစၥည္းဟာ မ႐ိုးသားတဲ့ ပစၥည္း ျဖစ္သြားမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႔အၾကံဳ အရ ရင္ထဲမွာ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြေၾကာင့္ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာရင္ အဲဒီ ေ၀ဒနာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္း ႐ိုး႐ိုးသားသား တင္ျပလိုက္ ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ ေက်ပါတယ္။
ေစတနာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေကာ။
အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ မိုးေ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ ေ၀ဒနာ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။ အဲဒါေလးကို ျပန္ကိုးကား ရရင္ “အႏုပညာ တစ္စံုတစ္ရာကို ဖန္ဆင္း ထုတ္လုပ္ရာ၌ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္သည္ အသက္သြင္းမႈ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္ သြင္းမႈသည္ အတတ္ပညာ မဟုတ္ပါ။ အသက္ သြင္းရာ၌ အတတ္ပညာသည္ အေထာက္အကူ ျပဳေပး႐ံုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္ သြင္းျခင္း၏ မူလ အေၾကာင္းတရားမွာ ရင္တြင္းက ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေစ့ေဆာ္ တုိက္တြန္းမႈ ေစတနာ ျဖစ္ပါသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ သူ႔၌ ရွိေသာ ေ၀ဒနာကို သူတတ္ကၽြမ္းေသာ အတတ္ ပညာျဖင့္ ေဖာ္ျပ လွစ္ျပ လိုက္ပါသည္။ အႏုပညာ ခံစားသူသည္ အႏုပညာရွင္၏ ေ၀ဒနာကို မွ်ေ၀ခံစား ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ခံစား ႏိုင္ေစရန္ အတြက္ အတတ္ပညာသည္ တံတား ကူးေပးပါသည္။
ေ၀ဒနာႏွင့္ ေစတနာ မပါဘဲ ဖန္ဆင္းလိုက္ေသာ အႏုပညာ ပစၥည္းသည္ အသက္ မဲ့ပါသည္။ ခံစားသူကို ကူးစက္ျခင္း မေပးႏိုင္ပါ။ အတတ္ပညာ သက္သက္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းေသာ အႏုပညာသည္ ေပါ့ေနသည္ဟု ထင္ပါသည္” ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ေဆာင္းပါးေရးတဲ့ အခ်ိန္က ၁၉၇၄ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။ အဲဒီ အခ်ိန္က စၿပီး ခုထိ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္လာတဲ့ အလုပ္ အားလံုးဟာ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ ဖန္တီးခဲ့တာပါ။ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာ ခံစားခ်က္ကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၊ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ေျပာျပတဲ့ အခါမွာ နား၀င္ခ်ဳိေအာင္၊ နားခံသာေအာင္ ေျပာျပတတ္ျခင္းဟာ အႏုပညာမွာ ရွိတဲ့ အတတ္ပညာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ႐ိုးသားမႈ လိုအပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္က ညံ့ခ်င္ညံ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ိုး႐ိုးသားသား ညံ့တာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ ယံုၾကည္ခ်က္ပါပဲ။
ဟိုတစ္ေလာက ႐ုပ္ရွင္ ေကာင္စီမွာ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ အရည္အေသြး က်ဆင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္တာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဆရာ့ အေနနဲ႔ေကာ ျမန္မာ ႐ုပ္ရွင္ေတြ အရည္အေသြး က်ဆင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဆင့္အတန္း ျမင့္လာေအာင္ ဘာေတြ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါသလဲ။
အဲဒါက ေတာ္ေတာ္ ခက္တယ္ဗ်။ တခ်ဳိ႕က စက္ေၾကာင့္လို႔ ေျပာတယ္။ စက္ဟာ လူကလုပ္မွ ျဖစ္တာပါ။ စက္ေၾကာင့္လို႔ ပံုခ်လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ မွန္ဘီလူး အေကာင္းစားေတြ မရွိဘူး။ ကရိန္းေတြ မရွိဘူး။ ဟယ္လီ ေကာ္ပတာနဲ႔ မ႐ိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ညံ့ပါတယ္ ဆိုရင္ အဲသလို ေျပာတဲ့လူက ညံ့တာပဲ။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆပါ။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚက တက္႐ိုက္မွ ႐ုပ္ရွင္ျဖစ္မယ္ ဆိုတာ အဓိပၸာယ္ မရွိပါဘူး။ မွန္ဘီလူး ေနာက္ဆံုးေပၚေတြ သံုးႏိုင္မွ ႐ုပ္ရွင္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ အရည္အေသြး ေကာင္းဖို႔ဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္ ပညာရွင္ေတြေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။
စက္ေတြက ဒုတိယ အဆင့္က်မွ အေရး ႀကီးတာပါ။ စက္ေတြ သိပ္စုတ္ျပတ္ ေနလို႔လည္း ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ုပ္ရွင္မွာက စီးပြားေရး အရ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ မ်ားတယ္။ အ႐ႈံး မခံႏိုင္ဘူး။ မျမတ္ခ်င္ရင္ေန။ အ႐ႈံးေတာ့ မခံႏိုင္ၾကဘူး။ အ႐ႈံးခံမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ႐ိုက္ကူး ထုတ္လုပ္သူက မရွိသေလာက္ ပါဘဲ။ ဖလင္ေစ်း၊ မင္းသား၊ မင္းသမီး ေစ်းႀကီးေတာ့ သံုးေလးသိန္းေလာက္ ရင္းရတယ္။ စီးပြားေရး သေဘာေတာ့ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ပါတာပဲ။
႐ုပ္ရွင္ အရည္အေသြး ျမႇင့္ေပးခ်င္လြန္းလို႔ ဆိုၿပီး ဇြတ္လုပ္လို႔လည္း မရဘူး။ ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ဆိုလို႔လည္း မရပါဘူး။ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေငြေနာက္ မလိုက္ၾကဖို႔ပါဘဲ။ ႏိုင္ငံျခားကား တစ္ကားျပရင္ ေနာက္က လိုက္အတု ခိုးၾကတယ္။ သူက လက္တစ္ဖက္ျပတ္ရင္ တို႔က ႏွစ္ဖက္ျပတ္မယ္။ သူက တစ္ေထာင္ခုတ္ရင္ တို႔က ႏွစ္ေထာင္ခုတ္မယ္ ဆိုၿပီး လိုက္လုပ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ အရည္အေသြး က်ဖို႔ လမ္းအစ ပါပဲ။ ဒီလို သူမ်ားေယာင္လို႔ လိုက္ေယာင္ရတာ မေကာင္းပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ မရွိတဲ့ လူမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္ေတြ ရွိတယ္။ နည္းေတြ ရွိတယ္။ ကမၻာ့ အဆင့္အတန္း မီခ်င္တယ္ ဘာညာ ေျပာေနၾကတယ္။ ကမၻာ ဆိုတာက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ဟာ ကမၻာထဲမွာပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ျမန္မာစစ္တဲ့ အဆင့္အတန္းဟာ ကမၻာ့ အဆင့္အတန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈ စစ္စစ္ကို ေခတ္မီ နည္းပညာနဲ႔သာ႐ိုက္ ဒါကမၻာကို မီတာပဲ။ ျမန္မာ လူမ်ဳိး အက်င့္ စ႐ိုက္ကို အထင္ေသးၿပီး အေနာက္ ႏိုင္ငံမွ အထင္ႀကီးမယ္၊ ဂ်ပန္မွ အထင္ႀကီးမယ္ ဆိုရင္ မဟုတ္ေသးဘူး။
ဂ်ပန္က ကမၻာကို မီတယ္ဆိုတာ ဂ်ပန္နည္းနဲ႔ မီတာပါ။ အေမရိကန္ နည္းနဲ႔ မီတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏ္ၵိယက ကမၻာကို မီတာလည္း တို႔ကေတာ့ အိႏ္ၵိယပဲေဟ့ ဆိုၿပီး သူ႔ယဥ္ေက်းမႈကို ျပႏိုင္လို႔ မီတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဆင့္ ျမင့္ခ်င္ရင္ သူတို႔လို ကိုယ့္နည္းနဲ႔ပဲ ျပပါ။ ေဟာင္ေကာင္ကား ပံုစံလိုက္႐ိုက္ၾကရင္ ေဟာင္ေကာင္ရဲ႔ ေနာက္လိုက္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။
သူတို႔က ဓားခုတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လုိက္ခုတ္စရာ မလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ၀ါးရင္းတုတ္ရွိသားပဲ။ ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔႐ိုက္တာကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ႐ိုက္ရင္ ၾကည့္မွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးက ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ထူေထာင္ ခဲ့ဖူးတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆင့္ျမင့္ လာဖို႔ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာသာ ထြင္ရမွာပဲ။ မထြင္ဘဲ သူမ်ား ေနာက္လိုက္ေနတဲ့ ကာလပတ္လံုးေတာ့ သူမ်ား ေနာက္လိုက္ေတြ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ကေလး ေပၚေစခ်င္တာပါပဲ။
ဆရာ ေနာက္ထပ္ထုတ္ဖို႔ ဘာစာမူ တင္ထားေသးသလဲ။
“တစ္ေန႔သ၌”
လံုးခ်င္း၀တၳဳလား။
ဟုတ္ပါတယ္။
႐ုပ္ရွင္႐ိုက္လက္စေကာ။
“ျဖဴေသာညိဳ”
ဘယ္သူေတြ ပါလဲ။
ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၊ ခ်ဳိျပံဳး၊ ႐ူပ။
ဆရာ ဘာမ်ားေျပာခ်င္ေသးလဲ။
၀တၳဳတို ဆိုတာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ ရေတာင့္ရခဲ အႏုပညာ ပစၥည္းပါ။ အခု မဂၢဇင္းေတြေရာ၊ ေပဖူးလႊာကို ေရာေပါ့ဗ်ာ ကို၀င္းၿငိမ္းက တစ္ဆင့္ ေျပာခ်င္တာ ရွိပါတယ္။ ေပဖူးလႊာ အေနနဲ႔ အျပင္အဆင္ အလွအပ ရွိေအာင္ လုပ္တယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ စာ ဖတ္ ပရိသတ္ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က အလွအပထက္ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါးကို အေလးထား ဖတ္တယ္။ အဲဒီလိုဖတ္တဲ့ အခါမွာ အ႐ုပ္ကေလးေတြ သိပ္လွေအာင္ ေအာ့ဖ္ဆက္နဲ႔ ႐ိုက္ၾကတယ္။ စရိတ္ေတြ အမ်ားႀကီး အကုန္ အက်ခံၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္ အဲဒီ အ႐ုပ္႐ိုက္တဲ့ စရိတ္က ၀တၳဳ စာမူခထက္ ပိုပါလိမ့္မယ္။
စာဖတ္ပရိသတ္ အေနနဲ႔ အ႐ုပ္လွလွထက္ စာကို အေလး ေပးပါတယ္။ မဂၢဇင္းေစာင္ေရ တက္လာတာနဲ႔ အမွ် စာမူခေတြလည္း ပိုေပးသင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရတာက အ႐ုပ္ေတြ ပံုႏွိပ္တဲ့ စရိတ္ထက္ နည္းေနတယ္။ ေရာင္စံု ပံုႏွိပ္တဲ့ စရိတ္ဘက္ ေလွ်ာ့ၿပီး စာမူခ၊ပန္းခ်ီခ ပိုေပးရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ပန္းခ်ီ ဆရာေတြ မညံ့ပါဘူး။ အေရာင္နည္း နည္းနဲ႔ လွေအာင္ ေရးတတ္ပါတယ္။ ဒီလို လုပ္ေပးရင္ ၀တၳဳတိုသမားေတြ အားပိုရွိ လာပါလိမ့္မယ္။
မဂၢဇင္းေတြက စာဖတ္ပရိသတ္ ကို ျခယ္လွယ္ႏိုင္ပါတယ္။ စာေကာင္း ဖတ္လာေအာင္ စီစဥ္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အလွအပေလးေတြ စာေကာင္းေလးေတြနဲ႔ မွ်ေပးေစခ်င္တယ္။ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ေကာင္းတဲ့စာေတြ ပါေစခ်င္တယ္။ ဖတ္ခ်င္တယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆပါ။
ဆရာ့ အယူအဆကို တင္ျပေပးပါ့မယ္။ ဆရာ့လိပ္စာကေကာ…
အမွတ္(၃)၊ ေလးေထာင့္ကန္လမ္း၊ (ဇ)ေတာင္ရပ္ကြက္၊ သဃၤန္းကၽြန္းပါ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ။
၀င္းၿငိမ္း
စာဖတ္သူသုိ့ ဤစာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိေသာ ကင္မရာႏွင့္ စာေရးသူ (သို႔မဟုတ္) စာေရးဆရာ ေမာင္၀ဏၰ မွာ စာတည္းခ်ဳပ္ ဦးျမလႈိင္ တည္ေထာင္သည့္ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ထုတ္တြင္ စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း က႑၌ ဆရာ ၀င္းၿငိမ္းက ဆရာေမာင္၀ဏၰႏွင့္ ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္းခဲ့သည္ကို ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့သည့္ စာမူျဖစ္ပါသည္။ ဆရာ ေမာင္၀ဏၰမွာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစာေပ၊ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္ အႏုပညာ ေလာကမွ အစားထိုး မရႏိုင္ေသာ အႏုပညာရွင္ ေမာင္၀ဏၰ မကြယ္မီ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၈ ႏွစ္ခန္႔က ေျပာၾကားခဲ့သည့္ အႏုပညာ ေရးရာ အယူအဆမ်ားကို ေရႊအျမဳေတ စာဖတ္သူမ်ား အတြက္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပၿပီး ကြယ္လြန္သူ အႏုပညာရွင္ ေမာင္၀ဏၰကို ဂုဏ္ျပဳ လိုက္ပါသည္။
အယ္ဒီတာအဖြဲ႔
(ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း)
No comments:
Post a Comment