နံနက္ ၇ နာရီခန္႔ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္ အိပ္ရာႏိုးေလ့ရွိပါသည္။ တေယာက္တည္းသမားမို႔ မ်က္ႏွာသစ္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးသည္ႏွင့္ အျပင္ထြက္ၿပီး နံနက္စာ စားေလ့ရွိပါသည္။ က်ေနာ္ ေနထိုင္ေသာ လမ္းကေလးသည္ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္း ၿမိဳ႕နယ္တခုရွိ လမ္းက်ယ္တလမ္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုလမ္းထဲသို႔ က်ေနာ္ ေျပာင္းေရႊ႕လာသည္မွာ လပိုင္းမွ်သာ ရွိပါေသးသည္။ ထိုမွ်အခ်ိန္အတြင္း လမ္းထဲတြင္ ျမန္မာအမ်ားစုေနထိုင္ၿပီး ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚ ၿမိဳ႕ကေလးမ်ားမွ ေျပာင္းေ႐ႊ႕အေျခခ်လာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္ကို သတိထားမိလာပါသည္။ လမ္းကေလးထဲတြင္ နံနက္စာစားဖို႔အတြက္ အိမ္ဆိုင္ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္၊ ရွမ္းအစားအစာဆိုင္၊ အေၾကာ္ဆိုင္၊ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္၊ လက္သုပ္ဆိုင္၊ ရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္၊ ဘိန္းမုန္႔ဆိုင္ ... စသည္ျဖင့္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ ေပါမ်ားလွပါသည္။
က်ေနာ္ ငွားေနသည့္ ပထမထပ္တိုက္ခန္းမွ ဆင္းလာသည္ႏွင့္ လမ္းထဲတြင္ ေစ်းသြားေစ်းျပန္မ်ား၊
႐ုံးသြားသူမ်ား၊ နံနက္စာ ထြက္စားသူမ်ားႏွင့္ စည္ကားေနသည္ကို ေတြ႔ရျမဲ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္က မ်ားေသာအားျဖင့္ လမ္းထိပ္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္လွ်င္ထိုင္၊ မထိုင္လွ်င္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တြင္ မုန္႔ဟင္းခါး စားေလ့ရိွပါသည္။ ထိုဆိုင္မ်ားသို႔ အသြားတြင္ လမ္းထဲမွလူမ်ား တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ားကို ေန႔တဓူ၀ ၾကားလာရသည့္အခါ နားရည္၀ၿပီး သူတုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ႏွင့္ ယဥ္ပါးလာပါသည္။
အမ်ဳိးသားမ်ားအခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံမ်ားတြင္ ‘ညက ပြဲဘယ္လိုလဲ’ ‘အထက္ေၾကးေတြေတာ့ ကြဲၿပီ’ ‘ဂိုးေပါင္း မေလာင္းလိုက္ရတာ နာတယ္’ ‘ဒီေန႔ေတာ့ ေအာက္က ထိုင္ရမယ္’ ‘မန္ယူ ႏွိပ္စက္တာ မ်ားၿပီ’ ‘လီဗာပူးနဲ႔ ေအစီ ဘယ္လိုေပါက္လဲ’ ‘ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်ယ္ဆီးကသာထိုင္ ေသခ်ာတယ္’ ‘ရီးရဲက ဘာကာကို အျပတ္ႏွိပ္ကြပ္လိုက္တယ္’ ‘အာဆင္နယ္က အိမ္ကြင္းမွာ စြာတယ္’ ‘အင္တာ - ဂ်ဴဗီပြဲ ဘယ္က ထိုင္မလဲ’ စသည့္ ေဘာလံုးပြဲႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံမ်ားကို ၾကားရေလ့ရွိၿပီး သူတို႔၏ လက္ထဲတြင္လည္း ေဘာလံုးဂ်ာနယ္မ်ား အသီးသီး အသကအသက ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
အမ်ဳိးသမီးမ်ားအခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ၾကသည့္ အခါတြင္လည္း ‘မေန႔က ဘယ္လိုလဲ၊ ရလား’ ‘ဘုန္ႀကီးေပးတဲ့ နံပါတ္ကေတာ့ ကြဲတယ္’ ‘ဘိုးေတာ္တေယာက္ နာမည္ႀကီးေနတယ္၊ နံပါတ္သြားေတာင္းရဦးမယ္’ ‘သုံးလံုးေကာ ဘာေကာင္းလဲ’ ‘ႏွစ္လံုးေနာက္ထိုင္ ဘာရလဲ’ ‘ဒီေန႔ေတာ့ ရမွျဖစ္ေတာ့မယ္’ ‘ေမာင္းျပန္တင္ရမယ္’ ‘ေ႐ႊဘုန္းပြင့္ဘုရားမွာ ပုတီးစိပ္ၾကည့္ပါလား’ ‘သက္သတ္လြတ္အဓိဌာန္ ၀င္ၾကည့္ပါလား’ စသည့္ ႏွစ္လံုးထီ၊ သံုးလံုးထီအေၾကာင္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနေလ့ရွိပါသည္။
က်ေနာ္ ထိုင္သည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးတြင္ ဗန္းကေလးခင္းကာ ခ်ေရာင္းသည့္ ဂ်ာနယ္အေရာင္းဆိုင္ကေလး ရွိပါသည္။ ဂ်ာနယ္ေရာင္းသည့္ အမ်ဳိသမီးကို ေမးၾကည့္ရာ ဂမီၻရ ေဗဒင္ဂ်ာနယ္မ်ား၊ ေဘာလံုးဂ်ာနယ္မ်ား အထူးေရာင္းေကာင္းသည္ဟု သိရပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္္ထိုင္သည့္ လူမ်ားတြင္ တခ်ဳိ႕က ေဘာလံုးအေၾကာင္း အေဘာင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က ႏွစ္လံုးထီ သံုးလုံးထီအေၾကာင္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္ကို အျမဲလိုိလို ေတြ႔ရၾကားရပါသည္။ ထိုသို႔ ေတြ႕ရၾကားရျခင္းသည္ က်ေနာ္ ထိုင္သည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္ထဲတြင္သာမဟုတ္ဘဲ လမ္းထဲရွိ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္၊ အေၾကာ္ဆိုင္၊ ကြမ္းယာဆိုင္ စသည့္ လူစုစု စုစု ရွိသည့္ ေနရာတိုင္းတြင္ ေတြ႔ရၾကားရေလ့ရွိပါသည္။
ေန႔ခင္းေန႔လည္ ေနပူသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ လမ္းထဲရွိလူမ်ားသည္ အိမ္တြင္းေအာင္းေနေလ့ရွိၾကၿပီး ညေန ၃ နာရီ ၀န္းက်င္ခန္႔တြင္ လမ္းထဲ၌ စု႐ုံးစု႐ုံးႏွင့္ ျပန္ျဖစ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ ႏွစ္လံုးထီ သံုးလံုးထီနံပါတ္ ထြက္ေတာ့မည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ လူမ်ားသည္ လမ္းထဲတြင္ တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကရာမွ လမ္းထိပ္ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ တဖြဲဖြဲ ခ်ီတက္သြားၾကပါသည္။ လူရည္သန္႔မ်ား၊ ကေလးခါးထစ္ခြင္ ခ်ီထားသည့္ အမ်ဳိသမီးမ်ား၊ စြပ္က်ယ္ခ်ဳိင္းျပတ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားမ်ား၊ အက်ႌအ၀တ္အစား ဘိုသီဘတ္သီႏွင့္ ေယာကၤ်ား မိန္းမမ်ား၊ ပ်ဳိပ်ဳိအိုအို က်ားမအရြယ္စံုမ်ား၊ ကေလးမ်ား စသည္ျဖင့္ စံုစံုလင္လင္ ေတြ႔ရပါသည္။
နံပါတ္ထြက္ေတာ့မည့္အခ်ိန္ နီးလာခ်ိန္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕သို႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိပါက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ တီဗီဖန္သားျပင္ကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ လူအုပ္ႀကီးကို ေတြ႔ရပါသည္။ တခ်ဳိ႕က ထိုင္လ်က္၊ တခ်ဳိက မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုယ္စီႏွင့္ ရင္တဖိုဖို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ သူတို႔သည္ ထိုင္းႏုိင္ငံ တီဗီြလိုင္းတစ္ခုမွ လႊင့္ထုတ္သည့္ စေတာ့ေစ်းကြက္ပိတ္ခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးနံပါတ္ကို အသက္မ႐ွဴ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတာျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။
ေနာက္ဆံုးပိတ္နံပါတ္ ထြက္လာသည္ႏွင့္ ‘ဟာ’ ‘ဟင္’ ဟူေသာ အသံမ်ား က်ယ္ေလာင္စြာ တညီတည္း ထြက္ေပၚလာပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ ပု႐ြက္ဆိတ္မ်ား တြင္းထဲမွ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ထြက္လာသလို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ လူအုပ္ႀကီးသည္ လမ္းထဲသို႔ ေ၀ါခနဲ ထြက္က်လာပါေတာ့သည္။ သူတို႔ထိုးထားေသာ နံပါတ္မ်ားႏွင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ နံပါတ္၏ မကိုက္ညီမႈမ်ားကို တတြတ္တြတ္ စားျမံဳ႕ျပန္ရင္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ အိမ္ထဲသို႔ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ၀င္သြားၾကေလသည္။ ထိုးထားသည့္နံပါတ္ ေပါက္သည့္သူမ်ားကေတာ့ လမ္းထဲတြင္ ေအာ္ဟစ္ဆူညံရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ လမ္းကေလးသည္ တဒဂၤ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။
ေမွာင္ရီပ်ဳိးစ ညေနခ်ိန္ေလာက္တြင္ လမ္းကေလးသည္ ျပန္လည္အသက္၀င္လာပါသည္။ လမ္းထဲရွိ အရက္ဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားတြင္ ေသာက္သံုးသူ အမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနပါသည္။ သူတို႔သည္ ေသာက္ရင္းစားရင္း ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းမွ ထုတ္လႊင့္ျပသမည့္ အဂၤလိပ္ပရီးမီးယားလိဂ္၊ အီတလီစီးရီး ေအ၊ စပိန္လာလီဂါ၊ ဂ်ာမန္ဘြန္းဒစ္လီဂါ၊ ခ်န္ပီယံလိဂ္၊ ယူအီးအက္ဖ္ေအ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲမ်ားကို ၾကည့္႐ႈဖို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လက္ထဲရွိ ေဘာလံုးဂ်ာနယ္မ်ားထဲမွ ခန္႔မွန္းေဆာင္းပါးမ်ားကို ဖတ္ရင္း လက္ကိုင္တယ္လီဖုန္းမ်ားျဖင့္ ေလာင္းကစားဒိုင္မ်ားဆီသို႔ ေလာင္းေၾကး လွမ္းတင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေဘာလံုးပြဲမလာေသးမီ အခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ထဲ၌ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွ ေဘာလံုးသမားမ်ားအေၾကာင္း၊ ေဘာလံုးအသင္းနည္းျပမ်ားအေၾကာင္း၊ ေဘာလံုးသမား အေျပာင္းအေ႐ႊ႕မ်ားအေၾကာင္း၊ ကလပ္အသင္းမ်ားအေၾကာင္း ေဘာလံုးပါရဂူမ်ားသဖြယ္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေနပါသည္။
ေဘာလံုးပြဲ စတင္ထုတ္လႊင့္သည္ႏွင့္ ဆူညံသံမ်ား ၿငိမ္သက္သြားၿပီး စိတ္၀င္တစား ၾကည့္႐ႈေနၾကပါေတာ့သည္။ ၾကည့္႐ႈေနစဥ္မွာပင္ ဟာခနဲ ဟင္ခနဲ အားမလိုအားမရျဖစ္သည့္ အသံမ်ား၊ ဂိုး၀င္သြားသည့္အခါ ေဟးခနဲ ေအာ္ဟစ္ အားေပးသံမ်ား၊ ပိတ္ကားေပၚမွ ေဘာလံုးသမားမ်ားအေပၚ နင္ပဲငဆ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံမ်ား ဆိုင္ထဲမွ ထြက္ေပၚလာတတ္ပါသည္။ ပြဲၿပီးသည္ႏွင့္ လမ္းထဲတြင္ ေဘာလံုးပြဲမွ ျပန္လာၾကသည့္လူမ်ား၊ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း စားျမံဳ႕ျပန္သံမ်ားႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးညံစီေနၿပီး ခဏအၾကာတြင္ လမ္းကေလးသည္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ပါသည္။
ညအိပ္ခါနီး လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ေနသည့္ တိုက္ခန္း၏ ေအာက္ထပ္ ေျမညီထပ္အခန္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ငိုယိုေျပာဆိုသံမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ား၊ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးသံမ်ားေၾကာင့္ လမ္းကေလးသည္ ျပန္လည္သက္၀င္ လႈပ္ရွားလာျပန္ပါသည္။ ထိုအသံမ်ားသည္ ေအာက္ထပ္အခန္းမွ ေငြတိုးေခ်းစားသူ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ သူမထံ ေငြလာေခ်းသူမ်ား၏ အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုေနၾကသံမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ ၀ရန္တာမွ က်ေနာ္ ထြက္ၾကည့္မိသည့္အခါ နံနက္ခင္း၊ ညေနခင္း၊ ညခင္းမ်ားတြင္ လမ္းထဲ၌ ေဘာလံုးအေၾကာင္း၊ ႏွစ္လံုးထီ သံုးလံုးထီ အေၾကာင္း၊ ခ်ဲနံပါတ္ေပးသည့္ ဘုန္းႀကီးအေၾကာင္း၊ ေပါက္ဂဏန္းေပးသည့္ ဘိုးေတာ္အေၾကာင္း ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကေသာ က်ေနာ္ မ်က္မွန္းတန္းမိေနသည့္ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ဤသည္မွာ က်ေနာ္ ေနထိုင္ေသာ လမ္းကေလးထဲတြင္ ေန႔တဓူ၀ ျမင္ေတြ႔ေနရသည့္ ပံုရိပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္သည္ ခရီးသြား၀ါသနာပါသူ စာနယ္ဇင္းသမားတေယာက္ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ အခြင့္သာတိုင္း အခ်ိန္အားရတိုင္း ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံ ခရီးဆန္႔ေလ့ရွိပါသည္။ ေရာက္ေလရာ ၿမိဳ႕တိုင္းနယ္တိုင္း၌ က်ေနာ္၏နား၊ မ်က္စိမ်ားကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ဖြင့္ထားၿပီး စူးစမ္းၾကည့္ရာတြင္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ထူးျခားတူညီမႈတခုကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ယခုအခ်ိန္အခါတြင္ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားရွိ ၿမိဳ႕တိုင္းၿမိဳ႕တိုင္း၌ က်ေနာ္ေနထိုင္ေသာ လမ္းကေလးႏွင့္ ပံုစံတူ မိတၱဴလမ္းကေလးမ်ား ေျမာက္ျမားစြာ ျဖစ္တည္ေနၿပီး ထိုလမ္းကေလးမ်ား၏ ပံုရိပ္မ်ားသည္ပင္ ယေန႔ျမန္မာျပည္၏ လူေနမႈပံုစံ ျဖစ္ေနသည္ကို အ့ံၾသဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
(ေခတ္ၿပိဳင္အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္ပါသည္)
