ျမန္႔မာ့႐ိုးရာလက္ေ၀ွ႔ပညာက်င့္စဥ္မ်ား

written by - Ko Soe Kyi




- လက္သီးထိုးအားေကာင္းေအာင္ ေရကို စတီး (သို႔) သံခြက္ႏွစ္လံုးႏွင့္ နည္းမ်ိဳးစံုသံုးၿပီး ပက္တင္ပါ။

- လက္သီးထိုးခ်က္ျပင္းေအာင္ လက္ေထာက္မတင္ (သို႔) ဒိုက္ထိုးသည့္ ပံုစံအတိုင္း ေက်ာက္စရစ္ခဲ မ်ား ကင္းရွင္း၍ မာေက်ာျခင္း မရွိေသာ ေျမျပင္ေပၚတြင္ လက္သီးဆုပ္ျဖင့္ေထာက္ၿပီး ဒိုက္ထိုးပံုစံအတိုင္းေနပါ။ အသက္ကို ျဖည္းညင္းစြာ ႐ွဴသြင္းပါ။ ထို႔ေနာက္ ႐ွဴထုတ္လိုက္ေသာအခါတြင္ လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို အေပၚသို႔ ေျမႇာက္လိုက္ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျခေထာက္ျဖင့္ခုန္သလို လက္သီးႏွစ္ဖက္အားခုန္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ခုန္ရာတြင္ ေျခေထာက္မ်ားကို လုိက္၍မေျမႇာက္ရပါ။ ပံုမွန္အတိုင္း ေျမေပၚတြင္ ဆန္႔ထားပါ။ လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို အေပၚသို႔ ေျမႇာက္ပင့္ခုန္လိုက္ သျဖင့္ ျပန္က်ေသာအခါ ေျမျပင္ကို အ႐ွိန္ႏွင့္က်မည္ျဖစ္သျဖင့္ ေမႇာက္ခုန္ရာတြင္ ကိုယ့္ရဲ႕ခံႏိုင္အားကို ခ်ိန္ဆၿပီးမွသာ ျပဳလုပ္ပါ။ ဤေလ့က်င့္စဥ္ကို စတင္ျပဳလုပ္ခါစတြင္ (၁၀)ႀကိမ္သာ ျပဳလုပ္ပါ။ (၅)ရက္လုပ္ တစ္ရက္နားပါ။ ဤသို႔ ေလ့က်င့္၍ ရက္ေပါင္း(၃၀) ျပည့္ေသာအခါ (၅)ႀကိမ္တိုးပါ။ (၅)ရက္လုပ္ တစ္ရက္နား၊ ရက္(၃၀) ျပည့္တိုင္း (၅)ႀကိမ္တိုးျဖင့္ အၾကိမ္ေရ(၅၀)ထိ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ေလ့က်င့္ပါ။ သတိျပဳရန္မွာ အႀကိမ္(၅၀) ျပဳလုပ္ႏိုင္ေသာအခါ ေနာက္ထပ္ အႀကိမ္ေရ ထပ္မတိုးပါနဲ႔ေတာ႔။ “ငါလုပ္ႏိုင္ပါတယ္” ဆိုၿပီး ေဇာႀကီးစြာႏွင့္ ထပ္မတိုးပါနဲ႔။ ကိုယ္တိုင္ေလ့က်င့္ခဲ့ရ သည့္ အမာပိုင္းေလ့က်င့္စဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ေမတၱာရပ္ခံရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္စဥ္က မာန္ႏွင့္ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုျပီး အႀကိမ္ေရမ်ားစြာလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ဆရာသမားစကား နားမေထာင္ဘဲ ျပဳလုပ္ခဲ့ သျဖင့္ ဒုကၡျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ အႀကိမ္(၅၀)ထက္ ပိုၿပီးေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔မိတ္ေဆြ။ အႀကိမ္ေရ(၅၀) လုပ္ႏိုင္ၿပီဆိုပါက (၅)ရက္လုပ္ တစ္ရက္နားျဖင့္ ပံုမွန္ အႀကိမ္(၅၀)သာ ျပဳလုပ္သြားပါ။ မိတ္ေဆြရဲ႕ လက္သီးထိုးခ်က္မ်ား မယံုႏိုင္ေအာင္ ျပင္းထန္လာတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။ ဤေလ့က်င့္စဥ္သည္ ေရွာင္လင္က်င့္စဥ္ အမွတ္(၄၃)  ေခ်ာင္းေနေသာက်ား က်င့္စဥ္ႏွင့္ ဆင္တူသည္။ ေခ်ာင္းေနေသာက်ား က်င့္စဥ္မွာမူ အဆင့္ေတြ အနည္းငယ္ ပိုပါသည္။


- လက္ခံု၊ လက္၀ါး ႏွင့္  လက္၀ါးေစာင္း အ႐ိုက္သန္ေအာင္ ေျခသုတ္ ႀကိဳးေခြ၊ ေျခသုတ္အုန္းဆံေခြတို႔ကို ႐ိုက္က်င့္ပါ။

- ဒူးတိုက္ပိုင္ႏိုင္ေအာင္ ထင္း၊ သစ္သား (လူတစ္ေယာက္ ခ်ိဳးႏိုင္ေသာ အရြယ္အစား) ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္၍ ခ်ဳပ္ဒူးတိုက္သည့္အတိုင္း တိုက္ခ်ိဳး၍ က်င့္ပါ။ (ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြက သစ္ခဲြစက္လုပ္တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ လက္ေ၀ွ႔သင္ခါစက ဒီဒူးတိုက္တာကို စက္ထဲသြားၿပီး ထင္းေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ က်င့္တာေပါ႔ဗ်ာ။ လြယ္တယ္ထင္ေပမယ့္ တကယ္က်င့္တဲ႔အခါက် မလြယ္ဘူးဗ်၊ ေတာ္ေတာ္က်င့္ယူရတယ္။)

- ေျခေထာက္ေတြသန္ေအာင္ ဒူးေလာက္နက္ေသာ ေခ်ာင္းေရထဲတြင္ ဆန္၍ေျပးပါ။ ဒူးေလာက္အနက္တြင္ ေျပးႏိုင္လာပါက ခါးအထိနက္ေသာေနရာတြင္ ေျပးပါ။ ထုိ႔ေနာက္ ရင္စို႔အနက္ထိ တိုး၍ေျပးပါ။ အကယ္၍ ကိုယ္ေနထိုင္ရာေနရာမွာ ေခ်ာင္း၊ ျမစ္မရွိပါက ရွိပါေသာ္လည္း အႏၲရာယ္မ်ားပါက၊ ေျမျပန္႔တြင္ ေျခေထာက္အား အေလးပတ္၍ ေျပးျခင္း၊ ေတာင္တက္ ၍ ေျပးျခင္းတို႔အား ျပဳလုပ္ပါ။

- ခႏၶာကိုယ္ကို အ႐ိုက္အႏွက္ခံႏိုင္ေအာင္ ေခ်ာင္းေရ၊ ျမစ္ေရထဲသို႔ အျမင့္မွ ခႏၶာကိုယ္ အေ႐ွ႕ပိုင္း၊ ေနာက္ပိုင္း၊ ေဘးပိုင္းစသည္တို႔ႏွင့္ ေရႏွင့္ရိုက္မိေအာင္ ခုန္ခ်ပါ။ စစခ်င္း တစ္ေပအျမင့္မွ စက်င့္ပါ။ ခံႏိုင္လာပါက တျဖည္းျဖည္းတိုး၍ ေျခာက္ေပအျမင့္ကေန ခုန္ခ်၍က်င့္ပါ။ (ေရႏွင့္က်င့္တာပဲ လြယ္တယ္လို႔မထင္နဲ႔မိတ္ေဆြ။ ကၽြန္ေတာ္႔မိဘမ်ား ေနထိုင္ရာ ပြင့္ျဖဴဆိုတဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာ မုန္းေခ်ာင္းရွိတယ္၊ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ က်င့္ခဲ့တာေပါ႔။ စစက်င့္ခ်င္းက ေရထဲခုန္ခ်က်င့္တာ အလြန္စပ္တယ္ဗ်၊ နာတာထက္ဆိုးတယ္။) ေရႏွင့္ခံႏိုင္ရည္႐ွိလာေသာအခါ သဲျပင္ေပၚသို႔ပစ္ခ်၍ က်င့္ပါ၊ တစ္ေပကေနစ၍က်င့္ၿပီး၊ သံုးေပအျမင့္ထိကေန ခုန္ပစ္ခ်၍ပဲ က်င့္ပါ။ ေလးေပ၊ ငါးေပ၊ ေျခာက္ေပအျမင့္ေတြကေန မလုပ္ပါနဲ႔။ မ႐ွဳမလွ ခံသြားရပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ။ ဒီေလ့က်င့္စဥ္ကို က်င့္၍ ၾကာေသာအခါ အေရျပားေတြထူလာၿပီး ေတာ္တန္႐ံုထိုးခ်က္၊ ရိုက္ခ်က္ေတြကို မၿဖံဳေတာ႔ပါ။

- လက္ဖ်ံမ်ား၊ ေျခသလံုး႐ိုးမ်ားကို သန္မာ၍ ခံႏိုင္ရည္႐ွိလာေအာင္ ပထမ သစ္ကိုင္းေလးမ်ား စုစည္း၍ လက္ဖ်ံ၊ ေျခသလံုးတို႔ကို ခပ္သာသာေလး ႐ိုက္က်င့္ေပးပါ။ ခံႏိုင္လာပါမွ အားအနည္းငယ္စီတိုး၍ ႐ိုက္ပါ။ အခ်က္သံုးဆယ္ေလာက္ မိမိအားနဲ႔ ႐ိုက္ႏိုင္လာပါက ၀ါးလံုးမာမာတစ္ေတာင္ခန္႔အရြယ္ႏွင့္ ခပ္သာသာလွိမ့္၍က်င့္ပါ။ တျဖညး္ျဖည္းအားစိုက္ဖိလွိမ့္၍ က်င့္ပါ။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္အေနျဖင့္ လႊစာ၊ သဲ၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲ အနည္းငယ္တို႔ ေရာထားေသာအိတ္အား ကန္၍က်င့္ပါ။ (ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို မက်င့္ခဲ့ရပါဘူး။ အဲဒီအစား “သံမဏိလက္သီး” ရဲ႕ ေျခကန္က်င့္နည္းကုိပဲ က်င့္ခဲ့တာပါ။)




- ေရွးျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔သမား ေတြထဲမွာ သံမဏိလက္သီး ထိလိုက္တိုင္းကဲြ လို႔ အမည္ရတဲ့ လက္ေ၀ွ႔သမားႀကီးတစ္ေယာက္ကို ၾကားဖူးၾကပါသလားမိတ္ေဆြတို႔။ သူ႔ရဲ႕ လက္သီးထိုးေလ့က်င့္စဥ္ေလးကိုပါ တစ္လက္စတည္း ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ သံမဏိလက္သီး ဟာ အရပ္ ငါးေပႏွစ္လက္မ သာရွိၿပီး သူ႔ေခတ္လက္ေ၀ွ႔သမားေတြထဲမွာ လူလံုးလူဖန္ေသးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ထိုးသတ္ခဲ့တဲ့ ပဲြတိုင္းမွာ ႐ွံဳးနိမ့္ျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ သေရတစ္ပဲြသာရွိခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့ပဲြေတြအားလံုးမွာ အျပတ္အသတ္ႏိုင္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ သူ႔လက္သီးနဲ႔ ထိုးလိုက္တိုင္း တစ္ဖက္ၿပိဳင္ဘက္ကို ဘယ္ေနရာထိထိ သူ႔လက္သီးခ်က္ထိလို္က္တဲ့ေနရာတိုင္းဟာ ကဲြထြက္သြားတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါ႔ေၾကာင့္လဲ သံမဏိလက္သီး ထိလိုက္တိုင္းကဲြ ဆိုတဲ့ အမည္ရခဲ့တာပါ။ သူ႔ရဲ႕ ျဖတ္လက္သီးက်င့္နည္း ႏွင့္ ေျခကန္က်င့္နည္း ကိုလဲ ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပေပးသြားပါမယ္။

- ငါးလက္မ၊ ေျခာက္လက္မပတ္လည္ တိုင္တစ္ခုတြင္ အုန္းဆံဖတ္ (အုန္းသီးခံြ) မ်ားအား ကိုယ့္ရဲ႕ လက္သီးႏွစ္ဖက္ေ႐ွ႕သို႔ထိုးရန္ အေနေတာ္အျမင့္တြင္ကပ္၍ခ်ည္ထားပါ။ ထို႔ေနာက္ လက္ေ၀ွ႔သမားတို႔ အသင့္ျပင္ထားသည့္ ပံုစံအတိုင္းေနပါ။ အသက္႐ွဴသြင္းလိုက္ပါ။ အသက္ကို ႐ွဴထုတ္လိုက္သည့္အခါ လက္သီးကိုခ်ည္ထားသည့္ အုန္းဆံဖတ္သို႔ ထိုးလိုက္ပါ။ ေျဖာင့္လက္သီးထိုးနည္းႏွင့္ ထိုးရမည္။ လက္သီးႏွင့္ အုန္းဆံဖတ္ကိုမိမိရရထိုးမိသည့္အခုိက္ လက္သီးကိုျပန္ရုပ္လိုက္ပါ။ ဤသို႔ျပန္႐ုပ္ သည့္အခါတြင္ သတိထားရမည္မွာ လက္သီးႏွင့္အုန္းဆံဖတ္မိမိရရထိုးမိမွ ျပန္႐ုပ္ပါ။ မထိုးမိဘဲ ျပန္မ႐ုပ္ပါႏွင့္။ တကယ္ထိုးသတ္သည့္အခါ အခက္ေတြ႕တတ္ပါတယ္။ ျမန္ဆန္ရန္ မလိုပါ။ အေလ့အက်င့္ရလာသည့္အခါ အလိုအေလ်ာက္ျမန္ဆန္လာပါလိမ့္မည္။ ေလာမႀကီး ပါနဲ႔၊ ေအးေဆးစြာသာ ေလ့က်င့္ပါ။ ေလာႀကီး၍ ျမန္ဆန္စြာ ေလ့က်င့္ပါက မထိေရာက္သည့္အျပင္ တကယ္ထိုးသတ္သည့္အခါႏွင့္ လမ္းေပၚကရန္ပဲြမ်ားတြင္ အခက္အခဲ ေတြ႕႐ံုသာမက ဒုကၡျဖစ္လိမ့္မည္။ ဤကဲ႔သို႔ေလ့က်င့္ျခင္းအား အစပိုင္းတြင္ မိမိထိုးႏိုင္သည့္ အႀကိမ္အေရအတြက္သာ ထိုးပါ။ မထိုးႏိုင္သည့္အခါ ရပ္လိုက္ပါ။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ျပဳလုပ္ပါက ဒဏ္ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ဘယ္၊ ညာတစ္လွည့္စီ ထိုးပါ၊ ဘယ္၊ ညာႏွစ္ဖက္ေပါင္း အႀကိမ္ေရ(၁၀၀) ရသည္အထိ ပင္ပန္းမႈမ႐ွိဘဲ ထိုးႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ပါ။ (၁၀၀)ထက္ပိုၿပီး အႀကိမ္ေရ မတိုးပါႏွင့္။

ျဖတ္လက္သီးထိုးနည္း
- ျဖတ္လက္သီးကို အနီးကပ္သတ္ပဲြမ်ားတြင္ အသံုးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ (ဥပမာ- မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္၍ေနေသာရန္သူအား ထိုးျခင္းႏွင့္ ပူးကပ္လံုးေထြးေနသည့္ အခ်ိန္တို႔တြင္ ျဖတ္လက္သီးကို အသံုးျပဳၾကသည္။ ျဖတ္လက္သီးကို ေဒါင္လိုက္လက္သီး၊ ေျဖာင့္လက္သီး၊ ၀ိုက္လက္သီး အဆင္ေျပသလို သံုး၍ရသည္။)
- ငါးလက္မ၊ ေျခာက္လက္မပတ္လည္ တိုင္တစ္လံုးတြင္ ပုဆိုးကို ေခါက္၍ကပ္ၿပီး အေပၚဘက္ႏွင့္ ေအာက္ဘက္တို႔တြင္ ႀကိဳးႏွင့္တိုင္ကို ကပ္ခ်ည္ထားပါ။ အသင့္ျပင္ပံုစံအတိုင္းေနၿပီး မိမိညာလက္ကိုျဖန္႔၍ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ဖ်ားမ်ားသည္ ပုဆိုးႏွင့္ခပ္ဖြဖြထိေနပါေစ။ ထို႔ေနာက္ အသက္ကိုျဖည္းညင္းစြာ ႐ွဴသြင္းလိုက္ပါ။ အသက္႐ွဴထုတ္သည့္အခါတြင္ လက္သီးဆုပ္ ၍ ေဒါင္လိုက္လက္သီးျဖင့္ ထိုးထုတ္လိုက္ပါ။ ပစ္မွတ္ႏွင့္လက္သီး ထိမိသည့္အခါ လက္သီးကိုျပန္႐ုပ္၍ ခါးတြင္ကပ္လိုက္ပါ။ ထို႔ေနာက္ ဘယ္လက္သီးျဖင့္ အထက္ေဖာ္ျပပါအတိုင္း ထိုးပါ။ ညာ၊ ဘယ္ တစ္လွည့္စီ ေအးေဆးျဖည္းညင္းစြာ ထိုးက်င့္ပါ။ လက္သီးႏွစ္ဖက္ေပါင္း အႀကိမ္ေရ(၁၀၀) ရသည္အထိ ထိုးႏိုင္ေအာင္ က်င့္ပါ။ ထိုသို႔ အႀကိမ္ေရ(၁၀၀)ထိ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုးႏိုင္လာပါက ခ်ည္ထားသည့္ပုဆိုးအား အေခါက္တစ္ေခါက္ေျဖ၍ (အ၀တ္ဆိုပါက တစ္ထပ္ေလွ်ာ႔၍) တစ္လထိုးပါ။ ေနာက္ဆံုး ပုဆိုး (သို႔) အ၀တ္မပါပဲ ထိုးႏိုင္လာသည္အထိ က်င့္ပါ။ (ျဖတ္လက္သီးထိုးနည္း ေတာ္ေတာ္အသံုး၀င္ပါတယ္။ စြမ္းရည္ျပပဲြမ်ား တြင္ သစ္သားျပားကို အနီးကပ္ဆတ္ၿပီး ထိုးခဲြျခင္းကို ဤျဖတ္လက္သီးထိုးနည္းကို ေကာင္းမြန္ စြာ ေလ့က်င့္ထားသူဟာ ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။)

သံမဏိလက္သီး၏ေျခကန္ေလ့က်င့္စဥ္
- ကိုယ့္ရဲ႕ ေျခဖ်ားကေန ခါးအထိအျမင့္ကို တိုင္းပါ၊ ေနာက္ထပ္ ေလးေပထပ္ေပါင္းပါ။ (ကိုယ့္ရဲ႕ ေျခဖ်ားကေနခါးအထိ အျမင့္သံုးေပရွိတယ္ ဆိုပါစို႔။ ေနာက္ထပ္ ေလးေပထပ္ေပါင္းပါက ခုႏွစ္ေပ) ခုႏွစ္ေပရွည္တဲ့ ငါးလက္မ၊ ေျခာက္လက္မပတ္လည္ အလံုးေျဖာင့္တိုင္လံုး တစ္လံုးကို ေျမႀကီးထဲတြင္ သံုးေပအနက္ တြင္းတူး၍ စိုက္ပါ။ ဒါဆိုေျမေပၚမွာ တိုင္ဟာေလးေပ ေပၚေနပါလိမ့္မည္။ ေျမေပၚေပၚေနတဲ့ တိုင္ကို အ၀တ္စမ်ားျဖင့္ ငါးလက္မ အထူရေအာင္ က်က်နနစည္းပါ။ ဤသို႔ျပဳလုပ္ၿပီးပါက ေျခကန္က်င့္ရန္ ရပါျပီ။ ထိုတိုင္ေ႐ွ႕တြင္ လက္ေ၀ွ႔ခင္းသည့္ပံုစံအတိုင္း ရပ္ေနပါ။ အသက္ကို ေျဖးညင္းစြာ ႐ွဴသြင္းပါ။ ႐ွဴထုတ္လိုက္သည့္ အခါတြင္ ေျခကို ပတ္ေျခကန္နည္းအတိုင္း ေျခခြင္ျဖင့္ ၀ိုက္ကန္လိုက္ပါ။ စစခ်င္းတြင္ အားစိုက္၍ မကန္ပါနဲ႔။ အေနေတာ္အားထည့္၍သာ ကန္ပါ။ ဘယ္၊ ညာတစ္ဖက္စီ ဆယ္ႀကိမ္ကန္ပါ။ ထို႔ေနာက္ ေျခခံုျဖင့္ ေျပာင္းကန္ပါ။ ေျခခံုျဖင့္ ဘယ္၊ ညာ ဆယ္ႀကိမ္စီ ပတ္ေျခကန္နည္းအတိုင္း ကန္ၿပီးလွ်င္ ေျခေစာင္းျဖင့္ ေဘးတိုက္ကန္နည္းအတိုင္း ကန္ပါ။ ဤသို႔ကန္ျခင္း အား ေျခခြင္၊ ေျခခံု၊ ေျခေစာင္းတို႔ျဖင့္ ဘယ္၊ ညာတစ္ဖက္လွ်င္ ဆယ္ႀကိမ္ ကန္က်င့္ပါ၊ သံုးလၾကာလွ်င္ စည္းထားေသာ အ၀တ္မ်ားအား တစ္လက္မ ေလွ်ာ႔လိုက္ပါ။ သံုးလျပည့္တိုင္း တစ္လက္မ စီေလွ်ာ႔ရင္း ေနာက္ဆံုး အ၀တ္မ်ား လံုး၀မ႐ွိေတာ႔ဘဲ တိုင္လံုးခ်င္း ကန္ႏိုင္သည့္ အဆင့္အထိေရာက္ေအာင္က်င့္ပါ။ ထိုအဆင့္ထိေရာက္လွ်င္ မိတ္ေဆြရဲ႕ ကန္ခ်က္ေတြ ဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ျပင္းထန္လာပါလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အ၀တ္ငါးလက္မအထူနဲ႔ သံုးလက်င့္ၿပီးရင္ကိုပဲ ကန္ခ်က္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္ေနပါၿပီ။ (ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အ၀တ္ကို ႏွစ္လက္မထိေလွ်ာ႔ၿပီး သံုးလက်င့္ၿပီး ခုခ်ိန္ထိ ဤကန္နညး္ကို မက်င့္ျဖစ္ေတာ႔ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ျမတ္ေစာညီေနာင္အဖဲြ႕က “သမထ”ဆန္သည့္ ကန္နည္းကိုသာ ဆရာႀကီးမ်ားကဲ႔သို႔ တိုင္ေပၚတြင္ မဟုတ္ဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္သာ က်င့္ျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။)

- တဲြလံုး၊ ထိုးလံုးမ်ား အ႐ွိန္ေကာင္းေအာင္ တဲြေလာင္းခ်ိတ္ထားေသာ ခရမ္းသီး (သို႔) ကေလးကန္သည့္ ေဘာလံုးအရြယ္ က်စ္လ်စ္စြာ လံုးထားသည့္ အ၀တ္လံုးမ်ား၊ ခုေခတ္မွာဆိုရင္ေတာ႔ အားကစားဆိုင္မ်ားတြင္ ၀ယ္ယူႏိုင္သည့္ ထက္ေအာက္ ႀကိဳးပါေသာေဘာလံုး (လက္သီးအျမန္ထိုးသည့္ ေဘာလံုးမဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း ၀ယ္တုန္းကေတာ့ တစ္လံုးကို ႏွစ္ေသာင္းေပးရပါတယ္။ ဆိုင္လိပ္စာ လိုခ်င္လွ်င္ေတာ့ ျပန္ရွာေပးပါမယ္) ဆယ္လံုးကို ေျခ၊ လက္၊ တံေတာင္၊ ဒူးအတဲြစံုႏွင့္ ထိေအာင္ ထိုးသတ္ေလ့က်င့္ရမည္။ က်င့္ဖန္မ်ားလာေသာ္ အ႐ွိန္ေကာင္းလာသလို ဟန္ခ်က္ေတြပါ ေကာင္းလာ၏။

- တဲြလံုးမ်ား ပိုင္ႏိုင္လာေအာင္ လက္သီးေနာက္က တံေတာင္၊ တံေတာင္ေနာက္က ပခံုး၊ ပခံုးေနာက္ ေခါင္း (ခ်ိဳေစာင္း) ႏွင့္ ဆက္တိုက္ၿပီးလွ်င္ ဖမ္းခ်ဳပ္နည္း၊ ပင့္ဒူး၊ ၀ိုက္ဒူး၊ ဒူးစံုက်င့္ ထို႔ေနာက္ ခါးေပၚေပါက္ခ် စသည္ျဖင့္ တဲြလံုးမ်ား၊ ခ်ဳပ္နည္းမ်ား၊ ကိုင္ေပါက္နည္းမ်ားအား က်င့္ဖက္မပါပဲ တစ္ကိုယ္တည္း အၿမဲက်င့္ပါ။

- ဟန္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ထိုးသတ္ခ်က္မ်ား ပိုမိုအားေကာင္းေစရန္ ပထမ ခါးေလာက္နက္ေသာ ေရထဲတြင္ လက္သီးထိုး၊ ေျခကန္၊ တဲြလံုးမ်ားကို ေရဆန္ကို မ်က္ႏွာမူ၍ က်င့္ပါ။ ေရစီးႏွင့္ ေမ်ာမပါသြားေအာင္ က်င့္ႏိုင္ေသာအခါ ရင္ဘတ္အထိနက္ေသာေရတြင္ က်င့္ရမည္။ (ေခ်ာင္း၊ ျမစ္မ႐ွိလည္း ေရကူးကန္မွာ က်င့္ေပါ႔ဗ်ာ…၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္က်င့္တဲ့နည္းေလး ေျပာပါ႔မယ္။ ေယာဂက်င့္စဥ္ေတြထဲက သစ္ပင္သ႑ာန္က်င့္စဥ္ (Tree Posture) ကို အရင္က်င့္ဗ်ာ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေနႏိုင္လာၿပီဆို ဟန္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္ထိန္းႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအတိုင္းရပ္ၿပီး လက္သီးထိုး၊ ေျခကို တစ္ဖက္ျခင္း ဒဲ့ဖေနာင့္၊ ပတ္ေျခ၊ တို႔ကို အားသိပ္မစိုက္ဘဲ ျဖည္းျဖည္းက်င့္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ အားထည့္ၿပီး က်င့္ပါ။

သတိျပဳရန္
- တိုက္ခုိက္ေရးပညာေတြ က်င့္တဲ႔အခါမွာ အမ်ားစုက ေလာႀကီးၿပီး တတ္ခ်င္ေဇာ မ်ားတယ္ဗ်။ စိတ္မေလာပါနဲ႔၊ တစ္ဆင့္ခ်င္း ျဖည္းျဖည္းက်င့္ပါ။ နည္းတစ္ခုကိုပိုင္ႏိုင္လာ မွ ေနာက္တစ္နည္း ေျပာင္းက်င့္ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက အငယ္ပိုင္းကေလးေတြက ဒီပညာသင္ၿပီးရင္ လမ္းေပၚမွာ အစြမ္းျပခ်င္သဗ်။ သင္တန္းမွာ ေလ့က်င့္ေဖာ္နဲ႔ က်င့္တာ၊ ၿပိဳင္ပဲြေတြမွာ ၿပိဳင္တာေတြနဲ႔ လမ္းေပၚမွာက အမ်ားႀကီး ကြာတယ္ဗ်။ အကြက္ဆဲြေနလို႔ မရဘူ။၊ လက္နီးလက္ ေျခနီးေျခ အသံုးျပဳတတ္ရမယ္။ စိတ္ေအးေအးထားႏိုင္ရမယ္။ အဲ့ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ငါတတ္တယ္ဆိုၿပီး လုပ္ေတာ့ ခံလာရတာပဲ ေတြ႕ရတယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ပိုင္ႏိုင္ေအာင္က်င့္ပါ။ ပဲြတိုးရေတာ့မယ္ဆို စိတ္ေအးေအးထားပါ။
- ေနာက္ထပ္ေျပာခ်င္တာက အခု ကၽြန္ေတာ္အထက္က ေရးခဲ့တဲ့ နည္းစနစ္ေတြသာမက တျခားေသာ သိုင္းပညာေတြ အကုန္ေပါ႔ဗ်ာ၊ မေလ့က်င့္မီ အေၾကာေလွ်ာ႔ပါ၊ လုပ္ၿပီးလွ်င္လည္း အေၾကာေလွ်ာ႔ပါ။ အေၾကာေတြ တင္းေနရင္ ဒဏ္ျဖစ္ရံုမကဘူး၊ ၿပိဳင္ပဲြေတြ၊ လမ္းေပၚက သတ္ပဲြေတြမွာပါ အခက္ေတြ႕မွာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ္ဆို စိတ္ေရာကုိယ္ပါ ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ရင္ဆိုင္ပါ။
- ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး သင္ခဲ့ရတာ “လက္ေ၀ွ႔” ပါပဲ။ တဲြလံုးေတြကေတာ့ အစမွာ ဆရာသင္ေပးတဲ့ အတိုင္း က်င့္ရတာပါ။ ေနာက္က်ဆရာက နည္းစနစ္ေတြကို အၿမဲပံုေသမထားရဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ တကယ္ခ်ၿပီဆို စနစ္အတိုင္း မသြားဘဲ အလ်ဥ္းသင့္သလိုလုပ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
- အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ႔ လက္သီးထိုးေလ့က်င့္စဥ္သံုးခု နဲ႔ ေျခကန္ေလ့က်င့္စဥ္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္စက်င့္ရတုန္းက ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မရွည္ခဲ့တာပါ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာက စစခ်င္း ဆယ္ႀကိမ္စီပဲထိုးခိုင္း၊ ကန္ခိုင္း၊ ငါးရက္လုပ္ တစ္ရက္နားခိုင္းေပါ႔။ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္ေတာ႔တယ္။ ငါးရက္လုပ္ တစ္ရက္နားခိုင္းတာဟာ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပန္အားျဖည့္ခိုင္းတာပါပဲ။ ႏို႔မို႔ဆို ကားတစ္စီး ဆီျပတ္တဲ႔အခါ ျဖစ္သလို လူလဲအနားမေပးရင္ ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေရာက္တာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြတို႔ အထက္ပါ ေလ့က်င့္စဥ္ေတြသာမက အျခားေသာ ပညာရပ္ေတြ၊ ေလ့က်င့္စဥ္ေတြကိုလဲ ငါးရက္လုပ္ တစ္ရက္နားၿပီးေတာ႔ က်င့္ပါလို႔ ေျပာပါရေစ။ လက္သီးထိုး၊ ေျခကန္ခ်က္ေတြ ျပင္းေအာင္က်င့္ေတာ႔ တစ္ေန႔မွာ ဘယ္ဆယ္ႀကိမ္၊ ညာဆယ္ႀကိမ္ပဲ လုပ္ရတာဆိုေတာ႔ အားမရဘူးေပါ႔ဗ်ာ၊ အခ်ိန္ကလဲ ၾကာတာကိုး။ အဲဒီေတာ႔ ဆရာမသိေအာင္ အိမ္ေရာက္ရင္ ထပ္လုပ္တာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အားကိုလဲ အကုန္ထည့္လုပ္တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ႔ ဒဏ္ျဖစ္တာပါပဲ။
- အဲဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြတို႔ အထက္ေဖာ္ျပပါ လက္သီးထိုး၊ ေျခကန္နည္းေတြ က်င့္ေတာ႔မယ္ဆို စစခ်င္း ဆယ္ႀကိမ္သာ လုပ္ပါ၊ ငါးရက္လုပ္ တစ္ရက္နားၿပီး ျပန္လုပ္တဲ႔အခါ ငါးႀကိမ္စီ တိုးသြားပါ။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္၊ ညာႏွစ္ဖက္ေပါင္း အၾကိမ္ေရ(၁၀၀)စီ လုပ္ႏိုင္ၿပီဆို ထပ္မတိုးပါနဲ႔ေတာ့။
- အားလံုးေသာမိတ္ေဆြမ်ား ကၽြန္ေတာ္တိုက္ခိုက္ေရးပညာေတြထဲမွာ ဆရာနဲ႔အေသအခ်ာေလ့က်င့္ တာ ျမန္မာ႔လက္ေ၀ွ႔ပညာ ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီပညာကို သင္ေပးသူ၊ ေနာက္ၿပီး တျခားေသာ တိုက္ခိုက္ေရး ပညာအမ်ိဳးအစားမ်ားအား ရွင္းလင္းသင္ၾကားေပးခဲ့တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆရာနာမည္က ဦးေအာင္၀င္း ပါ။ ပြင့္ျဖဴၿမိဳ႕ က ျဖစ္ပါတယ္။ သိုင္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာအုပ္မ်ား၊ သူ႔ရဲ႕လက္ေရးနဲ႔ မွတ္ထားတဲ႔ နည္းစနစ္မ်ားအား ကၽြန္ေတာ့္အား အကုန္ေပးခဲ့တာပါ။

    ဤက်င့္စဥ္သည္ ေ႐ွးျမန္မာတို႔၏ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ဗန္တိုလက္သိုင္း အမာပိုင္းက်င့္စဥ္ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ဇဲြလံု႔လႏွင့္ အပင္ပန္းခံႏိုင္မႈတို႔ ေကာင္းမွသာ ေလ့က်င့္ေအာင္ျမင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွာ ဒုတိယအဆင့္တြင္ လက္ေလွ်ာ႔သြားၾကတာမ်ားသည္။ (ကၽြန္ေတာ္လည္း အပါအ၀င္ေပါ႔ဗ်ာ။)
- အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းေသာ တိုက္ခိုက္ျခင္းအတတ္ပညာရပ္က်င့္စဥ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ဤက်င့္စဥ္ကို သံုးဆင့္လံုးေအာင္ျမင္ၿပီးေသာသူတစ္ေယာက္သည္ တစ္ဖက္ရန္သူက မိမိထက္ ခြန္အားဗလသာလြန္ႀကီးမားသူျဖစ္ပါေစ၊ တစ္ခ်က္တည္းထိုးႏွက္ရံုႏွင့္ ေသသြားေစႏိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္။ အဆင့္ကုန္မဆိုထားဘိ ပထမအဆင့္ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားေသာ သူသည္ပင္ မိမိထက္ ခြန္အားဗလသာလြန္ေသာသူအား တစ္ခ်က္ဆိုတစ္ခ်က္ အလြန္အထိနာသြားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးေခတ္ဗန္တိုပညာရွင္ႀကီးမ်ား သည္ တပည့္တိုင္းကို သင္မေပးပဲ သည္းခံစိတ္႐ွိၿပီး၊ အနစ္နာခံလိုစိတ္႐ွိသည့္ တပည့္မ်ားကို သာ ေရြးခ်ယ္သင္ၾကားေပးသည့္က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။ ဤက်င့္စဥ္ ေအာင္ျမင္သြားၿပီဆိုလွ်င္ တိုက္ခိုက္ေရးပညာဘက္၌သာမက ကုသေရးအပိုင္းျဖစ္သည့္ အႏွိပ္ပညာ၊ အေၾကာကိုင္ပညာ တို႔အတြက္ပါ အလြန္အသံုး၀င္သည့္က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။



Written by Ko Soe Kyi >>> https://www.facebook.com/soe.gyi.14
Link credits to Thaing Wizard(ko Aung Thu Htet) >>> https://www.facebook.com/ath.aungthuhtet